28e editie Amsterdams Kleinkunst Festival

PERSBERICHT

Tjeerd Gerritsen wint Sonneveldprijs 2015

“JURY: ‘Deze 28ste aflevering van het Wim Sonneveld Concours leek langzaam op gang te komen, maar had een verrassend mooie finale!’

Na een spannende en verrassende finale in de Wim Sonneveldzaal van het DeLaMar Theater maakte juryvoorzitter Ruud Buurman zojuist de winnaar van het 28e Concours om de Wim Sonneveldprijs bekend. Het Concours is het onderdeel van het Amsterdams Kleinkunst Festival dat zich richt op het ontwikkelen van nieuw cabaret en kleinkunst talent. Afgelopen vrijdag 10 april en zaterdag 11 april jl. bereikten drie acts de finale: Marjolein de Graaff, Tjeerd Gerritsen en Elke Vierveijzer.

Tijdens de finale in het DeLaMar Theater won Tjeerd Gerritsen op overtuigende wijze de Sonneveldprijs en de Publieksprijs. ‘ Tjeerd steeg boven zichzelf uit, was zelfverzekerd en boeiend van het begin tot het eind (…) alles viel op zijn plek’ . De tweede prijs werd toegekend aan Marjolein de Graaff en Elke Vierveijzer nam de derde prijs in ontvangst. De presentatie van de avond lag in handen van Jelle Kuiper en de jury bestond dit jaar uit Ruud Buurman (voorzitter), Ria Marks, Pieter van Empelen, Erik Pals en Anne van Rijn.

Woensdag 13 mei t/m zaterdag 16 mei a.s. zijn de drie finalisten nog te zien in het Amsterdamse Theater Bellevue. Vanaf september zullen zij te zien zijn tijdens een Finalistentournee door het land. Zij worden gecoacht door professionele theatermakers en regisseurs. Eerdere finalisten van het Concours waren Claudia de Breij, Richard Groenendijk, Van der Laan en Woe, Pieter Derks, Louise Korthals en Yentl en De Boer.

IN BIJLAGE: PERSFOTO + JURY BESCHOUWING + RAPPORTEN PER DEELNEMER

Elke Vierveijzer

Elke is een groot zangtalent en een begaafd liedschrijfster, daarover hoeven we niet te discussiëren. Ze staat als een huis en haar muzikanten zijn uitstekend. Haar thema is het zelfonderzoek, hoe haar relatie met haar ouders is en daarmee probeert ze het publiek tot denken aan te zetten. De jury was erg onder de indruk van enkele van haar liedjes zoals ‘wanneer is het gebeurd’ en het hoopgevende slotlied. Maar toch was de jury niet over alles positief. De verhaallijn mist het verband met de tekst van de liedjes. De vorm die Elke heeft gekozen maakt dat veel spontaniteit er uit wordt gehaald. Alhoewel het ten opzichte van de halve finale is verbeterd, haalde het vertellen op muziek nog steeds de dynamiek te veel uit haar voorstelling. De jury had te vaak het gevoel naar een programma te kijken dat ‘te bedacht‘ is en erg netjes. Het mag best verontrustender zijn en minder in dat keurslijf.

Marjolein de Graaff

Een kleine vrouw bleef op dit grote podium keihard overeind. Vanavond liet Marjolein de Graaff zien dat ze al een theaterpersoonlijkheid is en nog groter kan groeien. Dus inderdaad, waarom niet dromen van je eigen one-womanshow, sterker nog…, waarom niet tegelijk wat tipjes van de sluier oplichten van je tweede en derde voorstelling, je jubileumshow en je comeback-programma? Je moet, zoals Marjolein laat zien en horen, groot denken. En dat denken leidt in deze voorstelling tot een verrassend leuk half uur. Nog fijner dan ze al in de halve finale liet zien. Marjolein haalt veel lach uit de zaal en heeft een stem als een sirene op de eerste maandag van de maand. We hebben met een grote grijns op ons gezichten naar haar zitten te kijken. En luisteren, want Marjolein weet wat ze wil zeggen op het podium. ZE strooit uiterst relaxed met subtiele grapjes en oneliners, schoffelt zichzelf steeds onhandig onderuit en is muzikaal. Ze geniet er intens van de zaal in verwarring te brengen met bijvoorbeeld een stukje proza dat volledig detoneert bij de rest, maar dat dan al een voorproefje blijkt te zijn van haar jubileumprogramma. Dat volledig over dood en verlies zal gaan. Wij hebben de indruk dat er veel meer in Marjolein zit. Dat ze de hysterie die ze in zich heeft, beter zou kunnen uitspelen, zodat we in de zaal ook een beetje voor haar terugdeinzen. Het is zeker een doelgericht programma dat recht uit haar hart komt. In de halve finale leek de vorm nog hindernis, in deze finale zagen we een vrouw met een uitstekende timing. Wij zijn erg nieuwsgierig naar een volgend programma van Marjolein, waarin ze haar blik op de wereld wat vergroot en waarin ze een onderwerp eens gaat ‘aanpakken’ en uitdiepen. Dat kan ze.

