Huldiging medaillewinnaars Paralympische Spelen

Minister-president Balkenende:

Beste sporters, beste familieleden, beste 'steun en toeverlaten'!

Zwemcoach Hans Salemink zei onlangs: "Het beste uit hun lichaam halen, zelfs als dat lichaam onvolkomenheden heeft. Daarmee zijn Paralympische sporters gelijkwaardig aan de Olympiërs."
Het zijn woorden uit mijn hart. Jullie zijn gewoon volbloed Olympische helden.

Jullie hebben fantastische prestaties geleverd. Jullie hebben ons ontroerd en geïnspireerd. En jullie hebben absolute topsport laten zien.

Annette Roozen bijvoorbeeld door in het Vogelnest twee prachtige zilveren medailles te winnen, één bij het verspringen en één bij de 100 meter sprint.
Mike van der Zanden die in het Olympische zwembad naar het brons vlinderde. Brons was er ook voor Chantal Boonacker op de 100 meter rugslag. En wat te denken van het mooie zilver bij het tandemrijden van Jacco Tettelaar en Alfred Stelleman.
Nico Blok haalde in zijn laatste wedstrijd brons aan de tafeltennistafel. Dolblij was hij ermee. Net als Robin Ammerlaan met zijn tweede en Maikel Scheffers met zijn derde plek bij het rolstoeltennis.

Kelly van Zon kon niet meteen lachen om de bronzen plak die ze won bij het tafeltennis. "Er had meer ingezeten", zei ze. Maar het is geweldig om te zien hoe ze deze ervaring omzet in iets positiefs, namelijk ambitie. De ambitie om in London goud te winnen. Kelly, ik hoop dat het je lukt!

Ambitie is belangrijk. Natalie du Toit, de Zuid-Afrikaanse zwemster zei daar iets moois over: "Het is niet erg een doel niet te bereiken. Wat erg is, is geen doel te hebben."

Dit gaat op voor iedereen, maar ik denk dat Monique van der Vorst exact heeft laten zien waar het hebben van een doel toe kan leiden. Monique, nog maar vijf maanden geleden werd je aangereden door een auto. Beijing was ver weg. Maar het was je doel. En je bent een doorzetter pur sang. Je trainde, je trainde en je trainde. Zes keer per dag de Cauberg in Limburg op. Ik doe het je niet na! Maar twee prachtige zilveren medailles zijn je verdiende beloning.

Want dat is echte sport: je niet uit het veld laten slaan. Niet bij de pakken neer gaan zitten. Niet van je beperkingen, maar van je mogelijkheden uitgaan.

Grenzen verleggen ongeacht de beperking. Daar heb ik diep respect en bewondering voor. Jullie topprestaties zijn een inspiratie voor ons allemaal. Jullie zijn rolmodellen. Ik vind het fantastisch om te mogen constateren dat de benjamin van het stel deze rol serieus neemt. Sanneke Vermeulen zei na het winnen van haar bronzen plak bij het judo: Ik ben nog jong, maar ik hoop dat ik nu al een voorbeeld kan zijn voor andere slechtzienden om te gaan sporten."

Sanneke, ik kan alleen maar zeggen: ik hoop het ook!

Topsport is een doel nastreven. Topsport is doorzetten. Maar topsport is ook: de knop omzetten en gaan voor het hoogst haalbare. De zitvolleybalsters hebben laten zien een topsportmentaliteit te hebben. De teleurstelling was groot toen ze verloren in de halve finale. Maar professioneel en gedecideerd zetten ze in de wedstrijd om het brons Slovenië aan de kant. Als je dat kunt, dan heb je klasse.

Beste mensen,

22 medailles hebben jullie bij elkaar gestreden. Vijf hadden de mooiste kleur. Pieter Gruijters gooide zijn speer op zijn laatste Spelen verder dan ooit. Een wereldrecord. Een gouden worp. Een gouden medaille.

Prachtig vind ik het ook dat Pieter uitdraagt hoe een handicap je leven verandert. En positief kan veranderen. "Ik kan stellen dat ik beter ben met dwarslaesie", zegt hij, "omdat ik dingen heb meegemaakt die ik anders nooit had gedaan of gezien."
Pieter is een krachtpatser. Maar we hebben er nog één in Mirjam de Koning. Vier medailles. Thuiskomen met twee zilveren en twee gouden medailles, dan ben je een waar kampioen. Een kampioen met - en deze persoonlijke observatie moet me toch even van het hart - de mooiste glimlach van dit Paralympisch Team.

Ik kom toe aan de medailles die volgens mij gepaard zijn gegaan met de meeste tranen. Ik doel natuurlijk op de rolstoeltennismedailles bij de dames.

Wat was het een zinderende finale die tussen Esther Vergeer en Korie Homan. Twee uur lang een titanenstrijd. Twee uur lang hoogspanning. Twee uur lang emotie. Esther trok aan uiteindelijk aan het langste eind en veroverde haar derde gouden medaille op rij. Een ongekende prestatie waar ik mijn pet diep voor afneem.

En dat Korie Homan samen met Sharon Walraven de volgende dag aan het langste eind trok en het damesdubbel won van Ester en Jiske Griffioen, dat was wel fair. De Nederlandse dames domineren bij het rolstoeltennis. Om de lasten en de lusten dan een beetje eerlijk te verdelen, dat spreekt mij wel aan.

Beste sporters,

Grootsheid zit hem in het verleggen van grenzen.
Grootsheid is je durven meten met de allerbesten in jouw tak van sport.
Grootsheid is je beperking niet zien als eindpunt, maar als startpunt.

Jullie zijn groots.

Dank jullie wel voor twaalf dagen topsport.
Dank jullie wel voor vijf keer het Nederlandse volkslied in China.
Dank jullie wel voor 22 medailles.
Dank jullie wel voor de inspirerende voorbeelden voor ons allemaal.

In het Stadhuis van Den Haag poseren de medaillewinnaars van de Paralympische Spelen van Beijing met minister-president Jan Peter Balkenende, staatssecretaris Jet Bussemaker, burgemeester Van Aartsen en Erica Terpstra (NOC*NSF).
© foto RVD

Esther Vergeer heeft goud gewonnen in het enkelspel tennis bij de Paralympische Spelen in Beijing.
De minister-president feliciteert haar, met naast hem burgemeester Van Aartsen van Den Haag.
© foto RVD