Vilans
Van onmacht naar daadkracht
Ik ken de mensen van de LFB nu zo´n vijftien jaar. Eerst als coach bij
de verenigingen in Leiden en Eindhoven en later, vanuit mijn werk bij
Vilans, via de Zeg het ons! - projecten. Boeiend en belangrijk. Je ziet
mensen groeien, hun onmacht veranderen in daadkracht. Eindelijk horen
ze er gewoon bij en dat zeggen ze ook hardop. Mooi om te zien.
De opzet van de LFB
Het systeem is eenvoudig. Mensen met een verstandelijke beperking
vormen het bestuur van de vereniging en organiseren activiteiten.
Coaches staan hen terzijde. Coaches en bestuursleden zijn onbetaalde
vrijwilligers. De leden zijn vaak mensen die in instellingen wonen. De
vereniging organiseert gezelligheidsactiviteiten maar ook thema-avonden
over de positie van mensen met een beperking. Door zelf de baas te zijn
en zoveel mogelijk zelf te doen, leren de bestuursleden steeds beter
voor zichzelf en voor hun achterban op te komen. Bij de gemeente kreeg
men steevast een kleine subsidie.
Praten `met' in plaats van `over'
De beweging vond veel weerklank. Er kwamen 4 regionale steunpunten en
in sommige provincies ontstonden aparte steunpunten en werkgroepen,
vaak ondersteund door regionale MEE organisaties. In de loop der jaren
slaagden de LFB-mensen erin gewaardeerde gesprekspartners te worden op
verschillende terreinen. Niet langer werden ouderverenigingen of
zorgaanbieders gezien als spreekbuis, eindelijk konden zorgaanbieders,
gemeentes, overheidsorganisaties, kennisinstituten organisaties en
media praten met de mensen zelf over kinderwens en ouderschap, werken
in een gewoon bedrijf, zeggenschap en cliëntenraden, meedoen/WMO,
discriminatie, veiligheid in de wijk, toegankelijke informatie,
verkiezingen, rechtspositie, VN verdrag. Een hele vooruitgang!
De LFB en Vilans
Ook bij Vilans werken we steeds vaker samen met mensen van de LFB. De
LFB maakt bijvoorbeeld deel uit van de Pleinraad van het Kennisplein en
van het Werkgezelschap Ouderschap en Kinderwens. Dat alles onder het
motto 'nothing about us, without us'. Die samenwerking verloopt prima
en is waardevol. Of het nu gaat om ondersteuningsplannen, kinderwens,
VG2.0, sociale netwerken, competenties van begeleiders, kwaliteit van
bestaan: het betrekken van de mensen van de LFB bij deze projecten
heeft áltijd een meerwaarde. Andersom nodigt de LFB ons soms uit om met
hen mee te denken. Een gezonde situatie die ook recht doet aan de
steviger positie van de mensen met een verstandelijke beperking.
Van detachering terug naar dagbesteding
De mensen van de LFB werken keihard, ook buiten kantooruren. Bij het
landelijk kantoor en alle provinciale en regionale steunpunten staan nu
ongeveer 30 mensen op de loonlijst. Vaak parttime coaches en mensen met
een beperking die een salaris hebben volgens de CAO. Door de
bezuinigingen van de laatste jaren heeft de LFB al concessies gedaan.
Mensen gewoon betalen voor hun werk kon vaak niet meer, ook al ging het
om een detachering vanuit de WSW. Nieuwe mensen kwamen als
`dagbesteding' bij de LFB werken. Een stap terug, maar men nam het voor
lief. Mensen stonden zelfs te dringen om bij de LFB regio's te werken.
Een gebrek aan betaalde coachingsuren was de meest beperkende factor.
Bezuiniging of nekslag?
Als eerste lieten de gemeentes en de provincies de LFB in de steek.
Door bezuinigingen moesten regiokantoren sluiten of op de been gehouden
worden door zorgaanbieders. En nu dan de bezuinigingen van het kabinet.
Bezuinigingen die niets te maken hebben met slecht functioneren of
bewezen irrelevantie. Voor de LFB betekent het de nekslag. Mensen met
een beperking zitten blijkbaar in de hoek waar de klappen vallen (denk
ook aan WSW en PGB). Ik hoop dat de LFB de komende weken in staat zal
zijn haar verdiensten en belang op een goede manier te etaleren. Want
zeg nou zelf, het zou toch een verlies zijn als we mensen met zoveel
potentie straks niet meer horen?