Live verslag uit Pakistan van onze Vlaamse collega
Vandaag kom ik aan in een gemeenteschool voor meisjes in Khairpur. Hier
hebben mobiele medische teams uit Noorwegen, Canada en Japan zich
tijdelijk gevestigd. Iedere dag behandelen zij ongeveer 200 mensen. In
deze school leven ook heel wat Pakistaanse vluchtelingen. De meesten
onder hen komen uit Jacobabad en kwamen met een tractor naar de school.
Velen zijn hun huis, bezit of familie kwijt. De school is voor hen een
veilige basis. Leraren leren hen alles over hygiëne en er is drinkbaar
water.
Het verhaal van Risvana
Risvana Risvana is acht jaar en woont al een maand in de meisjesschool.
Zonder enige waarschuwing moest ze met haar familie op de vlucht slaan
voor de overstroming. Het meisje heeft moeten rennen voor haar leven.
Anders werd ze met het snel stijgende water meegesleept.
Tijdens haar vlucht raakte ze haar ouders kwijt. Samen met haar twee
zussen en drie broers kwam ze naar Khairpur. Een maand lang hebben ze
niets van hun ouders gehoord. Totdat gisteren het verlossende nieuws
kwam dat de mama en papa van Risvana nog leven. Ze verblijven in een
kamp aan de andere kant van de oever van de Indus-rivier. De kinderen
kijken er naar uit om hun ouders terug te zien. Ze willen graag naar
huis gaan, maar beseffen maar al te goed dat er niets meer is om naar
terug te keren.
Risvana's vader is een landbouwer. Hij kweekt tarwe, rijst en groenten.
Door de overstroming zijn ze hun oogst van dit jaar kwijt. Ook de
voorraad voedsel voor de komende winter werd door het water
meegesleurd. Het huisje waar ze in woonden is helemaal door het water
vernield.
De oudere zus van Risvana is 13 jaar en loopt mank. Het meisje had op
tweejarige leeftijd polio en sindsdien is haar voet misvormd. De zussen
worden onderzocht door dokter Alf van het Noorse Rode Kruis. Ze zijn
uitgedroogd en moeten dus veel water drinken om niet ziek te worden.
"Bedankt voor jullie hulp, we zijn jullie enorm dankbaar", zegt Risvana
en weet niet goed meer wat te zeggen. Het wordt voor de kinderen, net
als voor miljoenen anderen Pakistanen, een lange en moeilijke winter.
Het verhaal van Bhagul
Bhagul In de regio van Khairpur is de Pakistaanse Rode Halve Maan zeer
actief. Zo heeft de Pakistaanse Rode Halve Maan in het gebied al 1150
tenten uitgedeeld. Maar dat is niet alles. 265 hygiëne kits, 1330
zeilen, 100 kachels, 288 kooksets, 900 dekens, 100 lampen en 100
handwaaiers werden onder de getroffen families verdeeld. Maar de
gezinnen ontvangen niet enkel materiële hulp. Ook voedsel is nodig. Al
1650 voedselpakketten werden verdeeld. Melk, dadels en waterkoelers
werden aan 150 families gegeven. Voor 300 kinderen werd iets extra
voorzien. Zij ontvingen chips, koekjes en krentenbroodjes.
Ik word door Bhagul, een oude vrouw, in haar tent verwelkomt. Ze
glimlacht naar me en dankt me. Nadien slaat haar armen om mij heen. Ik
weet niet goed waarom. Ik heb geen hulpgoederen bij me en kan haar
niets aanbieden.
Bhagul stelt me haar familie voor. Haar tien kleinkinderen zitten op
twee bedden. Allen samen leven ze in een tent van ongeveer vier op vier
meter. Het is een uur 's middags en ongeveer 45 tot 50 graden warm. Ook
een kip en een schaap zoeken schaduw in de tent.
De familie ontving voedsel van de Pakistaanse Rode Halve Maan. Hoelang
ze met het voedselpakket kunnen overleven, weten ze niet. Door de
overstromingen zijn ze alles kwijt: hun huis, bewaarde oogst van vorig
jaar en de oogst van dit jaar werd vernield door de overstromingen. Het
schaap en de kip in de tent zijn de enige dieren die ze konden redden.
De familie leeft van dag tot dag. Ze zijn blij dat de Pakistaanse Rode
Halve Maan hun een tent en voedsel heeft gegeven. Ze wachten tot het
water langzaam wegtrekt, om dan alles opnieuw op te bouwen. Zoals de
familie van Bhagul leven er nog duizenden in Pakistan. Allemaal op de
vlucht voor het water. Allemaal wachtend op hulp.
Het Nederlandse Rode Kruis