Nebahat Albayrak beëdigd als staatssecretaris van Justitie

Mevrouw Albayrak, uw voorganger had één hoofdpijndossier, u heeft er twee. Waarom doet u twee hoofdpijndossiers?

Vreemdelingenzaken en de sanctietoepassing inclusief tbs, dat heeft velen doen zeggen: weet je wel waar je aan begint? Ja. Ik denk niet dat ik hoofdpijn ga krijgen, daar heb ik sowieso niet snel last van, maar we blijven wel met z'n allen de incidenten benadrukken, de dingen die nu eenmaal in het nieuws komen, en ik ga er toch ook echt in proberen te slagen, om te laten zien dat beide dossiers, vreemdelingenzaken en tbs, echt niet alleen maar hoofdpijn brengen.

Want wat brengt het nog meer?

Het brengt in ieder geval dat we in Nederland echt prima voor elkaar hebben hoe wij omgaan met psychisch gestoorde delinquenten. Andere landen kijken dat systeem echt van ons af, Duitsland, Engeland. Ik ben als lid van de parlementaire onderzoekscommissie in die landen geweest en dan zie je dat wij het hier echt zo slecht nog niet doen. Wat natuurlijk niet wegneemt dat elk incident er één te veel is. En ook ik zal een bewindspersoon zijn die gaat proberen om die incidenten zoveel mogelijk terug te brengen.

Was deze post dan een persoonlijke voorkeur of een persoonlijke keuze, of kwam het toevallig langs?

Nee, deze post kwam niet toevallig langs. Voor zover je mag zeggen wat je graag zou willen doen heb ik wel mijn voorkeur uitgesproken, sowieso voor vreemdelingenzaken, en zeker ook voor tbs.

En toen kreeg u dat telefoontje, dat mooie telefoontje. Wat was uw eerste reactie?

Ik had dus wel mijn voorkeur uitgesproken, maar zo realistisch als ik ben had ik gedacht dat ze nog ergens in de puzzel een stukje hadden, en dan mij zouden vragen of ik dat wilde doen. Dus mijn eerste reactie was: nu moet ik echt heel serieus ja gaan zeggen. Als je weet dat je op een lijst staat dan weet je ook dat dit nog niet wil zeggen dat je ook tot degenen behoort die uiteindelijk ook gebeld worden.

Maar u moest er toch nog even over nadenken?

Niet over de post. Natuurlijk zeg je, nu je concreet weet wat het is, laat me er even over nadenken, maar dat heeft niet lang geduurd.

En toen was u eruit. Wie heeft u toen als eerste gebeld?

Mijn verloofde.

En was hij net zo enthousiast als u?

Ja, want hij steunt mij altijd onvoorwaardelijk in wat ik doe, dus dat zit wel goed. Maar vervolgens kwamen wel de 'heb je wel gedacht aan'-opmerkingen, en dat zijn gewoon opmerkingen van iemand die je lief heeft en die hoopt dat je ook een beetje voorbereid bent op al het zware wat zo'n portefeuille met zich mee kan brengen.

Baart het u zorgen die ook zware kanten van het vak?

Nee, ik ben een vrij realistisch mens, dus ik denk te weten waar ik aan begin. En natuurlijk, ik weet dat als je een generaal pardon gaat uitvoeren dat dit altijd met heel veel pijn voor heel veel mensen gepaard zal gaan, dus dat zijn geen momenten waar ik naar uitkijk. Het baart me geen zorgen omdat ik denk dat het een klus is die ook goed geklaard kan worden, dus ik heb vooral veel enthousiasme en zin om er aan te gaan zitten.

Ik wens u veel succes.

Dank u wel.