Symbolisch slaan eerste paal Zellingwijk
Toespraak van minister Huizinga bij symbolisch slaan eerste paal Zellingwijk [Gouderak] op 7 april 2010
Beste bewoners van Zellingwijk, gedeputeerde Lenie Dwarshuis, vertegenwoordigers van Boskalis Heijmans, en andere aanwezigen die Gouderak een warm hart toedragen.
Vandaag schrijven we een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van Gouderak. En dit keer is het een hoofdstuk met een happy end.
Ik hoef u niet te vertellen dat het boek Gouderak ook vele zwarte bladzijden kent. Het volledig saneren van de wijk heeft heel veel tijd in beslag genomen. Veel te veel tijd. Het voert te ver om die hele geschiedenis te vertellen. Opslag- en transportproblemen, milieurisico’s, stroperige processen en procedures; ik hoef dit kille technologische feitenrelaas niet te herhalen, velen van u kennen deze geschiedenis of zijn daar direct bij betrokken geweest.
Het moeten verlaten van je huis, de wetenschap jarenlang mogelijk blootgesteld te zijn geweest aan bodemverontreiniging, en dan zo veel jaar wachten om terug te keren in een nieuw huis in een nieuwe woonwijk; dat is een drama dat veel littekens heeft nagelaten bij veel Gouderakkers.
Ook littekens in de verhouding tussen overheid en burger. De overheid heeft in de loop der jaren steken laten vallen. Soms vergeten instanties dat zij ervoor de burger zijn, en niet andersom. De overheid moet in mijn visie de komende jaren verder bouwen - in het geval van Zellingwijk ook letterlijk - aan het terugwinnen van het vertrouwen bij de burger.
Ik mag wel zeggen dat ik in het bijzonder de naam van Jan Pronk – voormalig minister van Milieu - mag noemen als de man die keihard heeft gewerkt om dat vertrouwen terug te winnen tussen overheid en de bewoners van Zellingwijk. Jan Pronk heeft namelijk begin 2000 als minister de volledige ontgraving en voorrang voor terugkeer voor de toenmalige bewoners gesanctioneerd. Terwijl dat op dat moment tegen het geldende rijksbeleid inging. Deze belofte aan de bewoners is een belangrijke mijlpaal en ommekeer ten goede geweest.
Behalve voormalig minister Jan Pronk heeft vooral de Bewonersbelangenvereniging Bodemverontreiniging Gouderak onder voorzitterschap van de onvermoeibare Gert Bouter heel erg goed werk verricht. De bewonersvereniging heeft het vaak moeilijk gehad. Zij was enerzijds gesprekspartner voor de overheden, maar anderzijds kwam ze vaak met weinig thuis om de achterban tevreden te stellen.
Het verhaal van Zellingwijk is ook het verhaal van het project Hollandsche IJssel. Dit project heeft namelijk de financiering van de sanering en de herinrichting van de Zellingwijk mogelijk gemaakt. Kern van dit project - dat halverwege jaren negentig start - is dat de definitieve sanering van Zellingwijk onderdeel moet zijn van een veel groter project: de integrale aanpak van de verontreiniging langs de Hollandsche IJssel. En dat betekende dat overheden, adviseurs, bedrijven en particulieren moesten samenwerken. Samen werken aan het grootste bodemsanerings- en herinrichtingsproject van Nederland. En dit leidt uiteindelijk tot het definitieve besluit: de Zellingwijk wordt volledig afgegraven en opnieuw opgebouwd.
Een besluit dat uiteraard tot grote vreugde leidde bij Gert Bouter en zijn mensen. Kortom, een kroon op alle inspanningen van de Bewonersvereniging. Mijn ministerie heeft zich altijd achter dit project gesteld, door deelname, advies en financiële steun.
Lenie Dwarshuis zal u ongetwijfeld zo meteen nog meer vertellen over dit bijzondere project.
Dames en heren, Tot slot.
Als kersverse minister van Milieu past mij bescheidenheid in dit verhaal dat niet vandaag, maar lang geleden begon, bijna 30 jaar geleden, toen het gif onder grond werd ontdekt. Vandaag heb ik de eer symbolisch de feestelijke start van de bouw van nieuw Zellingwijk te markeren met het onthullen van een plaquette. Aan die plaquette zit een verhaal. Een lang verhaal met dieptepunten, maar ook met hoogtepunten.
Ik denk in dit verband aan de vastberadenheid en vasthoudendheid van bewoners als Gert Bouter en zijn medestanders, of de inzet van bestuurders als Jan Pronk of het bezoek van de koningin midden jaren tachtig. Maar dit is vooral een verhaal van gewone mensen. Van mensen die gewoon veilig willen wonen in een gewoon mooie schone wijk in hún Gouderak. Van bewoners die strijden voor een nieuw huis, straat en wijk. Strijden voor een gezonde en veilige plek om te wonen, een plek waar hun kinderen zonder gevaar voor gezondheid buiten kunnen spelen. In deze strijd zullen zij en alle andere Nederlanders in alle andere straten, wijken, dorpen en steden mij aan hun zijde vinden.
Beste mensen, Vandaag schrijven we een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van Zellingwijk. En dit keer is het een hoofdstuk met een happy end.
Ik dank u wel.