Marloes en Ruben laten minister Grapperhaus zien waar ze werken

Nou, wat wij regelmatig zien, is dat er een groepscultuur is bij jongeren.
Waar ze zich met dure jassen kleden en uiterlijk belangrijk is.
En dan merk ik dat als jongens gewend zijn aan snel geld verdienen, dat het echt moeilijk is om ze iets goeds te bieden om ze daar weer uit te halen.
We zijn drie jaar geleden een pilot gestart met Reclassering Nederland.
Die zijn gebiedsgebonden gaan werken in Zuidwijk en Pendrecht.
Hoe wij hier met elkaar samenwerken, is dat we bepaalde cliënten met elkaar bespreken.
Wij hierover contact met elkaar hebben en elkaar hierin ook echt kunnen versterken.
Ons specialisme is het opsporen van strafbare feiten, mensen aanhouden en boeven vangen, zeg ik altijd.
En daarna zit er nog een hele wereld achter.
Want we kunnen ze wel alleen opsluiten, maar daar gaan we het uiteindelijk ook niet mee redden.
Want mensen moeten ook weer terugkeren en deel uitmaken van de maatschappij.
Bijvoorbeeld als Ruben een cliënt die bij mij in toezicht loopt oppakt, belt hij mij direct, zodat ik mijn cliënt op het politiebureau direct te woord kan staan.
Met diegene in gesprek kan gaan en vanaf hier verder op kan pakken.
In die gesprekken merk je ook wel dat deze jongens ook wel huisje boompje beestje willen.
Stabiliteit en vastigheid.
Alleen op het moment dat ze het kantoor bij ons weer verlaten, gaan ze terug naar hun eigen omgeving, naar de status die ze hebben, naar de vrienden die ze daar hebben.
En dan is het voor ons heel lastig om daarin wel iets te kunnen veranderen.
Mijn vermoeden is, als ik die gasten ook wel eens alleen spreek, dat de groepsdruk gewoon wel echt hoog is.
Dus als je daar uitstapt, dan doe je er niet meer toe, of er zitten represailles aan vast.
Of je hebt nog schulden open staan bij andere mensen.
En ik denk dat dan soms de stap om te solliciteren, of echt structuur aan te brengen in hun leven, ja, dat ze dat nog wel moeten bijleren.
En wij gaan daarna met de cliënt aan de slag om hopelijk gedragsverandering te bewerkstelligen, de positie van de cliënt te verbeteren en hierdoor hopelijk ook ervoor te zorgen dat hij geen andere keuzes maakt in de toekomst.
Ik geloof daar eigenlijk al vanaf het begin af aan in.
Omdat ik denk dat hoe lokaler je met elkaar samenwerkt, hoe meer vertrouwen je krijgt,
hoe meer je van elkaar weet.
En ja, als de lijnen gewoon kort zijn, ja, dat is ook geen ei van Columbus verhaal...
Maar hoe korter de lijnen gewoon zijn, hoe beter je met elkaar kan samenwerken.

Ja, ik ben echt trots op het moment dat ik gebeld wordt door een cliënt na een jaar,
omdat diegene vertelt dat hij z'n rijbewijs heeft gehaald en op dat moment toch aan mij denkt. Terwijl er al een jaar geen contact is geweest.
Ik zie echt wel jongens die gewoon weer aan het werk zijn.
Die zie ik op hun bezorgscooter rondrijden.
Die zijn fanatiek, aan het werk, hebben inkomsten.
En daar krijg ik ook een dikke duim van,zo van "hé, nog bedankt!"
We hebben het er nooit meer over dat we elkaar geholpen hebben.
Dat is een soort van...dat ga je natuurlijk niet breed verkondigen onderling.
Maar daar ben ik wel trots op.