ChristenUnie
Discussie moet meer gaan over zorg dan euthanasie
Discussie moet meer gaan over zorg dan euthanasie
maandag 07 maart 2011 10:51 Toen ik afgelopen week op bezoek was in het
hospice Kuria te Amsterdam realiseerde ik me hoe de discussie in de
media vooral beheerst wordt door nieuwe voorstellen om de euthanasiewet
te verruimen, terwijl de verbetering van de palliatieve zorg de nodige
aandacht verdient.
Als er al aandacht is voor de zorg, dan gaat de meeste aandacht van het
publiek en de wetenschap uit naar het verhogen van genezingspercentages
bij kanker, terwijl de ongeneeslijk zieken minstens zoveel aandacht
behoeven waar het gaat om pijnbestrijding en levensvragen.
De vergrijzing van de samenleving en de toename van het aantal mensen
met een chronische ziekte zal de vraag naar palliatieve zorg in de
toekomst vergroten. Omdat mensen langer thuis zullen wonen en steeds
meer mensen ervoor kiezen thuis uiteindelijk ook te sterven zal de
palliatieve zorg in de 1^e lijn (huisarts, thuiszorg,
wijkverpleegkundige) op orde moeten zijn.
In veel gevallen zetten oncologen onvoldoende en te laat palliatieve
zorg in. `Ik kan niets meer voor u doen,' klinkt het dan in de
spreekkamer. Artsen doen er beter aan als genezingskansen gering zijn,
patiënten beter te informeren over de gezondheidssituatie en van start
te gaan met palliatieve zorg. De laatste levensfase vraagt deskundige
zorg en ondersteuning. Het ziekenhuis focust op genezing. Palliatieve
zorg is gericht op kwaliteit van leven en erkent de eindigheid van het
leven. Palliatieve zorg zou een erkend specialisme moeten worden. Met
een palliatieve polikliniek zouden de muren tussen ziekenhuis en
thuissituatie geslecht kunnen worden.
Geestelijke verzorging is onlosmakelijk met palliatieve zorg verbonden.
Vrijwel alle mensen die hun laatst levensfase ingaan worstelen met
levensvragen. Steeds minder mensen hebben vanzelfsprekende contacten
met een eigen predikant of pastoor. Geestelijke verzorging is echter
niet in de 1^e lijn terug te vinden en ook niet financieel geborgd in
zorgbudgetten. Dat moet anders. Beschikbaarheid van deze zorg moet
samengaan met meer kennis en opleiding.
Ik heb al eerder gevraagd om een leerstoel geestelijke verzorging. Het
is de hoogste tijd dat gedane toezeggingen worden waar gemaakt.
Palliatieve zorg wordt nu uit verschillende potjes gefinancierd. Het
AWBZ-budget voor de thuiszorg voorziet in de bekostiging van de zorg
aan het bed, vanuit de Wmo wordt de huishoudelijke hulp betaald. De
huisarts en apotheek worden vergoed uit de zorgverzekering, voor
vrijwilligers is een speciale subsidieregeling in het leven geroepen.
Maar ook van bewoners van een hospice wordt een eigen bijdrage gevraagd
voor huisvesting en voeding. Van die eigen bijdrage zouden we af
moeten. Voor veel patienten betekent opname in een hospice dat alles in
een stroomversnelling komt. Woonlasten van het eigen huis lopen door en
kunnen niet op zo'n korte termijn opgezegd worden. Een eigen bijdrage
mag nooit een hindernis vormen om de laatste weken in een hospice door
te brengen.
Voor de wet is een hospice nu een zorginstelling, inclusief de grote
administratieve rompslomp waar grote zorginstellingen al moeite mee
hebben om daaraan te voldoen. Een hospice verdient een andere status,
die past bij het kleinschalige huiselijke karakter en de complexe zorg
die daar geleverd wordt.
Het zou beter zijn om alle kosten vanuit één budget te financieren, met
daarbij wel de waarschuwing dat niet handig van het moment gebruik
gemaakt mag worden om daar eerst een bezuinigingsslag overheen te doen.
Palliatieve zorg brengt de aandacht weer terug waar het om zou moeten
gaan: barmhartigheid bij het lijden en de zorgplicht waar artsen en
medemensen toe geroepen zijn.