Tweetup

Toespraak | 03-07-2009

Dames en heren, beste tweeps,

Goedemiddag en welkom op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Door sommige oude media ook wel aangeduid als het 'ministerie van Twitter'. Ontzettend leuk dat jullie allemaal gekomen zijn; ik kijk er naar uit zodadelijk persoonlijk kennis te maken. Ook een woord van welkom aan alle volgers die in de Eeuwige Jachtvelden staan, hier op het Plein in Den Haag. Geweldig dat jullie deze paralelle tweetup hebben opgezet. Ik ben blij dat jullie het feestje hier in ieder geval in beeld en geluid kunnen volgen - en hopelijk smaakt het bier bij jullie even lekker!

Er is nogal wat geschreven over mijn getwitter. In het begin vroegen mensen zich af of het allemaal wel authentiek was. Er zou vast een twitterambtenaar achter zitten, was de veronderstelling. Toen men eenmaal door had dat ik toch echt mijn eigen tweets verstuurde, hoorde je weer iets anders. Dat die man daar tijd voor heeft. Moet er niet gewerkt worden? Wat zou Hillary er wel niet van vinden?

Ik hoef jullie niet uit te leggen dat het nauwelijks moeite kost een berichtje te versturen. Dat doe je gewoon even in de loop. Als minister ben je veel onderweg, je zit wel eens te wachten, geen enkele moeite om dan even iets te schrijven of een fotootje te versturen. Jammer dat de voorzitter van de Tweede Kamer nog moet wennen aan dit nieuwe medium. Het is nog niet iedereen in Den Haag duidelijk dat je niet met je vingers luistert.

Bijna een jaar geleden ben ik begonnen met twitteren. In het begin dacht ik: eens kijken of het wat is, of ik het leuk vind. Ik kwam er al heel snel achter dat het goed bij me past. Ik ben normaalgesproken nogal lang van stof – in de Tweede Kamer klagen ze daar óók al over – en die 140 tekens vormen voor mij een prima natuurlijke begrenzing. Je kan er toch wat in kwijt, en het is makkelijk om een link toe te voegen, voor de mensen die meer willen weten. Twitteren is leuk, je maakt snel contact en het is een ideale manier om reacties te ontvangen.

Zo probeer ik het buitenlands beleid dichterbij te brengen. Het lijkt vaak zo onwerkelijk, zo abstract, al die gesprekken, al die vergaderingen. Ik probeer te laten zien wat er achter zit, hoe dit ministerie bezig is de belangen van Nederland in de wereld te behartigen, en hoe ik daar persoonlijk in sta, welke emoties en motieven een rol spelen. Ik heb heel veel aan alle reacties die binnenkomen. Soms haal ik er bevestiging uit, soms moet ik er om lachen, en soms zijn ze ook kritisch en zetten ze me aan het denken – soms doe ik er meteen iets mee. Ik beschouw twitter als een heel waardevol klankbord.

Voor mij is het een geslaagd experiment geworden waar ik voorlopig zeker mee door ga. Maar dat het een succes is geworden, dat heb ik niet zelf de hand in gehad. Dat is te danken alle andere twitteraars. Aan jullie dus. Al jullie reacties, opmerkingen en vragen hebben er voor gezorgd dat Twitter als communicatiemiddel voor mij echt ging leven. Het begon klein. Een beetje als een gezellig samenzijn in de kroeg. Maar al snel groeide het aantal volgers en werd het groter. Nu is het soms meer alsof ik in een stadion zit in plaats van in het buurtcafé. Er klinkt gejuich, er zijn heuse spreekkoren en jammer genoeg wordt er af en toe wordt ook flink gescholden.

Ik had een jaar geleden niet kunnen denken dat ik hier nu zou staan met honderd twitteraars, en dat er in de Eeuwige Jachtvelden nog meer volgers verzameld zouden zijn. Daar hef ik graag met jullie het glas op. Nogmaals van harte welkom en ik hoor zo graag wat jullie er allemaal van vinden.

Dank voor jullie komst!