Tjeerd Gerritsen

Wat een finaleplaats al niet met je kan doen. Tjeerd steeg boven zichzelf uit. Was zelfverzekerd en boeiend van begin tot eind. In vergelijking met de halve finale gooide hij er veel meer energie in en daardoor kreeg hij het publiek helemaal mee. Alles viel op zijn plek. Zijn taalgebruik is krachtig en intelligent. Hij is een vakkundig muzikant en tekstschrijver. We hebben genoten van zijn onderkoeldheid. Tjeerd is een man met een kleine tic, een man die zijn ongemak op een geestige manier in een kleinkunstprogramma heeft verwerkt. Tjeerd Gerritsen heeft inhoud, puntgave liedjes en geestige verhalen die hij op aangename en zeer relaxte wijze met ons deelt. Hier staat duidelijk een oudere jongere met levenservaring: met gaaf gitaarspel zingt hij over zijn twijfels, zijn wanhoop, maar ook over zijn zekerheden. Mooi is het gesprek met zichzelf, dat nu helder terugkomt aan het einde van zijn voorstelling. De jury is benieuwd naar zijn volgende trui.

AMSTERDAMS KLEINKUNST FESTIVAL 2015

Finale 14 april

Deze 28ste aflevering van het Wim Sonneveld Concours leek langzaam op gang te komen en beloofde op z’n hoogst ‘amusant’ te worden. En wat kregen we ineens een verrassend mooie finale. We zagen de afgelopen avonden gestileerde muzikale kleinkunst, fraai acteerwerk, leuke acts, een verkleedpartij, een man met twee versies van zichzelf, en een kleine vrouw met crisiscabaret die tegelijkertijd drie voorstellingen speelt.

Het festival als geheel was Amusant, absoluut. En verheugend muzikaal. De klaagzang dat het theaterlied een langzame dood sterft mag met een korrel zout worden genomen. Dit concours is daarvoor niet de enige aanwijzing. Een van onze finalisten komt van een theateropleiding waar er meer als zij rondliepen en nog steeds rondlopen. Jonge makers die weten dat een lied vaak een krachtiger middel is om een gedachte en emotie over te brengen dan een ‘gewoon’ verhaal. De Annie M.G. Schmidtprijs voor het mooiste theaterlied van het seizoen, een van de onderdelen van dit festival, wordt de laatste jaren niet alleen meer gewonnen door ouwe rotten in het vak.

Een jury van een kleinkunstfestival bakt geen zoete broodjes. We stimuleren en juichen als we de toekomst van de kleinkunst en het cabaret in huis menen te hebben, of die nu in deze finale staat of daar na gewetensvolle discussie en soms pijnlijke keuzes, net buiten valt. En we kraken, als we daar aanleiding toe zien, harde noten die kandidaten liever niet willen horen kraken. Logisch, ook zij hebben hard gewerkt en geïnvesteerd. Wij zijn streng, dat is zo. Waarom? Omdat we theatermakers die aan dit festival meedoen, serieus nemen. U zag vanavond de drie – volgens ons – interessantste theatermakers, die wij graag nog eens wilden zien. En waarover u dan ook uw mening kunt geven. Misschien komt die overeen met de onze, misschien niet. Als we het eens blijken te zijn met z’n allen, is dat natuurlijk extra mooi voor die winnaar. Met het bijkomende effect dat voor de twee finalisten zonder prijs gedeelde smart halve smart is.

Deze jury heeft waardering en bewondering voor hun spel, de uitvoering, het talent, de muzikaliteit, de stem, de fijne grap, de timing en de techniek. En zeker ook voor het lef en de kwetsbaarheid waarmee zij en ook de andere kandidaten de afgelopen maanden op de AKF-podia stonden. Het was een ‘lekkere finale’. Maar je blijft als kritisch toeschouwer en vooral toehoorder met verbazing en lichte wrevel zitten, als je het hele concours overziet. Het was ons wel vaak te netjes, keurig ingestudeerd en binnen de lijntjes gekleurd. Niemand die zijn vingers durfde te branden aan en ruimte maakte in zijn of haar programma vóór een hete aardappel. Terwijl de wereld die de afgelopen maanden per mud op ons bord heeft gestort. Wanneer theater geen kritische vragen oproept, niet tot denken zet, niet een beetje zeer doet, niet schuurt en niet jeukt en geen spiegels voorhoudt, is het amusement. Als het alleen vorm is en nauwelijks diepgang heeft ook. Of blijft hangen in typetjes en personages of niet veel meer is dan pluisjes uit de eigen navel blazen. En als het alleen op de lachspieren wil werken en verder niks. Kleinkunst/cabaret is bij uitstek de theatervorm waarin de persoonlijkheid van de maker van doorslaggevend belang is. We willen zien en voelen wat hem of haar drijft, ontroert, opwindt, ergert en aan het lachen maakt. Vanuit welke persoonlijke invalshoek je een voorstelling ook maakt, het moet wél prikkelen. En dat zagen we te weinig. Tot deze finale.

Dan lees ik nu, in volgorde van optreden, de mening van de jury voor over de drie finalisten van vanavond: