‘Prevention, protection and prosecution’

Toespraak | 16-03-2012

English

Special Adviser Deng, Your Excellencies, ladies and gentlemen,

A quote: ‘Even when I was ill, I would go to work so that I could look for vegetables or insects in the forest for my daughter to eat. She was so weak and before she died, she asked me for a bowl of rice, but I had nothing to give her. When you lost someone you loved, nobody would help you, we had to bury them ourselves.’ These are the words of Denise Affonço. She was forced to work in the killing fields of Cambodia under the Khmer Rouge regime. She lives today with the memories of the genocide and the loss of her daughter. The statement she made at the Cambodia Tribunal gives her something to hold on to: ‘It is important for me, and my daughter, and the future generation. We have to try to understand what happened, and not forget.’

Here in The Hague, we also understand the importance of challenging impunity. This is the ‘international city of peace and justice’. Home to the major international courts and tribunals of the world. Prosecution in The Hague is the final link in the chain of the international community's involvement in prevention, protection and prosecution regarding the most serious crimes. Since international prosecution also serves as a deterrent, these trials represent a beginning as well as an end. It starts with prevention. And bringing a case to trial, here in this city, completes the chain.

These chain of prevention, protection and prosecution. In reality, preventing or stopping genocide is not as simple as we would like. But that does not mean we shouldn’t do everything in our power to forge those links together. The international community has a duty to do so.

Ladies and gentlemen,

In 2005 the member states of the United Nations recognised that they had a shared responsibility to protect populations against genocide, war crimes, crimes against humanity and ethnic cleansing. They called it the Responsibility to Protect. Primary responsibility lies with the state involved. But if a government is unable or unwilling to protect its people, the international community also has a responsibility. And here Responsibility to Protect provides a framework.

It’s a common misconception that military intervention is the only way for the international community to stop serious international crimes like those going on in Syria now. Many think it’s a choice between military action or doing nothing and seeing how the atrocities play out.

Despite the impact of the horrendous cruelties we see on TV, fulfilling the responsibility to protect can take many forms. The principle comprises three pillars, after all, and with good reason. Military action is only one element of one pillar.

Responsibility to Protect starts with prevention. It means ensuring that states fulfil their own responsibility. That states protect their own people and that people are protected from the state. It means challenging impunity and safeguarding human rights and the rule of law. These principles are laid down in international conventions. So we must encourage countries to sign up to them and put them into practice. If there are signs of serious human rights violations, we call countries to account. We employ preventive diplomacy behind the scenes. Abuses are publicly condemned by political authorities or by the High Commissioner for Human Rights. And in this way we keep human rights violations on the agenda.

The international community doesn’t stop at laying down principles. Good governance, proper administration of justice and guaranteed protection of citizens cannot be taken for granted. Through training and knowledge transfer we can help countries improve governance and respect for the rule of law.

But if a state is unable or unwilling to prevent the most serious crimes, the international community needs to go further. Mediation, sanctions, inquiry efforts, civil missions and referral to the ICC: even at this point there are many alternatives to the use of force. Military intervention is the last resort. Prevention is preferable to protection. We should try to prevent the need to use force. And not wait to take action until the violence has escalated.

Ladies and gentlemen,

[When we talk about the Responsibility to Protect, we cannot ignore the situation in Syria. Secretary-General Ban Ki-moon called Syria a test of the concept. The images of crimes against humanity by the Assad regime leave no one untouched. The violence, the killing and the torture of men, women and children have to stop. There is increasing public frustration that the world community has so far been unable to end the violence. Of course, the situation in Syria is complicated. The Security Council is divided, the regional situation is complex and no one wants to see the situation within Syria escalate into all-out civil war. The conclusions of the Group of Friends of the Syrian People in Tunis last month need to be implemented in full. We need to find a way forward under Kofi Annan’s leadership, increase pressure on Assad to end the violence, and bring Russia and China on board. We need to foster an inclusive political process and guarantee that those who have committed crimes against humanity will be brought to account.]

The principle of Responsibility to Protect reaffirms the duty of governments to refrain from violence against their people as well as the responsibility of the international community to act when faced with crimes of this nature. At the same time, the situation in Syria shows how complex prevention, protection and prosecution are in real life.

