Het debat over het rapport Oosting kent twee delen: zo stelde het Tweede Kamerlid Norbert Klein vandaag. De Teevendeal zelf en hoe daar politiek mee omgegaan is. Voor wat de deal zelf: interessant maar veel oordelen met de wijsheid achteraf 15 jaar naar dato. Waarbij de wetgeving over deals inmiddels is gewijzigd. Dus kunnen we er niet veel van leren, het is wel historisch interessant onderzoek.

Maar dan deel twee, 1 blik op de discussie die wij hier vandaag voeren, geeft mijn fractie het gevoel dat we ons steeds meer tot een bananenrepubliek aan het ontwikkelen zijn. Politici trekken zich steeds minder aan van het feit dat ze of tot de wetgevende of juist tot de uitvoerende macht behoren. In dit geval lijkt het erop dat grenzen verder vervagen. Een politieke cultuur waar kamerleden een minister adviseren in de uitvoering.

Deze gang van zaken valt natuurlijk te betreuren, maar mijn fractie zegt ook `laten we onszelf nou niet voor de gek houden', en net doen alsof er plotseling ineens iets nieuws aan de hand is. Rolverwisseling vindt te vaak plaats. `Deals' "advisering" tussen complete fracties en bewindspersonen - gesmeed in achterkamertjes of tijdens dineetjes - zijn immers al jaar en dag schering en inslag.

U herinnert zich vast nog wel de beroemde foto van het diner a deux tussen de heren Wiegel en Van Agt, inclusief wijn en het sfeervolle kaarslicht als symbool van achterkamertjes politiek.

"Normaal politiek werk" dat schijnt het te zijn.

Om dan nu fracties te horen die verontwaardigd reageren of juist bagatelliseren wanneer ook in dit dossier de grens tussen controlerende en uitvoerende macht verdwijnt, is toch om zijn minst lachwekkend te noemen. Achterkamertjes-cultuur vervreemd maar wat mensen van politiek echt vervreemd is selectieve verontwaardiging. Dan lijkt het verstandig even een moment van bezinning in acht te nemen. Een moment van zelfreflectie, werken aan een politieke verhoudingen respecteert dat vertrouwen hersteld.

Oosting