Hugo Verkley publiceert zijn 3e boek 'Wilma - Een leven geleden'
'Ik wil zo graag dood'
UTRECHT, 20170216 -- Hugo Verkley (1985) is journalist en schrijver. Hij heeft interesse in mensen die totaal andere levens leiden dan hijzelf. Op 21 februari verschijnt zijn derde non-fictieboek boek: Wilma – Een leven geleden. Zijn vorige boek Straatgeheimen, won de Brave New Booksprijs van 2014.
Eind 2013 werkt Hugo als vrijwilliger in de nachtopvang voor daklozen in Utrecht. Daar ontmoet hij voor het eerst Wilma. Hugo: ‘Ze valt mij op, omdat ze een sprekend, droevig gezicht heeft. Ze zegt haar naam en kamernummer en overhandigt mij vier euro, goed voor één overnachting. Op de gastenlijst zet ik een kruisje achter haar naam en druk op de zwarte knop die de dikke rode deur opent. Wilma mag de woonkamer in.’ Na een aantal weken verliest hij Wilma uit het oog. Halverwege 2013 ontmoet hij Wilma weer als hij verhalen schrijft voor zijn boek Straatgeheimen, over dak- en thuislozen van de Utrechtse dagopvang. Hugo: ‘Wekelijks kom ik naar de dagopvang en vraag gasten of ze met me willen praten voor het boek. Op een dag is Wilma er ook te gast. Ik spreek haar aan en leg mijn bedoelingen uit. Ze werkt graag mee en we zoeken het dokterskamertje op waarin ik de interviews houd. Rustig vertelt ze haar verhaal. Een gesprek dat ontzettend veel indruk op me maakt, meer nog dan andere gesprekken die ik voer.’ Een jaar later schrijft hij haar verhaal voor zijn derde boek.
Wilma
Het leven van Wilma (1962) is een leven van verdriet. Haar hele jeugd wordt ze vrijwel dagelijks misbruikt door haar vader, broers en bekenden van de familie. Later misbruikt haar eerste man Wilma ook. Als Wilma erachter komt dat hij ook aan hun drie kinderen zit, stort haar wereld in. Ze grijpt naar de drugs en om de heroïne en cocaïne te kunnen betalen, gaat ze de prostitutie in. Na vijf jaar raakt ze opnieuw zwanger en weet op eigen kracht af te kicken. Toch kan ze nooit echt afrekenen met haar verleden. Ze blijft een onbestemd gevoel houden. Ze heeft het idee dat haar ouders niet zijn wie ze altijd zeiden te zijn. In 2012 wordt het Wilma allemaal te veel, ze raakt dakloos en gaat weer werken in de prostitutie. Om rustig te kunnen sterven, wil ze antwoord op de vraag wie nu toch haar moeder is. Misschien wel een zus, of toch de vrouw die altijd zei haar moeder te zijn? Hugo besluit om samen met Wilma op zoek te gaan naar haar moeder.
Gedurende de periode dat ze aan het boek werkten, zaten Hugo en Wilma vrijwel iedere vrijdag tegenover elkaar. 'In de dokterskamer van de dagopvang voor dak- en thuislozen in Utrecht deed zij haar verhaal. 'Ik wil zo graag dood', was soms het eerste dat Wilma zei, terwijl ze in huilen uitbarstte. 'Gewoon, inslapen en niet meer wakker worden.' Woorden die iedere keer weer indruk op me maakten. Ik heb bewondering voor Wilma, voor de kracht die ze heeft om ondanks alle tegenslag toch weer op te krabbelen en door te gaan. De gesprekken zullen me altijd bijblijven. Terwijl ik met het boek bezig was, besefte ik meer dan eens dat ik geluk heb gehad. Geluk met het gezin waarin ik ben opgegroeid, de liefde en kansen die ik kreeg. Het leven overkomt je soms, zonder dat je daar zelf iets over te zeggen hebt. Dat is misschien wel de grootste les die het maken van dit boek mij heeft geleerd.'
Het leven van Wilma kent een bepaalde cadans. Een ritme van eenzaamheid. Van een dal naar een dieper dal, en weer terug naar een dal. Dan gaat het vrij aardig en blijft Wilma staan. Maar ze weet ook, een nieuwe klap kan ze ieder moment verwachten. Totdat het teveel wordt en ze ook de strijd met het leven verliest. Dan is ze niets meer dan een leven op papier.
Een gezicht
Hugo vertelt verhalen van mensen die niet zo snel gezien worden. Van mensen die aan de rand van de samenleving staan, vaak niet als volwaardig worden beschouwd. Hugo: ‘Vaak worden ze enkel gezien van één kant, terwijl ze veel meer kanten hebben. Maar die zien we niet of nauwelijks. Ik probeer daar verandering in te brengen, luister en toon oprechte interesse en geef deze mensen een gezicht.’ Zijn non-fictie boek, Straatgeheimen - Verhalen van dak- en thuislozen, won eind 2014 de Brave New Booksprijs.
Over Straatgeheimen:
‘Straatgeheimen geeft daklozen een gezicht’ -AD
‘Een boek dat emoties losmaakt en aan het denken zet’ -Jury Brave New Books-prijs
‘De verhalen ademen oprechte interesse. En dat is hartverwarmend’ -Presentator Joris Linssen
www.hugoverkley.nl