Both the Netherlands and the international community are working to enhance the principle of the Responsibility to Protect. For example, my country and Rwanda co-chair the Group of Friends on the Responsibility to Protect. The Netherlands supports the Global Centre for the Responsibility to Protect and the joint UN office of Francis Deng and Edward Luck.

Our central task should be to examine the options that lie between ignoring atrocities and military intervention as a last resort. I expect the UN Secretary-General to report this summer on those precise options. When I go to Brazil in April, the Netherlands and Brazil will discuss these issues. And we want to address the subject again in September in New York. The links in the chain of prevention, protection and prosecution do need strengthening.

First, to enhance prevention we need to pay more attention to giving and receiving information. Knowledge has a key role to play. We need to know exactly what is happening, and we need to know at an earlier stage and faster. We need more focused UN fact-finding missions to help ensure that timely information is available. What’s more, NGOs, governments and international organisations need to improve their knowledge sharing.

For when a crime like genocide is in the offing, it’s vital that we recognise it as soon as possible. The early-warning framework for genocide drawn up by Dr Deng is now also being used to recognise signs of the other three most serious crimes. The Deng framework is an important instrument for gaining insight into situations even before an international crime has been committed. Alarming signals must be shared by governments as soon as possible. And they definitely must lead to early action, not ‘analysis paralysis’. Together with the EU and the US, the Netherlands is looking at how to enhance both early warning and early action if there are signs that international crimes are being committed.

Second, we must continue developing our mediation skills and preventive diplomacy. There are opportunities to be seized here. That’s why the Netherlands is supporting capacity-building for mediation, both within the UN and at relevant NGOs. In addition, we need a more targeted approach to non-military sanctions. We have to ensure that sanctions hit those responsible for crimes, and not the civilian population.

Third, we must challenge impunity by ensuring that more states become parties to the Rome Statute of the International Criminal Court. In that case the net of states parties will close around those responsible for international crimes. By making agreements with other states parties we can arrest and bring to trial the worst violators of human rights. It’s important, for example, that Joseph Kony and other commanders of the LRA be captured and brought to The Hague to answer for their actions. Where a state party itself is unable or unwilling to prosecute, the ICC will do so instead, and there will be a deterrent effect. Prevention continues when conflict ends.

Fourth, in our capacity-building efforts we should focus more on prevention. We need to be more keen on recognising states’ potential weak spots. The Netherlands is working on this in Burundi. Burundi was lacking properly trained police and armed forces to protect its people. So we are helping to organise the security sector and train its officers.

Fifth, we also need to pay special attention to women when it comes to preventing atrocities and peacebuilding in vulnerable countries. Because they play a pivotal role in society.

In Liberia, it was women who ended the civil war. They took to the streets dressed in their white T-shirts, armed only with colourful signs, and demanding peace. They urged their husbands and sons to lay down their arms and return home. These women ended the conflict in 2003 and Liberia remains relatively stable today.

As my American counterpart, Hillary Clinton, has said, we should talk about women not as victims, but as future leaders. The influence women exert in the family, the village and the clan needs to be reflected in society, the economy and the institutions of political power. If women do not take part in conflict resolution and mediation, lasting peace will be impossible.

The Netherlands has a National Action Plan that puts UN Security Council resolution 1325 into practice. We are promoting the political participation and leadership of women in six countries that are or have been in conflict. We’re involving women in reconstruction. We're galvanising them so they can demand an equal role and help create a more stable society which is less vulnerable to violence.

Ladies and gentlemen, so the international community has more options than doing nothing or using military force. We can – we must – get better at using them. The Netherlands is doing what it can to prevent atrocities.

We want to help forge the links in the chain of prevention, protection and prosecution. To help the international community build a chain that won’t break when tested. A chain to bind international criminals, so that in Cambodia, other Khmer Rouge leaders, besides Duch, can be convicted. A chain to protect ordinary people, like Denise Affonço, from the most serious crimes. A chain of states working together to prevent crimes like those committed by the Khmer Rouge. So that that genocide survivors like Ms Affonço can make peace with what has happened to them. So they can join with the next generation and look to the future, without ever having to forget.

Thank you.

