Lente - Protestantse Kerk Nederland
11 maart 2016
Volgens Arjan Plaisier bracht de winter in Europa niet veel geluk. Hij ziet uit naar de lente.
Pagina-inhoud
*We zijn door de winter gerommeld. Nu meldt de lente zich. Voorzichtig, koud maar onmiskenbaar. De winter bracht in ons deel van de wereld niet veel geluk. Een oorlog die van geen ophouden weet. Vluchtelingen in Europa ergens voor een grens in barre omstandigheden. Brexit ja of nee. Turkije
als de onbetrouwbare boei waarop de EU drijft. De Europese bevolking tot op het bot verdeeld als het gaat om grenzen openen of sluiten. En dan de Russische beer aan de grens van Europa: bezig met agressieve expansie of gewoon gekwetst door een te opdringerige NAVO? Wat trouwens te denken van
Europa's traditionele bondgenoot, de Verenigde Staten. Wordt die straks `groot' of `sterk' en wat gaan we ervan merken? De gang van de geschiedenis in Europa is die van een dronkenman. Je weet niet of die straks in een ravijn rolt en in stukken uit elkaar valt of weer nuchter wordt en een
vaste tred hervindt. Voorlopig is de tijd van grootste visioenen voorbij. Politiek is plak-en-knipwerk. Misschien is dat ook wel de regel. We rommelen maar wat aan, meer zit er momenteel helaas niet in, pijnlijk maar waar.
En nu klopt de lente aan de deur. Krokussen, en narcissen, die al eerder, veel te vroeg, kwamen maar nog even vers bloeien. Het is een openbaring. We wisten er niet meer van, gehuld als we waren in regen en nevel en wegzakkend in drassige grond, koud noch warm, vlagerige wind die nergens heen
waaide. En dan toch, een voorbode nog, maar wel van de lente. We voelen het, ook al ligt 's morgens nog een vrieslaagje op de plassen op het dak. Het kruipt onder je huid, en is een licht in je ogen. `De winter is voorbij, voorbij zijn de regens, de bloemen zijn verschenen op het veld, nu
breekt de zangtijd aan' (Hooglied).
Maak ik me vergeefs blij over deze lente? Zoals mensen zich ooit vergeefs verheugden over een Praagse lente en recent nog over een Arabische lente? Ik geloof het niet. Het is toch al veel eerder lente geworden. `In de lentetijd van de wereld kwam Christus, de tijger' (T.S. Eliot). Christus is
gekomen om op de fluit te spelen en we hebben gedanst. Dat is het antwoord van God op de chaos, verwarring en duisternis van deze wereld. De lente die nu tegen het raam drukt herinnert me aan die lente toen en daar. Het brengt me de fluitspeler van Nazareth in herinnering. Met Pasen vieren we
dat zijn klanken niet voor altijd bevroren zijn in de dood. Dus verheug ik me in de lente van vandaag. En geloof ik dat de grote zomer eens zal komen. Een tedere tak uit Galilea en een stem in een tuin van de opstanding geven de doorslag.
Ik weet niet of Europa het gaat houden. Ik denk dat het voorlopig pappen en nathouden blijft. Of de wereld afstevent op een nog groter crisis of in gematigder wateren komt en wat dit voor mensen in nood betekent, weet ik niet. Of de komende tijden beter of slechter zullen zijn weet ik ook
niet. Ik geloof in de goede bedoeling van velen en hoor hooggestemd over idealen spreken, maar zie diezelfde idealen ook ondergaan in het uur van verleiding. Maar de knoppen zitten in de bomen. En nog even en we vieren weer Pasen. Dat geeft de hoop die nodig is om te blijven `bloeien en
minnen'. Om ja te zeggen tegen de vluchteling onder ons. Om je handen te openen voor een medemens in nood en te vouwen als een gebaar van goed vertrouwen.
Dr. Arjan Plaisier, scriba van de generale synode