Groen!
De onttovering van N-VA
door Luc Barbé - vrijwilliger (Groen!) op 16 augustus 2011
Volgens Luc Barbé gaat N-VA in spoedtempo naar haar uitstraling van
2003. 'Overdreven? Ik denk van niet.' Luc Barbé is lid van het
partijbestuur van Groen!
Op maandag 8 augustus stond op bladzijde 2 van deze krant een bericht
met als titel 'De Wever hekelt afwezige voorzitters'. Volgens het
artikel vond De Wever het een schande dat de collega-partijvoorzitters
op vakantie vertrokken waren, terwijl het land op de rand van de
afgrond stond. Maar zelf vertrok hij ook op vakantie, want hij was toch
niet meer betrokken bij de onderhandelingen. Verder steunde
ondervoorzitter Ben Weyts de oproep van premier Leterme om het
parlement vervroegd te laten samenkomen. "Het is tijd voor actie",
klonk het.
Bij een eerste lezing vond ik dit artikel maar heel gewoon, maar bij
een tweede lezing en meer grondige analyse viel me op dat het totaal
anders is dan de communicatie van de N-VA van het laatste jaar. Meer
nog, misschien zullen we later dit bericht beschouwen als een
kantelpunt in de geschiedenis van de N-VA. Want wat lezen we? Alleen
totaal voorspelbare dingen, wat we van de N-VA helemaal niet gewoon
zijn. De Wever valt zijn collega-partijvoorzitters aan. Normaal voor
een partij die resoluut voor de oppositie op federaal vlak gekozen
heeft. En natuurlijk moet het parlement vervroegd samenkomen. Dat zegt
trouwens iedereen. De laatste zin is zelfs lachwekkend: "Het is tijd
voor actie." Zegt de partij die een jaar lang geweigerd heeft de handen
uit de mouwen te steken en uiteindelijk aan de kant gaat staan is.
Waar is de magie van de N-VA in dit persbericht? Waar is het
appellerende en uitdagende? Nergens iets van te lezen. En dat van de
partij die Vlaanderen het laatste jaar zo in haar ban hield. Die de
andere partijen vaak deed stappen en springen zoals zij wou. Die meer
dan wie ook het ritme en het leven in de Wetstraat bepaalde. Niets meer
van dat. Heeft dit bericht enig effect gehad ? Neen. Geen enkele
politicus reageerde. Geen verdere echo's in de pers. Exit magie. De
onttoveringsfase van de N-VA is gestart.
Naakte keizer
De keizer is naakt. U weet wel, dat sprookje over een keizer die denkt
dat hij in een oogverblindend kostuum loopt te paraderen in zijn stad,
terwijl hij gewoon in adamskostuum loopt. De kleermaker heeft hem
immers bedrogen. Niemand van zijn burgers durft wat te zeggen, maar
plots proest een klein meisje het uit van het lachen en de magie is
weg. Iedereen schatert het uit.
De vergelijking gaat niet volledig op, want de N-VA verloor haar
toverkracht niet door een externe factor, maar door een eigen
beslissing, namelijk haar weigering om te onderhandelen. De kern van de
zaak is echter wel gelijklopend : plots werkt het niet meer, de
fascinatie en verblinding zijn weg.
Overdreven? Zo'n politieke analyse op basis van één berichtje? Ik denk
van niet. Want de reacties van de N-VA na de doorbraak in de
onderhandelingen op 21 juli waren dezelfde als in het persbericht van
vorige maandag. Voorspelbaar en niet appellerend. En we zullen volgens
mij de volgende maanden nog tientallen zulke persberichten lezen. Met
telkens dezelfde boodschap: het gaat te traag, de andere partijen
verraden de Vlamingen - 'een kaakslag!' - en daartussen nog een paar
'ludieke acties' van de N-VA-jongeren. Een recente actie van hen in
Zaventem om het dralen van Di Rupo aan te klagen kreeg ten andere ook
maar weinig weerklank in de pers.
De N-VA gaat dus in spoedtempo naar haar uitstraling van pakweg 2003.
Toen ze nauwelijks meespeelde in de Vlaamse politiek. Het feit dat de
N-VA federaal aan de kant gaan staan is, betekent immers dat ze niet
meer aan het stuur van de politieke ontwikkelingen zitten en dat haar
impact op de politiek ontwikkelingen gedecimeerd is. De N-VA heeft de
stekker eruit getrokken, maar er volgde geen crisis. Integendeel, pas
nu start de trein. Zonder hen. Al wat ze nog kunnen is wat boe roepen
vanaf de kant. Wie staat daar op te wachten? Na meer dan een jaar
zonder regering en op een moment dat de euro in zijn voegen kraakt en
de financiële markten panikeren. Behalve een aantal diehards voor wie
politiek louter een zaak van intenties is en niet van visie,
handelingen en resultaten, zal het overgrote deel van de Vlamingen
applaudisseren als er eindelijk een akkoord is over B-H-V en coherent
begrotingsbeleid.
Nu, komt er een grote staatshervorming? Ik denk van wel. CD&V en Open
Vld weten dat ze moeten slagen, anders kunnen de verkiezingsresultaten
in 2012 en 2014 nog dramatischer zijn dan die van vorig jaar en kunnen
beide voorzitters een kruis maken over hun carrière. Groen! en sp.a
blijven hun constructieve lijn volgen. Aan Franstalige kant weet men
dat succes noodzakelijk is om te vermijden dat er volgende keer met een
N-VA van 40 procent of meer onderhandeld moet worden. En het FDF? Die
hebben maar 3 zetels op de 109 waarover de acht partijen in de Kamer
beschikken. Die 3 FDF-zetels zijn dus niet nodig voor een tweederde
meerderheid. Bij de Lambermontakkoorden stemden de parlementsleden van
het FDF ook niet zoals de MR. Ze onthielden zich op sommige punten en
stemden tegen andere.
21 juli 2011 was dus een historische dag. CD&V koos voor de enige
mogelijke uitweg uit een levensbedreigende situatie waarin ze zich zelf
had gewrongen en koos voor onderhandelingen met acht partijen, zonder
de N-VA. Het zal nog veel taai en moeizaam onderhandelingswerk vragen
en tal van kleine en grote crises eer u en ik in het Staatsblad de
B-H-V-wetten zullen kunnen lezen. Maar alle voorwaarden om de grootste
staatshervorming in de geschiedenis van dit land te realiseren zijn
vervuld. Onderweg zullen Bart De Wever & friends de onderhandelaars
blijven toesnauwen en uitmaken voor verraders van de Vlaamse zaak, maar
pers en publiek zullen er minder en minder aandacht aan besteden. De
vier Vlaamse partijen zullen op elke aanval heel eenvoudig kunnen
repliceren met de oproep die de N-VA onlangs in deze krant deed: "Tijd
voor actie!"
Contact: Luc Barbé -