Nederlands

Speciaal adviseur Deng, Excellenties, dames en heren,

Laat ik beginnen met een citaat: “Als ik ziek was, ging ik toch werken zodat ik in het bos kon zoeken naar planten of insecten om mijn dochter te eten te kunnen geven. Ze was zo verzwakt. Vlak voordat ze overleed vroeg ze me om een kommetje rijst, maar ik had niets om haar te geven. Als je iemand verloor van wie je hield, kwam niemand helpen. We moesten onze doden zelf begraven.” Dit zijn de woorden van Denise Affonço. Ze was gedwongen tewerkgesteld in de killing fields van Cambodja onder het regime van de Rode Khmer. Ze moet nu voortleven met de herinneringen aan de genocide en het verlies van haar dochter. De verklaring die ze heeft afgelegd tijdens het Cambodja-tribunaal geeft haar houvast: “Dit is belangrijk voor mij, voor mijn dochter en voor de generaties van de toekomst. We moeten proberen te begrijpen wat er gebeurd is en niet vergeten.”

Ook hier in Den Haag begrijpen we hoe belangrijk het is dat straffeloosheid wordt aangepakt. Dit is immers de ‘international city of peace and justice’, de thuishaven van de grote internationale gerechtshoven en tribunalen van de wereld. Vervolging in Den Haag is de laatste schakel in de keten van de betrokkenheid van de internationale gemeenschap bij preventie, bescherming en vervolging van de ernstigste misdrijven. Nu internationale vervolging ook afschrikwekkend werkt, vormen deze processen zowel een begin als een eind. Het begint met preventie. En zodra een zaak voor het gerecht komt, hier in deze stad, is de keten rond.

De keten van preventie, bescherming en vervolging. Het voorkomen of stoppen van genocide is niet zo makkelijk als we zouden willen. Maar dat betekent niet dat we niet alles moeten doen wat in onze macht ligt om de schakels met elkaar te verbinden. De internationale gemeenschap is dat verplicht.

Dames en heren,

In 2005 onderkenden de lidstaten van de Verenigde Naties dat ze gezamenlijk verantwoordelijk waren voor het beschermen van hun bevolking tegen genocide, oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en etnische zuiveringen. Ze noemden dat de Responsibility to Protect. De primaire verantwoordelijkheid ligt bij de betrokken staat, maar indien een regering niet in staat of niet bereid is haar bevolking te beschermen, ligt er ook een verantwoordelijkheid voor de internationale gemeenschap. Hier verschaft de verantwoordelijkheid tot bescherming ons een kader.

Het is een wijdverbreid misverstand dat militair ingrijpen de enige weg zou zijn voor de internationale gemeenschap om ernstige internationale misdrijven, zoals die momenteel worden gepleegd in Syrië, een halt toe te roepen. Velen denken dat de keus ligt tussen militair ingrijpen of niets doen en maar zien waar de wreedheden eindigen.

In weerwil van de impact van de afschuwelijke wreedheden die we zien op tv, zijn er allerlei manieren waarop we onze verplichting tot bescherming kunnen nakomen. Het principe behelst drie pijlers en met recht. Militair ingrijpen is slechts een element van een pijler.

De verantwoordelijkheid tot bescherming begint met preventie. Het betekent dat erop wordt toegezien dat staten hun eigen verplichtingen nakomen. Dat staten hun eigen mensen beschermen en dat mensen worden beschermd tegen de staat. Het houdt in dat straffeloosheid wordt aangepakt en dat de mensenrechten en de rechtsstaat worden geëerbiedigd. Deze beginselen zijn vastgelegd in internationale verdragen. We moeten landen dus aanmoedigen zich aan te sluiten bij die verdragen en ze toe te passen. Als er tekenen zijn die wijzen op ernstige schendingen van de mensenrechten, moeten we de landen in kwestie ter verantwoording roepen. Achter de schermen bedrijven we preventieve diplomatie. Misstanden worden publiekelijk veroordeeld door politieke autoriteiten of door de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten. Op deze manier zorgen we ervoor dat schendingen van de mensenrechten op de agenda blijven.

De internationale gemeenschap laat het niet bij het vastleggen van principes. Goed bestuur, adequate rechtsbedeling en waarborgen ter bescherming van burgers zijn niet vanzelfsprekend. Door training en kennisoverdracht kunnen we landen helpen het bestuur en de eerbiediging van de rechtsstaat te verbeteren.

Als een staat echter niet in staat of niet bereid is de ernstigste misdrijven te voorkomen, moet de internationale gemeenschap verder gaan. Bemiddeling, sancties, inwinnen van inlichtingen, civiele missies en doorwijzing naar het ICC: ook op dit punt zijn er veel alternatieven voor het gebruik van geweld. Militaire interventie is het uiterste middel. Preventie verdient de voorkeur boven bescherming. We moeten trachten te voorkomen dat de noodzaak tot de inzet van geweld ontstaat. En niet wachten met maatregelen tot het geweld is geëscaleerd.

Dames en heren,

[Als we het hebben over de Responsibility to Protect kunnen we niet voorbijgaan aan de situatie in Syrië. Secretaris-Generaal Ban Ki-moon noemde Syrië een test voor het concept. De beelden van de misdaden tegen de menselijkheid door het Assad regime laten niemand onberoerd. Het geweld, het moorden en folteren van mannen, vrouwen en kinderen moeten stoppen. De publieke frustratie groeit omdat de wereldgemeenschap tot dusver niet in staat is gebleken een eind te maken aan het geweld. Natuurlijk, de situatie in Syrië is gecompliceerd. De Veiligheidsraad is verdeeld, de situatie in de regio is complex en niemand wil dat het in Syrië uitloopt op een regelrechte burgeroorlog. De conclusies van de Vrienden van het Syrische Volk in Tunis van vorige maand moeten volledig worden uitgevoerd. Onder de leiding van Kofi Annan moeten we een uitweg zien te vinden, de druk op Assad opvoeren zodat hij het geweld beëindigt en Rusland en China aan boord zien te krijgen. We moeten een inclusief politiek proces op gang krijgen en erop toezien dat degenen die misdaden tegen de menselijkheid hebben gepleegd zich moeten verantwoorden voor de rechter.]

De verantwoordelijkheid tot bescherming bevestigt opnieuw de plicht van regeringen zich te onthouden van geweld tegen hun bevolking evenals de plicht van de internationale gemeenschap op te treden bij misdrijven van deze aard. Tegelijkertijd toont de situatie in Syrië aan hoe complex preventie, bescherming en vervolging zijn in de praktijk.

Nederland en de internationale gemeenschap spannen zich in voor het beginsel van de Responsibility to Protect. Mijn land en Rwanda bekleden bijvoorbeeld gezamenlijk het voorzitterschap van de Group of Friends on the Responsibility to Protect. Nederland ondersteunt het Global Centre for the Responsibility to Protect en het VN-kantoor van Francis Deng en Edward Luck.

Het onderzoeken van de opties tussen het negeren van wreedheden en militair ingrijpen als laatste redmiddel moet centraal staan. Ik verwacht dat de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties deze zomer over met name deze opties verslag gaat uitbrengen. Wanneer ik in april naar Brazilië afreis, zullen deze kwesties in de gesprekken tussen Brazilië en Nederland aan de orde komen. En komende september zullen we deze kwesties ook in New York ter sprake brengen. Want de schakels van de keten van preventie, bescherming en vervolging moeten worden versterkt.

Om de preventie te verbeteren moeten we ten eerste meer aandacht besteden aan het verstrekken en verkrijgen van informatie. Kennis moet een centrale rol spelen. We moeten precies weten wat er aan de hand is en we moeten dat ook eerder en sneller weten. Er zijn meer gerichte fact-finding missies van de VN nodig om te waarborgen dat informatie tijdig beschikbaar komt. Daarnaast moet de uitwisseling van kennis tussen ngo’s, regeringen en internationale organisaties worden verbeterd.

Want wanneer een misdrijf als genocide ophanden is, is het van vitaal belang dat we dat zo snel mogelijk onderkennen. Het early-warning framework for genocide dat door de heer Deng is ontwikkeld wordt nu ook gebruikt voor het herkennen van tekenen van de andere drie ernstigste misdrijven. Het door Deng ontwikkelde kader is een belangrijk instrument om inzicht in situaties te krijgen nog voordat een internationaal misdrijf wordt gepleegd. Alarmsignalen moeten zo snel mogelijk tussen regeringen worden uitgewisseld. En zij moeten in ieder geval tot vroegtijdige actie leiden, en niet tot “verlamming door analyse”. Samen met de EU en de VS bekijkt Nederland nu hoe zowel vroegtijdige waarschuwing als vroegtijdige actie kunnen worden verbeterd wanneer er tekenen zijn dat er internationale misdrijven gaande zijn.

