Toespraak staatssecretaris De Krom bij de Projectenparade van Stimulansz op 10 februari 2011 in Amersfoort.

Toespraak | 10-02-2011

Allereerst hartelijk dank dat u uw rondgang over de projectenparade even heeft onderbroken. Door mijn agenda lukte het niet om mijn aankomst precies te plannen. Dankzij uw flexibiliteit kan ik hier nu toch spreken. En zo direct bezoek ik in de zaal graag enkele projecten. Ik ben heel benieuwd naar wat hier wordt gepresenteerd.

Het is goed dat Stimulansz het initiatief voor deze parade heeft genomen. We hebben immers allemaal hetzelfde doel voor ogen: zoveel mogelijk mensen uit een uitkering aan de slag helpen. Dat is goed voor mensen zelf, goed voor uw gemeente en goed voor Nederland.

Maar mensen activeren kan op een heleboel manieren. Er is niet één oplossing de beste. De situatie op de arbeidsmarkt kan van plaats tot plaats verschillen. En de ene uitkeringsgerechtigde is de andere niet. Dat vereist steeds weer een andere – op maat gesneden - aanpak.

Er leiden dus meer wegen naar Rome als het erom gaat mensen aan de slag te helpen. Dat betekent niet dat iedere gemeente daarvoor van de grond af eigen beleid moet ontwikkelen. We hoeven niet allemaal zelf het wiel uit te vinden. Sterker nog: dat zouden we ook niet moeten willen. We kunnen elkaar een heel eind op weg helpen. Door te leren van ideeën van anderen. En u kunt anderen deelgenoot maken van uw aanpak. Daar biedt deze Projectenparade een uitgelezen kans voor.

Er zijn hier meer dan twintig voorbeelden van projecten op het gebied van onder meer activering, armoedebeleid en schuldhulpverlening waarmee wij allemaal ons voordeel kunnen doen. En door voort te bouwen op de ervaringen die inmiddels met een aantal projecten zijn opgedaan kunt u snel aan het werk. Dat is nodig want er wacht een grote klus.

Zoals u weet werken we op dit moment hard aan de hoofdlijnen van een nieuwe wet Werken naar Vermogen. Die wet komt voort uit het Regeer- en Gedoogakkoord. Daarin is afgesproken dat we meer uitkeringsgerechtigden – vooral de groep met een arbeidsbeperking - aan de slag gaan helpen. Dat is nodig omdat mensen met het huidige, nogal onsamenhangende stelsel van regelingen, onvoldoende de weg naar de arbeidsmarkt weten te vinden. Er zitten teveel mensen thuis die kunnen en graag willen werken.

Meer mensen aan de slag. Dat is sociaal noodzakelijk. Het is ook economisch broodnodig met het oog op de krimpende beroepsbevolking nu de babyboomgeneratie van na de Tweede Wereldoorlog met pensioen gaat. Door meer mensen uit een uitkering de arbeidsmarkt op te helpen, voorkomen we dat werkgevers straks hun vacatures niet meer kunnen vervullen.

En het is financieel onontkoombaar. De crisis heeft ons land veel geld gekost.

Om de sociale zekerheid ook in de toekomst betaalbaar te houden moet het kabinet fors ombuigen. We zullen meer moeten doen met minder geld. Dat kan, als we het maar goed organiseren. Minder uitkeringen en meer werkenden die belasting en premies betalen. Dat helpt ons al een eind op de goede weg.

Kortom: het is hard nodig dat zoveel mogelijk mensen uit de bijstand aan de slag worden geholpen. Dat geldt ook voor de Wajongers die kunnen en willen werken. En in de huidige sociale werkvoorziening moeten we alles op alles zetten om mensen te laten doorstromen naar een gewone werkgever. Al realiseer ik me dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Voor mensen die alleen beschut kunnen werken blijft de sociale werkvoorziening ook in de toekomst bestaan.

Straks ligt een belangrijk deel van de uitvoering van de nieuwe wet Werken naar Vermogen in uw handen. Maar zover is het nog niet. Op dit moment ben ik nog in intensief overleg met alle betrokkenen, waaronder de VNG en Divosa.

Maar dat hoeft u niet af te wachten. Als het om het activeren van mensen gaat dan kan er ook nu al een heleboel. Dat maken de projecten op deze parade wel duidelijk.

Ik gaf net aan dat we deze kabinetsperiode fors moeten ombuigen. Om een voorbeeld te noemen: op dit moment betalen we jaarlijks zo’n twaalf miljard euro aan rente over onze schulden. Geld dat we niet kunnen besteden aan onderwijs of sociale zekerheid. De rente- en schuldenlast doorschuiven naar toekomstige generaties is geen optie. En al helemaal niet in het licht van de komende vergrijzing. Niet alleen wij in Den Haag maar ook u in uw gemeente zult meer moeten doen moet minder geld. Daar wind ik geen doekjes om.

En ik realiseer me heel goed dat zoiets niet makkelijk is. Maar het is wel mogelijk. Aan re-integratie geven we nu jaarlijks zo’n twee miljard euro uit. Vroeger was dat nog meer. Het re-integratiegeld kan en moet effectiever worden ingezet. Maar dan is maatwerk dringend nodig.

Met een op de persoon toegesneden aanpak. Het resultaat moet altijd zijn dat uitkeringsgerechtigden met zo weinig mogelijk kosten en zonder omwegen aan de slag worden geholpen. Dat zal voorop moeten staan. Dat betekent ook dat we zoveel mogelijk gebruik moeten zien te maken van elkaars ervaringen en kennis over effectieve re-integratiemethoden. Zoals gezegd biedt deze parade daar een uitgelezen kans voor.

Dames en heren. Veel projecten die hier worden gepresenteerd zitten nog in de beginfase. Sommige zijn de tekentafel nog maar net ontstegen. Het is dan moeilijk om al concreet aan te geven wat de opbrengsten zijn in termen van kosten en baten. Laten we dus met elkaar vooral leren van wat hier vandaag wordt gepresenteerd. Met z’n allen moeten we goed voor ogen hebben dat we voortaan scherper op de kosten en baten moeten letten.

Ik ben ervan overtuigd dat ons dat gaat lukken. Dankzij de goede voorbeelden van Stimulansz. En omdat we het tij mee hebben op de arbeidsmarkt. Werkgevers zullen meer dan nu ook een beroep moeten doen op mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Dat betekent nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden.

Dank u wel.