Toespraak Gita Wiegel bij de Nationale Herdenking MH17
Hallo allemaal, ik ben Gita Wiegel, ik ben 13 jaar.
Ik sta hier omdat mijn moeder, Pris Rangin, is omgekomen door de vliegramp.
Mijn moeder was een prachtpersoon vind ik zelf, ze was lief, gezellig, zorgzaam.
Mijn moeder was niet alleen als een moeder voor me, ze was als mijn beste vriendin, mijn maatje, mijn huisgenote, maar vooral mijn voorbeeld.
Om het kort samen te vatten, ze was eigenlijk mijn alles.
Elke dag word je achtervolgd met het feit dat de persoon die je zo dierbaar was, er niet meer is.
De ene dag denk je iets meer aan die persoon dan de andere dag, maar vergeten doe je niet.
Het nieuws was zo onverwachts…
…er waren zo veel dingen die ik nog met mijn moeder wilde gaan doen en dingen die ik zou willen verbeteren.
17 juli: de dag waarop het allemaal gebeurde.
Op Schiphol hebben we nog even wat gedronken en wat leuke fotootjes gemaakt.
Toen ze uiteindelijk naar de gate ging, hebben we volgens mij een half uur staan knuffelen,
lachen en huilen.
Het idee dat ik haar voor 4 weken moest missen was verschrikkelijk, maar dit is veel verschrikkelijker.
Het laatste sms’je wat ik van haar kreeg was: “Tot over 4 weken schatje, pas goed op jezelf.”
Toen ik het nieuws hoorde kwam het als een harde klap in me gezicht,
ik wilde en kon het niet geloven.
M’n wereld stond op z’n kop, ik had gewild dat ik alles kon terugdraaien.
Dat ik kon zeggen dat ze hier moest blijven en het vliegtuig niet in moest.
Maar dat kan helaas niet.
Zoveel dingen die je terug wilde draaien.
Alle ruzies en discussies die toen zo vreselijk waren, maar die ik nu zooo erg mis.
Ondanks al deze ruzies en discussies wist ik dat ze het goed bedoelde.
Van heel veel mensen kreeg ik te horen dat ze altijd zo trots op me was.
Ze was iemand die ik echt niet kon missen in mijn leven, maar wat nu toch wel zo is.
Ik zal eerlijk zijn, ik probeer mijn gevoelens zo veel mogelijk voor iedereen weg te stoppen.
Maar van binnen ga ik kapot.
Het is alsof je een nieuwe wereld binnenstapt, ergens waar je zo normaal mogelijk wilt zijn en niet wilt opvallen. Ik ben door een moeilijke tijd gegaan maar dankzij heel wat steun ga ik er stapje voor stapje doorheen.
Mijn moeder wilde het beste voor mij.
Daarom ga ik door met mijn leven, voor haar.
Ik wil dat ze van boven af naar me kan kijken en trots op me kan zijn.
Ik doe mijn best op school en naast schooltijd werk ik ook aan mijn blog als afleiding.
Verder houd ik nog een dagboekje bij, zodat ik kan terugkijken naar hoe ik me voelde en hoe ik op dat moment in het leven stond.
Het als motivatie kan gebruiken om verder te gaan en mijn best te doen.
Ik wil met jullie delen, dat jullie als nabestaanden bijzondere mensen zijn.
Dat we ondanks dit grote verlies verder mogen gaan met ons leven en we toch nog elke dag met
onze dierbaren in ons hart rondlopen.
Ook wil ik alle mensen die steun voor mij en anderen zijn geweest bedanken,
jullie zijn super mensen!
Alleen door zo’n tijd gaan is niet fijn.
Dat jullie aan de nabestaanden dachten, geeft ons weer een sprankeltje licht.
Om verder te gaan.