Ten tweede moeten we doorgaan met het ontwikkelen van onze bemiddelingscapaciteiten en preventieve diplomatie. De kansen liggen voor het oprapen. Daarom steunt Nederland de uitbreiding van de bemiddelingscapaciteit van zowel de VN als de ngo’s die zich hiermee bezighouden. Daarnaast is er behoefte aan een gerichtere inzet van niet-militaire sancties. We moeten waarborgen dat de sancties degenen treffen die verantwoordelijk zijn voor de misdrijven en niet de burgerbevolking.

Ten derde moeten we de straffeloosheid aanpakken door te waarborgen dat meer staten toetreden tot het Statuut van Rome inzake het Internationaal Strafhof. Dan zal het net van staten die partij zijn zich sluiten rond degenen die verantwoordelijk zijn voor internationale misdrijven. Door afspraken te maken met andere staten die partij zijn kunnen we de ergste schenders van mensenrechten oppakken en voor de rechter brengen. Zo is het belangrijk dat Joseph Kony en andere commandanten van het Verzetsleger van de Heer worden opgepakt en naar Den Haag worden gebracht om zich te verantwoorden voor hun daden. Wanneer een staat die partij is niet in staat of niet bereid is vervolging in te stellen, zal het Strafhof dat op zich nemen waardoor er een afschrikwekkend effect optreedt. Preventie gaat verder wanneer een conflict is beëindigd.

Ten vierde moeten we ook onze inspanningen voor capaciteitsopbouw meer focussen op preventie. Beter inschatten waar de potentiële zwaktes van een staat liggen. Nederland doet dat bijvoorbeeld in Burundi. In Burundi was er een tekort aan goed opgeleide politiemensen en militairen om de bevolking te beschermen. Wij helpen ze nu hun veiligheidssector te organiseren en officieren te trainen.

Ten vijfde moeten we in het bijzonder aandacht besteden aan vrouwen wanneer het gaat om het voorkomen van wreedheden en vredesopbouw in kwetsbare landen. Zij hebben immers een spilfunctie in de maatschappij.

In Liberia waren het de vrouwen die een einde maakten aan de burgeroorlog. Gekleed in witte t-shirts en slechts gewapend met kleurrijke borden gingen ze de straat op om vrede te eisen. Ze drongen er bij hun echtgenoten en zonen op aan de wapens neer te leggen en naar huis te komen. Deze vrouwen wisten het conflict in 2003 te beëindigen en Liberia is tot op de dag van vandaag een relatief stabiel land.

Zoals mijn Amerikaanse ambtgenote Hillary Clinton al zei, moeten we het niet over vrouwen hebben als slachtoffers maar als toekomstige leiders. De invloed die vrouwen hebben binnen hun gezin, hun dorp en stam moet worden weerspiegeld in de economie en de politieke macht. Als vrouwen niet betrokken worden bij conflictoplossing en bemiddeling, is er geen duurzame vrede mogelijk.

Nederland heeft een nationaal actieplan waarmee resolutie 1325 van de VN-Veiligheidsraad handen en voeten krijgen. We bevorderen de politieke participatie en het leiderschap van vrouwen in zes landen waar conflicten plaatsvinden of hebben plaatsgevonden. Vrouwen worden bij de wederopbouw betrokken. We stimuleren ze een gelijke rol op te eisen en zo een stabielere maatschappij te helpen opbouwen die minder kwetsbaar is voor geweld.

Dames en heren, de internationale gemeenschap heeft dus meer opties dan nietsdoen of militair ingrijpen. We kunnen – we moeten – hier beter gebruik van leren maken. Nederland doet wat het kan om wreedheden te voorkomen.

Nederland wil helpen de keten van preventie, bescherming en vervolging aaneen te smeden. Ervoor zorgen dat de internationale gemeenschap een krachtige keten smeedt die niet breekt wanneer er druk op wordt uitgeoefend. Een keten om daders mee vast te leggen zodat in Cambodja ook andere kopstukken van de Rode Khmer naast Duch kunnen worden veroordeeld. Een keten die burgers als Denise Affonço beschermt tegen de ernstigste misdrijven. Een keten van staten die misdrijven als die van de Rode Khmer voorkomt. Zodat overlevenden van de genocide zoals mevrouw Affonço in het reine kunnen komen met wat hen is overkomen. Zodat ze samen met de volgende generaties naar de toekomst kunnen kijken, zonder evenwel het verleden te moeten vergeten.

Dank u.