Carla Brooijmans brengt een bezoek aan ebola-gebied - blog 4
16 januari 2015 |
Pagina-inhoud
De strijd tegen ebola is nog niet voorbij. Ebola-cooerdinator Carla Brooijmans reist door naar Nzekekore waar ze een veilige en waardige begrafenis bijwoont. Het gevoel dat haar bekruipt is onmacht maar ook vastberadenheid.
"In Guinee zijn 2.434 getrainde Rode Kruis-vrijwilligers actief in de strijd tegen ebola. Aangekomen in Nzerekore, richting de grens met Ivoorkust, praat ik met enkelen van hen. Een jaar na de uitbraak (in december 2013), en vele slachtoffers verder, zijn er nog steeds mensen in het gebied
die geloven dat Ebola niet bestaat en dat het juist het Rode Kruis en andere organisaties zijn, die een ziekte verspreiden.
Wantrouwen jegens de hulpverlening
Al enkele keren is een team van het Rode Kruis aangevallen toen het een dorp of wijk binnenkwam. De vrijwilligers vertellen dat ze in hun priveleven gestigmatiseerd worden, omdat ze voor het Rode Kruis werken. Sommigen van hen mogen van hun naasten zelfs niet meer thuis slapen en zijn
gedwongen om her en der te logeren. Maar stoppen met het werk? Dat komt niet in ze op. De vrijwilligers vertellen dat ze zich gesteund voelen door het medeleven en de donaties van mensen in landen ver van ze vandaan. Ik probeer duidelijk te maken hoeveel respect ik voor ze heb, maar kan de
juiste woorden niet vinden.
Veilige en waardige begrafenis
's Middags krijgen we van het behandelcentrum in Nzerekore het bericht dat er drie patienten overleden zijn. Een begrafenisteam maakt zich klaar en we gaan gezamenlijk richting het ebola-behandelcentrum. Daar staan de familieleden, een imam en een priester op ons te wachten. Ter plaatse kleedt
het team zich om in beschermende kleding. Ze volgen de voorgeschreven handelingen nauwgezet. Geen enkel stukje huid mag onbedekt blijven. De teamleden krijgen hulp van de medewerkers van het behandelcentrum. Ze controleren laag voor laag bij elkaar of alles bedekt is.
ebola carla behandelcentrum.jpg
Van het behandelcentrum in Nzerekore krijgt het begrafenisteam het bericht dat er drie patienten overleden zijn. Carla gaat met ze mee.
Gemis en verdriet
Nadat de lichamen in waterdichte lijkenzakken naar buiten zijn gebracht, krijgen de groepen van beide religies gelegenheid om met woorden hun respect te betuigen. De vrijwilligers nemen stilletjes en gepast afstand. De familieleden zijn stil en het gemis en verdriet zijn voelbaar. Ze volgen de
auto richting de begraafplaats waar zij echt afscheid zullen nemen. Ik besef goed hoe anders deze begrafenissen zijn vergeleken met traditionele begrafenissen waar contact en nabijheid tussen de overledenen en nabestaanden gebruikelijk is.
Een jong kindje
Een van de lijkenzakken is heel licht. Het is een kindje van nog geen 80 cm. Het heeft de eerste verjaardag waarschijnlijk niet gehaald. Weer dringt tot me door dat niemand gespaard wordt door deze verschrikkelijke ziekte. En ook nu weer chloor. Iedere keer dat de stretcher en de lijkenzak
aangeraakt of verplaatst wordt, worden de handschoenen van de vrijwilliger met de grootste zorg gedesinfecteerd. Het is een heel secuur, en daardoor zeer tijdrovend, maar nodig proces.
Vastberaden
Mijn bezoek aan dit gebied in Guinee is niet in een woord samen te vatten. Ik voel me machteloos, boos en verdrietig tegelijk. Maar ook vastberaden om het goede werk van het Rode Kruis te blijven steunen en voort te zetten. Vergeleken met (de Engelstalige landen -) Sierra Leone en Liberia zijn
maar weinig organisaties op grote schaal werkzaam in het Franstalige Guinee. Het Rode Kruis werkt met lokale vrijwilligers en dat maakt hier echt het verschil. Ik heb enorm veel respect voor onze vrijwilligers en medewerkers die al maanden onder zware omstandigheden en ondanks de tegenslagen
bijna dagelijks in touw zijn. De epidemie is helaas nog lang niet onder controle en ik wens ze veel kracht om hun inspanningen vol te houden. Courage!."
Dit is het laatse blog van Carla. Volg Carla op haar reis door het ebola-gebied en lees haar blog vanaf het eerste blog.