Karin Willemse: "Die adrenalinekick die ik voel als de pieper gaat!"


12 juni 2015

Parel voor Karin Willemse

Naast branden blussen en hulp verlenen, krijgt leed voorkomen bij de brandweer steeds meer aandacht. Want minder brand betekent minder leed, minder slachtoffers en minder schade. Brandweermensen die zich op uitzonderlijke wijze inzetten voor Brandveilig leven, krijgen een "parel van de
brandweer" cadeau. Wie zijn deze parels en wat drijft ze om `te blussen voordat het brandt'?

Deze keer: Karin Willemse, lid van de vrijwillige brandweer in het korps Meerlo. Ze is moeder en werkt in de horeca.

naar boven

Karin-WillemseIedereen stemde voor

Karin: "Mijn man is in 1993 bij de brandweer gegaan en moest toen regelmatig uitrukken. Het begon bij mij toen ook te kriebelen, maar we hadden nog kleine kinderen en dan kun je natuurlijk niet allebei tegelijk weg zijn. Ik heb een aantal jaren gewacht en op een gegeven moment dacht ik: nu
moet ik het doen, anders komt het er niet meer van. We hadden inmiddels binnen het korps een hechte vriendenclub opgebouwd en ik wilde dat er gestemd werd of ik erbij mocht komen. Ik dacht: als er een is die het niet ziet zitten dat ik erbij kom, dan doe ik het niet. We staan buiten het korps
ook altijd voor elkaar klaar en die band wilde ik absoluut niet stukmaken, maar gelukkig stemden ze allemaal voor, haha!"

Adrenalinekick

"Het mooiste van dit werk vind ik om samen met een team een klus te klaren en mensen in noodsituaties te kunnen helpen. Ik zeg altijd: ik help tien keer liever anderen dan dat ik zelf hulp nodig heb. En die spanning, die adrenalinekick die ik voel als de pieper gaat! Het klinkt misschien raar,
maar dan ben ik blij dat ik weer mag uitrukken. Als je dan in die eerste wagen zit en mee mag, ja, dat is toch altijd wel weer spannend."

Loop maar even achterom

"Ik wilde me naast het andere brandweerwerk ook gaan inzetten voor brandpreventie omdat ik in gesprekken met familie en anderen merkte dat er nog steeds mensen zijn die thuis geen rookmelders hebben. Als reden geven ze dan dat ze die eigenlijk te duur vinden. Dat vind ik zo raar! Wat is een
mensenleven je waard, denk ik dan. Ik heb geholpen om bij mensen thuis rookmelders te plaatsen. Ik blijf me ook verbazen over het feit dat mensen de vluchtwegen niet vrij hebben gemaakt. Dan kom je bij iemand thuis, en kun je niet eens naar binnen. `Loop maar even achterom, want ik kan er hier
niet door!', hoor je dan. Daar kan ik echt niet bij. Ik probeer binnen het korps ook anderen te motiveren meer aan brandpreventie te doen. Ik geef bijvoorbeeld voorlichting op scholen. Ik vind het geweldig om kinderen van groep 6, 7 en 8 te vertellen wat ze moeten doen als de rookmelder afgaat
en ze zelf te laten ontdekken wat veilig is en wat niet. Dat is echt heel dankbaar werk. Ik zeg dan tegen anderen in het korps: `Ga eens mee, kijk gewoon wat het inhoudt, misschien is het iets voor jou.' En ze vinden het meestal heel leuk werk."

Nooit meer vergeten

"Ik heb een opleiding in de verzorging gehad en daarom wordt mij bij ongevallen vaak gevraagd of ik me over de slachtoffers wil ontfermen. Dat geeft heel veel voldoening. De mannen hebben vaak iets van: laat ons de auto's maar openknippen, en dat vind ik prima. Je bent samen een team en klaart
samen de klus. Een dodelijk ongeval dat ik nooit meer zal vergeten, is die waarbij een moeder met haar zoontje in de auto zat. Ze gingen samen het broertje ophalen, die op kamp was geweest en op die dag ook nog jarig was. Onderweg daarnaartoe kregen ze een ongeluk. Ik zat bij het jongetje, die
godzijdank in een veilig autostoeltje had gezeten en niet veel mankeerde. Maar toen zag ik verderop dat er een deken over zijn moeder werd gelegd. 'Waarom krijgt mama die deken over?', vroeg hij. Op zo'n moment moet je het voor zo'n kind maar een beetje verbloemen. Ik vertelde dat het voorruit
uit de auto was en dat mama het een beetje koud had door de wind. En toen gingen we over zijn broer praten, dat hij jarig was en ik vroeg of ze al een cadeautje voor hem hadden. Zo zorg je ervoor dat zo'n kind blijft praten. We zijn nog ruim een uur bezig geweest om die vrouw uit de auto te
krijgen en ik heb nog met haar in de armen gezeten terwijl ze al was overleden. Dat heeft ongelooflijk veel indruk op me gemaakt."

Eerst even koffie

"Als je met je team dit soort emotionele dingen meemaakt, krijg je zo'n hechte band met elkaar. Die band heb je ook echt nodig. Als wij van een heftige uitruk terugkomen, gaat er ook niemand naar huis zonder eerst samen een bakje koffie te hebben gedronken. Even erover praten. We houden elkaar
goed in de gaten want je weet nooit hoe iemand erop reageert. De ene dag kun je er goed tegen en de andere dag kan het even te veel zijn."