Toespraak tijdens herdenkingsdienst Luitenant-Generaal b.d. Ted Meines
Toespraak door de Commandant der Strijdkrachten, Generaal T.A. Middendorp tijdens de herdenkingsdienst voor Luitenant-Generaal b.d. Ted Meines op 5 januari 2017 in Zoetermeer.
Excellenties, generaals en admiraals, aanwezige veteranen, familie en vrienden van Ted Meines,
Dames en heren,
Met grote dankbaarheid kijken we terug op het leven van Ted Meines. Dankbaar voor een leven in het teken van dienstbaarheid. Dankbaar voor zijn ongelofelijke inzet voor onze veteranen. Maar vooral ook dankbaar voor wie hij was als persoon.
En als je zijn persoonlijkheid zou moeten vatten in 1 woord, dan zou dat het woord 'vertrouwen' zijn. Of zoals hij het zelf omschreef: 'Mijn leven is gebaseerd op 3 pijlers: zelfvertrouwen, vertrouwen op de medemens en vertrouwen op God.' U herkent deze woorden van Ted waarschijnlijk wel.
Op een gegeven moment werd 'het laatste woord van Ted' een vast punt in het programma van een herdenking, reünie of veteranenbijeenkomst. Dan sprak hij hierover. En over zijn bijzondere ontmoeting met dr. Martin Luther King in 1952. In Oklahoma. Op Paasmorgen. Bij het afscheid gaf hij Ted 7 woorden mee. 7 woorden die een grote indruk op Ted maakten. 7 woorden die hij overal waar hij kwam met grote bevlogenheid verkondigde. Dan werden zijn ogen fel, dan balde hij zijn vuisten en dan verhief hij zijn stem: 'Be yourself, be good and tell it.' Hij vertaalde dit in: 'Wees jezelf, zet je in voor je medemens, en leg getuigenis af van wie je bent.'
En dat deed hij. Toen hij als verzetsstrijder vele Joodse kinderen hielp met onderduiken. Toen hij als officier van een artilleriebatterij werd uitgezonden naar Nederlands Indië en de ouders beloofde om voor hun zonen te zorgen. Hij stond pal voor zijn jongens. En toen Prins Bernhard hem vroeg om de veteranenwereld te leiden. Toen deed hij dat ook. En hoe!
We herdenken hem vandaag als de 'vader van de veteranen'. Als de oprichter van het Veteranenplatform. Als de inspirator voor het huidige veteranenbeleid. Onvermoeibaar bleef hij zich inzetten voor 'zijn veteranen'.
Eens vroeg de Koning hem hoe het toch kwam dat hij op hoge leeftijd nog zo vitaal en gedreven was. Hij antwoordde toen: 'Majesteit, ik zou het niet weten. Maar 1 ding weet ik wel: doe wat je hart je ingeeft. En wat andere mensen daarover denken, leg dat naast je neer. Als je dat kunt en daarvoor de kracht krijgt, kun je heel lang meegaan.'
En dat bleek. Nog dit jaar was hij aanwezig bij het bevrijdingsdefilé in zijn geliefde Wageningen. Een maand later bij zijn laatste Nationale Veteranendag. En ook daarna heeft hij nog diverse bijeenkomsten bezocht. Hij kon - en wilde - niet anders.
'Het liefst zie ik de korporaal bij de auto op me wachten, op weg naar een nieuwe afspraak', zo zei hij eens. 'Want ik ga zo lang door tot de Grote Baas zegt: "Tedje, nu is het genoeg geweest"'.
Tot de laatste dag bleef hij strijdlustig. Zijn lichaam liet hem in de steek, maar Sonja vertelde me dat er ook in het ziekenhuis geen enkele twijfel over mocht bestaan wie hier de generaal was en wie er bepaalde of hij al dan niet naar huis mocht. Toch wist hij al langere tijd dat het einde naderde. Iedere keer als we elkaar tegenkwamen pakte hij me met beide armen vast en fluisterde hij: 'Tom, hou me vast.'
Ondanks dat bleef hij tot de laatste dag strijden voor zijn veteranen. Zelfs toen ik hem een week voor zijn overlijden bezocht, maakte hij zich nog druk over zijn veteranen. Ik heb hem beloofd dat wij dat stokje gaan overnemen en dat wij verder gaan bouwen op de basis die hij heeft gelegd.
Zijn toespraken sloot Ted steevast af met de woorden: 'Hou elkaar vast. Ik hou van jullie kameraden.' Ik weet zeker dat hij dat ook vandaag aan ons zou willen meegeven.
Andersom zou ik aan Ted willen meegeven: Ted, we gaan je missen maar niet vergeten. We blijven je vasthouden, in onze harten en in onze herinneringen. Je hebt je belofte aan Prins Bernhard meer dan waargemaakt. Mission accomplished. Rust in vrede oude krijger.