Toespraak SuzeAnn Bakker bij de Nationale Herdenking MH17
Voor mijn ouders – die mij hebben gevormd tot wie ik ben.
Volgende week hadden mijn ouders - zoals elk jaar - met de hele familie hun verjaardag gevierd.
Met elkaar.
Samen.
Waarschijnlijk vol verhalen van hun langverwachte droomreis naar Indonesië. Helaas is deze reis te vroeg geëindigd.
“Wat was ook alweer het vluchtnummer van pap en mam?” vroeg mijn broertje op 17 juli tegen etenstijd aan de telefoon. Donderwolken trokken samen. ’s Nachts om half twee viel het doek. Ze stonden op de lijst.
Onze ouders zijn samen het vliegtuig ingestapt – gelukkig en klaar voor het leven wat hen nog te wachten stond.
Het gat dat ze achter hebben gelaten…is niet te vullen.
Desondanks zijn wij ook dankbaar. Ondanks de verschrikking van het moeten organiseren van een herdenkingsdienst zonder lichaam…
…het leeg moeten halen van een huis dat bewoond wil worden…
…en het gemis – altijd op de achtergrond en soms zó heftig dat je even niet meer op je benen kunt staan – ,…
...toch komt er soms een straaltje zon door het zwarte wolkendek.
Dankbaar zijn we…
… voor de enorme hoeveelheid kaarten die we uit alle hoeken en gaten van ons leven en dat van onze ouders hebben mogen ontvangen als steunbetuiging.
Zeer geraakt zijn we …
…door de kaart van een onbekende kennis: “Ik zag jullie vader nog in de vertrekhal op Schiphol.
Ik wilde hem gedag zeggen, maar hij reageerde niet omdat hij met iets veel belangrijkers bezig was – jullie moeder zoenen.”
Dankbaar zijn we…
… – en ik spreek dit uit namens vele nabestaanden in de zaal - …
…voor het werk van de bergingsteams, de forensische staf, de familierechercheurs.
Diep ontroerd zijn we…
….doordat de mensen in het rampgebied zoveel van onze geliefden en hun bagage hebben geborgen. Dit terwijl ook zij getraumatiseerd moeten zijn door wat er die middag uit de lucht door hun dak, voor hun voordeur en op hun akkers is gevallen. Dankbaar zijn we voor hoe Nederland om gaat met deze tragedie. Indrukwekkend was, dat zelfs op de derde dag dat er vliegtuigen in Eindhoven aan kwamen en wij weer naar huis reden voor de rouwstoet uit…,
…de viaducten boven de A2 nog steeds vol mensen stonden om de slachtoffers te gedenken.
Ondanks dat we ze verschrikkelijk missen, zijn we dankbaar voor wat we nog wél hebben: elkaar,
en de herinneringen.
Daarom komen wij volgende week, zoals elk jaar, voor de verjaardag van mijn ouders bijeen.
Met elkaar.
Samen.
Dat hadden ze mooi gevonden.
Net zoals dat ze het mooi hadden gevonden dat wij hier nu samen zijn met alle nabestaanden.
Dat de zon weer door de wolken heen mag breken.