Monitor LPGGz: ontevredenheid crisiszorg

Mensen met een psychische crisis en hun naasten zijn niet erg te spreken over de huidige crisisopvang. De bereikbaarheid van instanties is vaak slecht, de wachttijden worden als te lang ervaren, er zijn te weinig bedden en te weinig intensieve thuiszorg. Mensen die een beroep doen op acute zorg, hebben dikwijls het idee dat ze van het kastje naar de muur worden gestuurd. Bovendien zijn de criteria voor opname of acute zorg thuis niet altijd duidelijk.

Herstel en kwaliteit van leven zouden leidend moeten zijn in de psychiatrische crisiszorg. Nu domineren wetten en domeinen waardoor mensen in psychische nood vaak tussen wal en schip belanden. Een integrale aanpak is hoognodig. Dit blijkt uit de monitor ‘Crisiszorg in de GGZ’ van het LPGGz waarin 335 cliënten en hun naasten hun ervaringen met crisiszorg, nazorg en preventie delen.

Afstemming crisiszorg/ondersteuning onder de maat

Veel mensen met een psychische aandoening hebben in de ene periode te maken met crisiszorg en in de andere periode met ondersteuning vanuit de gemeente. In die afwisseling zitten hiaten die voor verbetering vatbaar zijn. De ondervraagden vinden dat de ondersteuning na een crisis vanuit de gemeente in de thuissituatie onvoldoende aansluit op hun zorgvraag. Er zijn te weinig dagbestedingsplaatsen en time-outvoorzieningen beschikbaar om te voorkomen dat mensen opnieuw in een crisis raken.

Integrale aanpak

De monitor geeft een goed inzicht in verbeteringen die nodig zijn in de crisiszorg en binnen de gemeenten. Alles overziend, lijkt het hoog tijd voor een duurzame integrale aanpak van alle partijen die te maken hebben (of kunnen krijgen) met mensen in een psychische crisis.