Toespraak minister-president Schoof bij 10-jarige herdenking vliegramp MH17
Dick Schoof hield in Vijfhuizen een toespraak bij de 10-jarige herdenking van de vliegramp met de MH17.
Dames en heren,
Meestal begin je een toespraak met te zeggen: fijn dat u hier bent.
Vandaag zeg ik het tegenovergestelde.
Ik zou niets liever willen dan dat u hier niet was.
Ik zou willen dat u vandaag gewoon zou doen wat u elke woensdag doet.
En dat dit monument niet bestond.
Want dat is hoe het had moeten zijn.
10 jaar zijn inmiddels voorbij.
10 jaar, sinds die ene dag.
Ik hoef u niet te vertellen hoezeer de wereld in 10 jaar tijd kan veranderen.
En ook daadwerkelijk veranderd is.
Tegelijkertijd weet ik dat voor een deel van u, op 17 juli 2014, de tijd voorgoed is stilgezet.
Dat er voor u, sinds die dag, helemaal niets veranderd is.
Niet na 1 jaar.
Niet na 5 jaar.
En ook nu niet.
Toon Tellegen schreef daar een mooi gedicht over, dat ik graag met u wil delen.
Het heet ‘Kom terug’ en het gaat zo:
Kom terug.
Als ik die woorden eens zo zacht kon zeggen, dat niemand ze kon horen.
Dat niemand zelfs kon denken dat ik ze dacht…
En als iemand dan terug zou zeggen,
of desnoods alleen maar terug zou denken, op een ochtend:
Ja.
Wat zouden we graag willen dat het kon.
Dat we, dwars door de natuurwetten heen, onze geliefden konden terughalen.
En hoewel we in een hoekje van ons hoofd heus weten dat dit niet gaat, proberen we toch zo dichtbij mogelijk te komen.
Met alles dat we wel kunnen.
Door samen te komen.
Hun namen te noemen.
En hen in ons hart, onze herinneringen en onze verhalen levend te houden.
298 keer.
Om te voelen dat verdriet niet minder, maar wel zachter is als je het samen draagt
Het is de reden dat we hier vandaag zijn.
De reden dat u hier ieder jaar bent.
Om te voelen dat liefde inderdaad sterker is dan al die andere emoties.
En om te voelen dat verdriet niet minder, maar wel zachter is als je het samen draagt.
Die kracht van samen reikt verder dan onze landsgrenzen.
Over de hele wereld zijn wij verbonden met families die geliefden moeten missen.
Sommigen van hen zijn hier vandaag aanwezig.
To the grieving families, and to the representatives of these countries I’d like to say:
Thank you for being here.
Today we come together in Vijfhuizen, but even on all those other days, when we are separated by great distances, we remain connected.
United not only in our grief, but also in our fight for justice.
Want ook dat is wat ons drijft.
En ik hoef u niet te vertellen welke stappen er zijn gezet.
Wat het resultaat van het strafrechtelijk onderzoek was.
Wie er veroordeeld zijn en wat het vonnis was.
U weet het allemaal.
En u weet ook dat een veroordeling niet hetzelfde is, als iemand achter de tralies hebben.
Maar ik weet ook: rechtvaardigheid vraagt om een lange adem.
En die hebben we.
We hebben de tijd.
Het geduld.
En het doorzettingsvermogen.
Dat is mijn boodschap aan de schuldigen, en mijn belofte aan u.
Vandaag heeft u daar niets aan.
Vandaag bent u hier voor uw zoon of dochter.
Voor uw ouders, uw broer of uw geliefde.
Zij zijn het, die u naar hier gebracht hebben.
In de wetenschap dat u hen hier vandaag zult vinden, in de ontmoeting met elkaar.
En als u weer van hier vertrekt, hoop ik dat dat gevoel met u meereist.
Niet alleen vandaag, maar ook alle andere dagen.
Totdat u elkaar hier weer ontmoet.
Om opnieuw te vertellen.
Opnieuw te delen.
En levend te houden, wat nooit gestorven is.
Dank u wel.