Dromen van een `normaal' leven
02 september 2015,
Kinderen onderweg in Europa dromen van een 'normaal' leven.
Verslag van Aleksandar Lazovski, Protection Specialist van UNICEF
GEVGELIJA, voormalig Joegoslavische Republiek Macedonie, 27 augustus 2015.
Toen ik zaterdag aankwam in de stad Gevgelija dichtbij de Griekse grens, zag ik volwassenen en kinderen met enorme wanhoop en angst in hun ogen. Duizenden families en kinderen op de vlucht vanuit conflictgebieden in het Midden-Oosten, Azie en delen van Afrika waren door een politieafzetting
gedrongen om het land binnen te komen. De uitgeputte en angstige mensen renden richting het centrum van de stad.
Te midden van de verwarring werden kinderen van hun familieleden gescheiden en aan hun lot overgelaten bij de nabijgelegen spoorlijn. Mijn collega's en ik maakten ons zorgen om hun veiligheid. We gingen ze zoeken, zodat we ze naar een geimproviseerd opvangcentrum konden brengen. Ze waren
ontzettend bang, maar gelukkig vonden alle kinderen hun families weer terug.
Voor de meeste kinderen is dit incident een van de vele ontberingen tijdens hun lange en gevaarlijke reis. Ze zijn op zoek naar veiligheid, nadat ze hun huis moesten ontvluchten vanwege het geweld in hun thuisland. Na de gevaarlijke oversteek over de Egeische Zee maken dagelijks zo'n twee- tot
drieduizend mensen, meestal in kleinere groepen van vijftig tot honderd man, de tocht van Griekenland naar de voormalige Joegoslavische republiek Macedonie. Kort daarop reizen ze door naar Servie en andere Europese landen.
Na een dagenlange reis, komen vooral de jongste kinderen vaak uitgedroogd of met koorts aan, omdat ze buiten hebben geslapen. Kinderen en volwassenen lopen op blote voeten. Hun schoenen vernield door het vele lopen.
Sommige families komen uit Syrie of Irak, terwijl anderen de reis afleggen vanuit Afghanistan. Allemaal willen ze in vrede leven, zonder de dreiging van geweld, ontheemding en dood.
De meeste kinderen waarmee ik heb gesproken willen niet praten over hun oorlogservaringen. Ze hebben het liever over hun hoop voor de toekomst en over hun droom om terug naar school te gaan. Op een dag keek ik toe hoe een groep kinderen uit verschillende landen samen speelden. Hoewel ze niet
allemaal dezelfde taal spreken, deden ze alsof ze alsof ze in een klaslokaal zaten, met een leraar en leerlingen. Allemaal met dezelfde droom om gewoon weer een 'normaal' kind te zijn.
Het is ongeveer vijf dagen geleden sinds de chaotische scene aan de grens. De hulp voor mensen die de grens oversteken is verbeterd. Er is een nieuw migrantenopvangcentrum op ongeveer vijfhonderd meter van de Griekse grens. En we werken samen met onze partners om ervoor te zorgen dat kinderen
en gezinnen die hier aankomen de nodige hulp krijgen voor hun verdere reis. Een tweede tent bij het centrum wordt nu gebruikt als een veilige opvangruimte voor vrouwen en kinderen.
Toch moet er nog veel meer worden gedaan om aan de groeiende humanitaire behoeften te kunnen voldoen. Er is niet genoeg onderdak voor het aantal mensen dat op doorreis is en velen worden gedwongen om uren buiten in de brandende zon te zitten. Er zijn meer sanitaire voorzieningen nodig en er is
geen stromend water - ik heb ouders gezien die hun kinderen met mineraalwater wasten.
We zijn hier om te helpen en elke dag zal het beter gaan. Ik hoop dat de kinderen die ik heb ontmoet snel krijgen wat ze het allerliefste willen: een normaal leven waar ze in een echte in plaats van een denkbeeldige klas kunnen zitten.