Gemeente Kapelle
Afscheidsspeech voor burgemeester Kramer door Jon Herselman
Alleen het gesproken woord telt
Om bij het afscheid van een man als Siebe iets te zeggen, is geen
probleem. Het is een markant en kleurrijk persoon, die er zijn eigen
woordenboek op nahoudt, alleen al met dat gegeven zou ik de gehele
middag kunnen vullen. Dat doe ik niet, maar het is wel een belangrijk
bestanddeel van mijn bijdrage.
Het woordenboek van Siebe, niet de Dikke van Dale, maar gewoon Kramers
vocabulaire, behoeft voor sommigen toelichting, maar voor velen
absoluut niet. Vanwege met name zijn luchtmachtachtergrond houdt hij er
uitspraken op na, die het turven meer dan waard zijn geweest.
Ik neem u mee in een bloemlezing van uitspraken, vervat in een geheel
fictief verhaal.
Om van acquit te mogen gaan deze middag was niet aan mij voorbehouden,
maar aan de Commisaris van de Koningin mevrouw Peijs.
Con amore hoor, want die stelt zich in ieder geval niet zo pokhouterig
op als die poederdoos uit Brabant. Het is niet goed of het deugt niet
bij haar.
Maar wat dacht je dan van Rietje de Koning, die weet echt van God noch
zure pruimen.
Was ik daar laatst mijn mind aan het opmaken, geheel in splended
isolation, kwam ze daar toch aan met een kerel, een soort van remmer in
vaste dienst, het zal een beste brave zooiensteker zijn, maar dat gaf
me toch een heleboel radauw, ik zal jullie de stuitende details
besparen, maar mân broek viel er van uit/mân klus viel op dek.
En dat is wat hoor, met je broek omlaag en niets kunnen doen, ik dacht
nog zo, dat gaat een hoop fus geven.
Maar vooruit met de geit, donât fight the problem, ook ik heb recht op
mijn dagelijkse portie ergernissen en ontberingen.
Ik had nog wel wat second thoughts, maar ik dacht nog zo, no guts, no
glory.
Op een gegeven moment was het toch van hold your horses, de warning
indicator was er Speedy Gonzales vandoor gegaan en had vast ook nog
ergens een hick up gehad, hij wilde ook nog warm en koud tegelijk
blazen, maar ik voorkwam daarmee wel een midscheepse aanvaring.
Ik heb gelijk een oekaze doen uitgaan, die moest eerst nog wel onder
het konijn gelegd worden, maar met behulp van een enpicaleurtje en in
combined effort kon die kromme volt van deze catweazel, die er wel heel
louzy inzat, gestopt worden.
Het was een schot midden in de machinekamer, hij kwam later nog wel
terug op het net en meldde mij slechts de koerier van de tsaar te zijn
geweest, so donât shoot me, maar ohnes weiteres kon ik hem zeggen: het
beste met je been, je komt er wel uit.
Nogmaals een geheel fictief verhaal, op de uitspraken na dan.
Dit verhaal heeft een cabaretachtige ondertoon, maar deze uitspraken
werden echt met grote regelmaat gemaakt, ook in een serieuze setting.
Afsluitend om in Kramers vocabulaire te spreken: all the best!