Woensdag 16 december vond het debat met het kabinet plaats over het rapport van de Commissie Oosting over de Teevendeal. Mijn inbreng is ook op deze website te vinden. Rutte, van der Steur en Dijkhoff hebben alle aanbevelingen van de Commissie Oosting over genomen. Ook hebben zij in allerlei bewoordingen excuses aangeboden. Kortom, flink door het stof gekropen. Dat ging zelfs tot in het staatsrechtelijk absurde door van ex-Kamerleden door de huidige Kamerleden excuses te vragen voor hun acties als Kamerlid. Dat is absurd omdat iedere volksvertegenwoordiger die een bestuurlijke functie krijgt, vervolgens als bestuurder aangesproken kan worden op zijn handelen als volksvertegenwoordiger door de volksvertegenwoordigers. Even een doordenkertje.

Wat het debat duidelijk heeft gemaakt, is dat Kamerleden (maakt niet uit voor welke politieke partij) enthousiast al jaren gewoon op de schoot van de bewindslieden zitten (of andersom als het zo uitkomt). Nu is dat op zich niets nieuws, deze bestaande ondoorzichtige politieke praktijk. Het kwam afgelopen woensdag wel heel duidelijk naar voren. Dat maakt voorgekookte debatten in de Tweede Kamer al tot misverstanden leidt bij mensen. De toeschouwer denkt een debat te zien met een uitwisseling van argumenten die tot een besluitvorming leiden. Soms is dat ook zo, maar vaker, zeker bij politiek gevoelige zaken (lees regeringspartijen en/of gedoogpartijen zijn het niet eens) wordt alles voorgekookt. Dit wordt extra gecompliceerd als niet de politieke verhoudingen in de Tweede Kamer bepalend zijn maar de verhoudingen in de Eerste Kamer. Dubbel dealing is dan nodig.

Vervolgens zie je ook zogenaamde oppositiepartijen die in allerlei toonaarden (sommigen met kilo's boter op het hoofd) hun eigen scoringsdrang willen laten gelden. Er bestaat geen intentie om echt als mensen tot overleg en oplossingen te komen. Terug kijkend naar afgelopen woensdag: wat had het kabinet moeten doen om geen motie van afkeuring aan de broek te krijgen? Een motie van afkeuring die niet het doel heeft om het kabinet naar huis te sturen (dat is een motie van wantrouwen). Ik kies als staatsrecht jurist dan wel voor vd Pot/Donner in plaats van wikipedia-wijsheid. In commentaren lees ik dat de motie van afkeuring ook al haalt hij geen meerderheid een soort gele kaart zou zijn. Dat lijkt heel leuk, maar slaat nergens op. De minderheid in de Tweede Kamer zou dan zowel speler als scheidsrechter zijn. En wat gebeurt er bijvoorbeeld na een tweede gele kaart (dus nog een motie van afkeuring zonder een meerderheid) Niets dus. Staatsrecht werkt gelukkig volgens eigen regels en niet de KNVB-regels.

Naar mijn mening hebben eigenlijk alle 'spelers' er een potje van gemaakt. En dat is nu net de makke van de huidige politiek. Daar verandering in aanbrengen kan alleen via het huidige systeem. Een buitenparlementaire revolutie leidt tot niks. We hebben onze representatieve democratie en dat is nog altijd het beste. Een kabinet dat in stof wentelt naar huis sturen (vertrouwensregel) leidt nu al tot niets. Zelfs de notoire motie van wantrouwen-indiener Wilders zag er afgelopen woensdag vanaf. Laat staan dat een tandeloze motie van afkeuring enig effect zou hebben. Ja, wellicht de hoop dat nieuwe verkiezingen uitgeschreven zouden kunnen worden. De peilingen leveren nu ook weer geen vrolijk beeld op. Verlies VVD-PvdA vervangen door winst PVV. Het echte alternatief is er nog niet. Daar zal door de Vrijzinnige Partij hard aan gewerkt worden. Een motie van afkeuring steunen, zou betekenisloos zijn. Betekenisloze politiek moet je niet willen, dus heb ik tegen die motie van afkeuring gestemd. En dat is dus geen keuze voor het kabinet, maar een keuze tegen symboolpolitiek wat de politiek verder van mensen vervreemd. Reageren? klein@tweedekamer.nl