Toespraak van minister-president Mark Rutte bij de huldiging van de medaillewinnaars van de Olympische winterspelen

Toespraak | 22-02-2022

Welkom allemaal.
Welkom coaches, begeleiders en bestuurders.
Welcome your excellency Mr. Tan Jian, ambassador of the People's Republic of China.
Maar vooral heel hartelijk welkom Antoinette, Ireen, Irene, Jutta, Kimberley, Kjeld, Marijke, Patrick, Selma, Suzanne, Thomas, Xandra, Yara.
En daarmee heb ik meteen al jullie namen een keer genoemd.
13 kampioenen.
17 medailles
8 keer goud, 5 keer zilver, 4 keer brons.
En een prachtige 6e plek op de medaillespiegel voor Team.NL.
Dat zijn de cijfers, waarachter onnoemelijk veel trainingsuren en bloed, zweet en tranen van jullie schuilgaan.
En heel veel kijkplezier voor de rest van Nederland, op het puntje van onze stoelen.
Want wat was het weer mooi en wat hebben we van jullie genoten.
Collega Connny Helder, de minister voor Sport, zal zo meteen alle gouden medaillewinnaars apart toespreken.
Maar eerst mag ik een paar dingen zeggen en dat doe ik natuurlijk met heel veel plezier.

Allereerst: allemaal van harte gefeliciteerd.
Het Olympische podium is voor een sporter, denk ik, het allerhoogste podium en jullie staan daar op.
Voor altijd in de boeken als winnaars van een Olympische medaille.
Dat is bijzonder en iets om heel trots op te zijn.
Want dat kunnen maar heel weinig mensen jullie nazeggen.

We hebben weer gezien hoe een prachtige zilveren medaille direct na afloop van de wedstrijd toch heel even als verlies van goud kan voelen.
Ik noem Jutta Leerdam op de 1000 meter, Thomas Krol op de 1500 meter en Patrick Roest op de 5000 meter.
En heel begrijpelijk, want als je zo dichtbij bent, wil je als topsporter ook gewoon winnen.
Gelukkig duurde dat gevoel maar heel even, want met een zilveren medaille om je nek kun je je natuurlijk niet lang sip gaan kijken.
En dat deden jullie ook niet.

We hebben ook gezien hoe Olympisch brons gevoelsmatig een gouden randje kan krijgen.
En dan denk ik vooral aan Kimberley Bos op het onderdeel skeleton.
Wat moet jij over stalen zenuwen beschikken om jezelf ‘head first’ met tegen de 130 kilometer per uur naar beneden te storten.
Het was echt adembenemend en eerlijk: ik moet er voor geen goud aan denken je dat na te doen.
Zelfs niet voor Olympisch goud.

En als ik dan nog zo’n hartverzakkend moment mag noemen: het goud van de Nederlandse vrouwen in de relayfinale van het shorttracktoernooi.
Vooral die magistrale actie van Xandra Velzeboer natuurlijk.
Toen de Chinese en Zuid-Koreaanse voorbij kwamen, dook jij met een paar harde klappen weer op kop.
Wat een lef, wat een macht, maar wat een klasse ook.

En klasse, ja, dat hebben jullie allemaal laten zien.
Suzanne Schulting en Irene Schouten voorop natuurlijk.
Daarover zo dus meer.
Maar ik moet toch alvast twee zinnen tegen jou zeggen, Ireen.
Je was in 2006 de jongste Nederlands Olympisch kampioen op de Winterspelen.
En nu ben je de eerste en enige atleet ter wereld die op 5 achtereenvolgende Olympische Winterspelen individueel goud won.
Dan ben je echt de grootste.

Net als iemand die er vandaag niet bij is, maar die in Peking ook heel groots afscheid nam.
En dan bedoel ik natuurlijk dat andere monument van de Nederlandse schaatssport, Sven Kramer, een groot kampioen en een fantastische sportman.
Ik hoop dat hij kijkt, want Sven verdient vanuit de Ridderzaal een heel groot applaus van ons allemaal.

Mijn laatste opmerking gaat over jullie allemaal en ook over de sporters die geen medaille wonnen.
Want wat mij steeds opviel op die bijna lege tribunes met wat verdwaalde Chinese toeschouwers met mondkapjes op, is dat er bij elke wedstrijd, bij elke finale waar een Nederlander aan de start kwam, altijd een grote oranje vlek in het stadion te zien was.
Jullie kwamen dus niet alleen voor de medailles naar Peking, maar ook als liefhebber van de sport en als steun en toeverlaat voor elkaar.
Ik vond en vind dat echt fantastisch.

Vandaag en de komende dagen hoop ik dat jullie gaan genieten van alle terechte aandacht, mooie woorden, festiviteiten, huldigingen, familie en vrienden.
En natuurlijk hopen we jullie weer terug te zien op het hoogste niveau.
Ik heb van jullie genoten.
Nederland heeft van jullie genoten.
Heel, heel veel dank en veel succes, op weg naar nog meer mooie prestaties, binnen jullie sport of daarbuiten.
En natuurlijk gaan we nu samen juichen voor het paralympische team – op naar de volgende huldiging op 15 maart.

Conny, aan jou het woord.