Mathieu ten Berg: Dijkverbetering is vervelend, maar te overzien - W..

De dijkverbetering achter de woningen in de tuinen van negentien woningen in het dorp Eemdijk is begonnen. In enkele artikelen volgen we de werkzaamheden en de ervaringen van de bewoners.

Mathieu ten Berg en zijn vrouw trokken dertien jaar geleden vanuit Bunschoten naar het naburige dorp Eemdijk. "We woonden al jaren in Bunschoten, maar wilden altijd al graag in Eemdijk wonen. Je hebt hier een prachtig uitzicht op de Eem en het achterland, waar je zelfs Huizen en Almere kunt
zien liggen als het mooi weer is. En het is hier rustig. Eemdijk is een kleine gemeenschap waar prettige mensen wonen, je wordt hier heel makkelijk opgenomen."
Die rust wordt voor een paar maanden wreed verstoord. Waterschap Vallei en Veluwe verbetert de dijk achter de woning van Ten Berg en die van achttien van zijn buren. Dat wil zeggen dat die dijk wordt verbreed en enigszins opgehoogd. De komende maanden rijden er dus kleine machines dwars door
de tuinen, af en aan om klei naar de dijk te brengen.
Een klus waar de meeste betrokken bewoners niet echt op zitten te wachten. "Het is vervelend, maar ik ben er eigenlijk niet erg van onder indruk," zegt Ten Berg. De eigenlijke werkzaamheden duren maar 2,5 maand. Dat is te overzien."

Kritiek

Vier jaar geleden, toen Ten Berg en zijn buren voor het eerst werden geconfronteerd met de mededeling van het waterschap dat de dijken moesten worden verbeterd, dacht hij daar heel anders over. "We hadden eerst eigenlijk niet door wat ons boven het hoofd hing. De informatie die we toen kregen,
klopte niet met de huidige werkelijkheid. Er werd toen ook nog niets gezegd over bijvoorbeeld onteigening van grond. Bovendien beschouwden wij de dijk zelf, van teen tot kruin, als ons eigendom, maar dat is natuurlijk niet zo. De dijk is altijd van het waterschap geweest, alleen de grond aan
weerszijden van de dijk was van ons. Dat was ook nooit een probleem, tot men de hoge waterstanden ging vrezen, zoals de extreem hoge waterstanden in het rivierengebied in de jaren negentig. Ik dacht eerst wel: gek dat ze de dijk willen verbreden, terwijl ik nog nooit water aan de teen van de
dijk heb gezien. Het is hier nog nooit de tuin in geklotst. En dat denk ik nog steeds. Ik vind de theorie achter de dijkverbetering vergezocht, maar als in Den Haag eenmaal iets is besloten..."
Inmiddels is de relatie met het waterschap stukken beter, meent Ten Berg. De informatievoorziening is nu goed en er wordt rekening gehouden met onze belangen. Zo zijn er bewoners die bang zijn dat de machines in hun tuinen schade aan hun huizen veroorzaken. Dat geldt vooral voor de oude
boerderijen, waaronder niet is geheid. Aan die woningen, ook aan die van mij, zijn trillingssensoren bevestigd die aangeven als de trilling te hoog wordt. Dat zijn positieve initiatieven van het waterschap."

Uitzicht op de Eem

De dijk in de tuinen wordt verbreed. Toch komt er ook een extra kleilaag van zo'n 20 centimeter bovenop, mdat de nieuwe dijk nog inklinkt, zodat uiteindelijk weer de oorspronkelijke, huidige hoogte wordt bereikt. Vooral met die verhoging zijn Ten Berg en verschillende van zijn buren niet erg
blij. " Twintig centimeter lijkt weinig, maar ik kan nu vanuit huis naar het water kijken. Straks niet meer. Jammer, want daarvoor kwamen we nou juist naar Eemdijk. Ik houd het waterschap dan ook echt aan de vastgelegde aanleghoogte. Ik sta er met de meetlat naast om het te controleren!
Overigens geldt het niet voor alle woningen. Sommigen staan hoger; op of in de dijk. Anderen hebben weer meer problemen met bijvoorbeeld de kap van bomen. Sommigen daarvan zijn heel oud, maar veel moeten er weg. Zo heeft ieder zijn eigen teleurstellingen."
Toch is niet alleen kommer en kwel, meent Mathieu. "Doordat de dijk iets wordt verlegd, krijgen sommige mensen meer ruimte achter hun woning, waardoor ze bijvoorbeeld een serre aan kunnen bouwen. En ik laat de dijk in mijn tuin aan de binnenzijde iets verflauwen, zodat ik er met mijn
grasmaaimachine beter overheen kan. Dat is een voordeel. En er stond een grote rozenbottelstruik op mijn grasveld. Die was zo verwilderd, dat ie lastig te snoeien was. Daar heb ik graag afscheid van genomen."