Toespraak van staatssecretaris Martin van Rijn (VWS) tijdens de jaarlijkse herdenking op de Amerikaanse begraafplaats in Margraten op 29 mei 2016.

Toespraak | 29-05-2016

Excellenties, dames en heren,

Enige tijd geleden arriveerde hier in Margraten een bus van een middelbare school uit Maastricht.
Ongeveer 30 leerlingen stapten vrolijk pratend uit; blij dat ze waren niet op school te zijn.

Maar toen ze even later aankwamen op het veld waar de kruisen en Davidsterren staan, waren ze op slag stil.

Zwijgend luisterden ze naar een leraar die iedereen een bloem gaf om neer te leggen bij een van de graven.

Zonder een woord te zeggen, verspreidde de groep leerlingen zich.
Langzaam liepen ze langs de graven om uiteindelijk op één ervan de bloem te leggen.

Een van de leerlingen schreef later op een website het volgende:

Het is heel mooi om dit een keer te bezoeken. We moesten er van school een bloem neerleggen bij een graf. Het is moeilijk te kiezen want ze zijn het allemaal waard. Want zij zijn de echte helden die voor onze vrijheid gesneuveld zijn. Ik heb de bloem gelegd bij ene George Baale. Toen we weggingen wilde ik zijn graf nog een keer zien,  ik vond  het niet.

Ik vind het ook prachtig dat de kruisen en sterren voor veel dingen symbool staan. De symbolen gaan over de dood... het leven...  de vrijheid.... een nieuw begin en het verdriet.

De woorden van deze leerling geven aan wat voor een enorme  indruk deze begraafplaats maakt op de tienduizenden Nederlandse jongeren die hier jaarlijks komen.

Allemaal gedragen ze zich hetzelfde als de Maastrichtse schoolklas.

Ze laten hun jeugdig bravoure achter op het parkeerterrein.
Zwijgend lopen ze tussen de graven door.
Lezen de namen van de soldaten waarvan sommigen, toen ze omkwamen, nauwelijks ouder waren dan zijzelf.
Strijken in gedachten verzonken met hun hand over de stenen kruizen en sterren.

Deze begraafplaats is hierdoor niet alleen een indrukwekkende laatste rustplaats voor 8301 Amerikanen. Het is ook een monument dat ons herinnert aan het enorme offer dat deze jonge mensen ver van hun gezin, familie en vrienden meer dan 70 jaar geleden brachten om Europa te bevrijden van de Duitse bezetter.

Tot op de dag van vandaag en in de toekomst herdenkt Europa met grote eerbied dat deze jonge Amerikanen hun leven lieten voor onze vrijheid.

En nu er steeds minder ooggetuigen van de oorlog in leven zijn, neemt de waarde van deze en andere monumenten toe.

Ze helpen ons bij het vertellen van een geschiedenis die we nooit mogen vergeten.
Een geschiedenis die duidelijk maakt hoe belangrijk vrede en veiligheid zijn.
Een geschiedenis die jongeren leert dat ze kritisch in het leven moeten staan en niet klakkeloos doen wat andere mensen zeggen. 

Maar ook een geschiedenis die helaas niet voor iedereen verleden tijd is, maar het heden.

Nog steeds vinden er oorlogen plaats.
Nog steeds worden mensen gediscrimineerd, vervolgd en zelfs vermoord. Vanwege hun politieke ideeën, afkomst, geloof, seksuele voorkeur.

Vrede en vrijheid zijn 70 jaar na de Tweede Wereldoorlog niet vanzelfsprekend.
Ook in Europa zijn we daar de afgelopen maanden op gewelddadige wijze op gewezen. In Parijs, in Brussel.

Dat maakt het noodzakelijk dat we moeten blijven investeren in vrede en vrijheid.

Door onze jeugd de verhalen te vertellen van de mensen die de oorlog hebben meegemaakt.

Door ze mee te nemen naar herinneringscentra, oorlogsmusea en monumenten die we in Nederland en andere landen hebben.

Ook deze plaatsen vertellen op hun eigen, indringende wijze waartoe intolerantie, discriminatie en onverschilligheid kunnen leiden.

Zoals de duizenden Amerikanen die hier begraven liggen in Margraten. 

Als we net zo stil zijn als de scholieren die deze bijzondere plek bezoeken, kunnen wij, net als zij, hun verhalen horen.

 

Speech by State Secretary for Health, Welfare and Sport Martin van Rijn at the annual Memorial Day Ceremony at the Netherlands American Cemetery in Margraten, 29 May 2016

Your Excellencies, ladies and gentlemen,

Some time ago, a busload of students arrived here at Margraten from a school in Maastricht.
About 30 students got off the bus, talking and laughing, happy not to be at school.

But when they came to the field of crosses and Stars of David, they suddenly fell silent.

In silence, they listened to a teacher who gave each of them a flower to lay at one of the graves.

Without saying a word, the students fanned out, walking slowly among the graves, each choosing one at which to lay their flower.

Later one of the students posted this message on a website:

This is a very special place to visit. Our school asked each of us to lay a flower at a grave. It’s hard to choose which one because they all deserve it. They are the real heroes who died for our freedom. I laid my flower at the grave of someone named George Baale. Before we left, I wanted to see his grave one more time, but I couldn’t find it. I think it’s wonderful that the crosses and stars symbolise so many things. They are symbols of death… life… freedom… a new beginning and grief.

This student’s words illustrate what a deep impression this cemetery makes on the tens of thousands of Dutch young people who visit every year.

They all respond in the same way as the class from Maastricht.

They leave their youthful boasting behind in the parking lot.
They walk among the graves in silence.
They read the names of the soldiers, some of whom were barely older than the students themselves when they died.
Deep in thought, they run their hands over the stone crosses and stars.

This cemetery is not just the solemn final resting place of 8,301 Americans.

It is also a monument that reminds us that these young people left their far-away homes, families and friends over 70 years ago to free Europe from German occupation.

Since then, Europe has commemorated, with reverence and respect, the incredible sacrifice that these young Americans made for our freedom. And we will continue to honour them in the future.

Every year, there are fewer among us who witnessed the war first hand. As their numbers dwindle, the value of this and other monuments grows.

They help tell the story of a past that we must never forget.
A story that clearly shows how important peace and security are.

A story that teaches young people the importance of critical thinking, of not accepting without question what others say. 

But also the story of a past that for some people, unfortunately, is still a present-day reality.

Wars are still raging.
People still face discrimination, persecution and even murder. Because of their political ideas, origins, beliefs or sexual preference.

Seventy years after the Second World War, we still cannot take peace and freedom for granted.
In Europe, too, we have had violent reminders of this in recent months. In Paris and in Brussels.

So it is crucial to continue investing in peace and freedom.

By telling young people the stories of the people who lived through the war.

By taking them to places of remembrance, war museums and monuments in the Netherlands and abroad.

These places tell a vivid story of where intolerance, discrimination and indifference can lead to.

As do the thousands of Americans laid to rest here in Margraten. 

If we are as quiet as the students who visit this special place, we too will hear their stories.