Nieuw: Nationaal Kennis- en Herinneringscentrum Watersnood 1953
Nederland krijgt een Nationaal Kennis- en Herinneringscentrum Watersnood 1953. Minister Schultz van Haegen (Infrastructuur en Milieu) heeft deze status verleend aan het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk (Zeeland) vanwege het belang van het museum als plaats van herinnering aan de ramp van 1953. Daarnaast spelen zij een waardevolle rol in voorlichting over waterveiligheid en verzamelen zij wereldwijd kennis over overstromingen.
Het museum heeft sinds de start in 2001 de verbinding gelegd tussen het verhaal van de ramp (herinneren), de lessen die daar uit getrokken zijn (leren) en de manier waarop er nu wordt omgegaan met de risico’s van grote overstromingen in Nederland en elders in de wereld (vooruitkijken). De erkenning van het Ministerie voor Infrastructuur en Milieu is voor het Watersnoodmuseum een bevestiging deze ontwikkeling professioneel voort te zetten.
Schultz: “Het Watersnoodmuseum verdient het om de status nationaal kennis- en herinneringscentrum Watersnood 1953 te krijgen. Het museum weet al jaren op een indringende manier het bewustzijn levend te houden dat we nooit klaar zijn met de bescherming tegen ons water. Het museum vraagt aandacht voor de impact van het verleden, maar laat ook zien wat we vandaag de dag doen tegen overstromingen. Daarmee draagt het museum bij aan het vergroten van het waterbewustzijn van de Nederlanders.”
Het Watersnoodmuseum is in 2001 door vrijwilligers gestart op de plek waar in 1953 de grootste dijkdoorbraak plaatsvond. Het museum – dat gevestigd is in betonnen caissons waarmee het dijkgat destijds is gedicht- blijkt in een behoefte te voorzien: het levend houden van de herinnering aan de ramp die in Zuid-Holland, West-Brabant en Zeeland ruim 1800 mensen het leven kostte. De bezoekersaantallen stijgen nog jaarlijks; in het afgelopen jaar wisten 85.000 mensen uit binnen-en buitenland het museum te vinden. Nog altijd wordt het museum grotendeels door vrijwilligers gedragen, ondersteund door een kleine professionele staf.
Het museum is bijzonder vereerd met de erkenning: “Dit ondersteunt onze ambitie om het verhaal van de Ramp levend te houden, maar ook om te laten zien dat Nederland zich sinds die ramp van 1953 enorm heeft ontwikkeld op een zodanige wijze dat ons land nu wereldwijd bekend staat als de waternatie. Het is onze opdracht om daar zoveel mogelijk mensen deelgenoot van te laten zijn. Ook de nieuwe generaties”, aldus Karla Peijs, voorzitter van het Bestuur van het Watersnoodmuseum.
Met de erkenning hoopt het Watersnoodmuseum de komende jaren een aantal belangrijke taken verder in te kunnen vullen:
- Zorgen dat de jaarlijkse herdenking van de watersnood van 1 februari 1953 levend wordt gehouden voor toekomstige generaties
- De kennis van en ervaringen met de ramp van 1953 vastleggen en delen met het publiek via de media, presentaties, educatieprojecten en andere aansprekende projecten zoals het Oral-History project waarin op beeld de verhalen van overlevenden en getuigen van de ramp worden vastgelegd
- Het waterveiligheidsbewustzijn vergroten in samenwerking met alle ‘waterpartijen’ zowel in de publieke sector (het Ministerie van I&M, de waterschappen, de Deltacommissaris) als in de wetenschap en het bedrijfsleven
- Het ontwikkelen van een digitaal museum en het inzetten van virtuele middelen om de bezoekers kennis te laten maken en te laten ervaren wat in Nederland en de rest van de wereld wordt gedaan als het om waterveiligheid gaat.
- Fungeren als (inter)nationaal informatieplatform voor media en andere partijen in het geval van een actuele overstroming hier of elders in de wereld.
Als eerste actie na deze erkenning tot Nationaal Kennis-en Herinneringscentrum wil het Watersnoodmuseum alle Nederlanders (opnieuw) vragen om hun herinneringen aan overstromingen in Nederland te delen. Herinneringen aan 1953, maar ook aan 1916 en meer recente data. Voorwerpen, foto’s, beeld en geluid maar ook (geschreven) verhalen zijn welkom. Het museum gaat er een tentoonstelling mee inrichten en er wordt een manier gezocht om er een blijvende herinnering van te maken, mogelijk in de vorm van een boek waarin een verzameling van de materialen, foto’s en verhalen wordt gebundeld.