Toespraak van minister Hennis- Plasschaert bij de nationale herdenking 70 jaar D-Day
Toespraak van minister Hennis-Plasschaert (Defensie) bij de nationale herdenking 70 jaar D-Day op 6 juni 2014 te Arromanches, Frankrijk.
Majesteiten, Koninklijke Hoogheid, Minister-President, Excellenties, geachte Veteranen,
Dames en heren,
70 jaar D-Day!
70 jaar geleden werden hier de eerste stappen gezet op het pad naar onze vrijheid.
De weg was lang en de prijs onwaarschijnlijk hoog.
Voor elke meter is gevochten.
Aanwezige veteranen,
In het kielzog van de Amerikaanse, Britse en Canadese troepen, leverde ook u een belangrijke bijdrage aan de strijd in Normandië.
Vanaf de zee, vanuit de lucht en op het land.
Bijvoorbeeld met de Nederlandse bommenwerpers van het 320 Mitchell-squadron van de marineluchtvaartdienst.
Veteranen van het 320 squadron zijn vandaag aanwezig.
Dit maakt indruk.
U was erbij.
Voor, tijdens en na D-Day.
Als piloot, waarnemer, navigator, boordschutter of technicus.
Onze leeuwen boven Normandië.
Grote offers zijn gebracht.
Vliegtuigen gingen verloren.
Vele bemanningsleden vonden de dood.
Het 320 squadron. Een kleine eenheid, die zich maximaal heeft ingezet.
Eén van de vliegers zei: “We waren zo doodmoe dat we met vlieglaarzen en al in slaap vielen”.
Op 10 juni 1944 volgde een belangrijk wapenfeit.
Sergeant Goudeketting, u was er die dag bij. Als luchtschutter.
’s Avonds, even na negenen stegen vier squadrons op.
Op weg naar het Normandische La Caine.
Het doel: de ver vooruitgeschoven commandopost van de machtige Panzergruppe Westbombarderen en uitschakelen.
Sergeant Goudeketting,
U had nog nooit zoveel vliegtuigen in de lucht bij elkaar gezien.
En ook de aanblik van het Kanaal, de vele schepen, heeft u nog altijd op uw netvlies staan.
Op grote hoogte.
Bang was u niet, zo zei u. Koud had u het wel.
De missie werd een groot succes.
Mede door uw inzet werd een tegenaanval van twee of meer tankdivisies op het nog kwetsbare Brits-Amerikaanse bruggenhoofd tussen Caen en St. Lo voorkomen.
Nederland leverde ook een bijdrage aan de invasie op de grond. Zo kwam op 8 augustus 1944 de Koninklijke Nederlandse Brigade ‘Prinses Irene’ aan land. Hier in Arromanches.
In een dagorder aan de eenheid, schreef Koningin Wilhemina: “Schouder aan schouder strijdend met onze bondgenoten, gaat gij thans het vaderland bevrijden van overheersching en dwingelandij”.
De vuurdoop volgde in de omgeving van het kasteel St. Côme. De Irenebrigade moest daar de frontpositie van een Ierse eenheid overnemen.
'Hell Fire Corner'. Zo luidde de benaming van deze sector.
Kolonel Herbrink, ook u bent hier aanwezig.
Hell Fire Corner. U kwam er al snel achter waarom.
De vijand lag op 200 meter afstand. En zodra u uw schuttersputje uitkwam, werd u onmiddellijk beschoten.
Bij de overdracht vertelde u aan de Ierse majoor hoeveel mannen er in uw eenheid zaten.
Hij keek u aan en zei: “May God help you, my boy”. Zijn eenheid bleek drie keer groter.
De kadavers van koeien en paarden trokken hordes muggen aan.
Het nuttigen van de rantsoenen, boterhammen met jam, was een uitdaging op zich.
Maar u en uw mannen weerden zich kranig.
Na die eerste gevechten bij St. Côme rukte u verder op langs de kust van Frankrijk en België. En op 5 mei 1945 was u aanwezig bij de capitulatie in Wageningen.
Aanwezige veteranen,
Bij een bezoek aan het 320 squadron zei Generaal Eisenhower: “Uw doel is een vijand verslaan die geen vrije maatschappij beoogt. Uw inzet wordt van het grootste belang geacht”.
Zo was het, en zo is het.
Woorden schieten vaak te kort om onze dankbaarheid te beschrijven. Zo ook nu.
U heeft geknokt voor onze vrijheid, er zijn grote offers gebracht.
Uw ervaringen houden het besef levend dat onze vrijheid nooit vanzelfsprekend is.
Dat was het toen niet, dat is het nu niet en dat zal het ook in de toekomst niet zijn.
En de uitdaging is…om die vrijheid recht te doen.
Steeds weer.
Dames en heren,
Jaar in, jaar uit staan wij op de schouders van onze veteranen.
En ik beschouw het als een groot voorrecht om het pad - het pad dat zij voor ons geëffend hebben -
verder te mogen bewandelen.
Elke dag opnieuw, onomwonden kiezen voor dat pad van de vrijheid!