Ingezonden persbericht


Persbericht Nijmegen, 15 december 2009

Barbara Polderman
'Home is where the heart is'
Projectruimte: 23 januari tot en met 9 mei 2010

Lijken dieren op mensen of mensen op dieren? In de sculpturale installaties van Barbara Polderman (1971) lijkt deze vraag centraal te staan. Ongegeneerd kan de toeschouwer een tafereel gade slaan, waarbij mensfiguren zijn verzonken in een innige omhelzing, of plots worden gestoord in het liefdesspel. Dieren nemen een afwachtende houding aan. Het is alsof een film plots is gestopt, de tijd is stilgezet. Barbara Polderman nodigt de kijker uit om haar wereld te betreden en te ervaren wat haar als kunstenares raakt. In de Projectruimte van Museum Het Valkhof wacht de bezoeker van 23 januari t/m 9 mei 2010 een tot de verbeelding sprekende opstelling van beelden waar illusie en realiteit in elkaar over lijken te gaan.

Polderman creëert met haar installaties een schouwspel waar je als kijker meteen bij betrokken raakt. Je voelt de spanning en wordt meegenomen in vervreemdende scènes. Als het ware 'gevangen' in het schouwspel lijkt het publiek eerst langs de rand van de afgrond te worden geleid, om het vervolgens weer in een veilige haven te loodsen. De expressie in de beelden van Polderman is meesterlijk uitgewerkt. Haar Vrouw met hoed is in gedachten verzonken; het Staand meisje stokt in haar beweging, een Liggend paar ontroert door intimiteit. Ook aan dieren geeft ze een enorme uitdrukkingskracht mee: de wilde en op drift geraakte wolf neemt een dreigende houding aan, de volwassen olifant is waakzaam over het nageslacht, de schrandere Uil op nest kijkt stoïcijns in de verte.

Barbara Poldermans keuze voor een mens of een dier bepaalt de sfeer en de uitdrukking van haar werk. Bij de mensfiguren ziet men meteen of het om een man of een vrouw gaat, of iemand jong of oud, blijmoedig of verdrietig is. De houding en de uitdrukking van de personen spreken boekdelen. Een dier biedt de kijker meer ruimte voor interpretatie. Polderman zegt hierover: 'Dieren kunnen soms menselijke trekken hebben, maar ze blijven vaak ondoorgrondelijk. Hun identiteit staat voor mij dicht bij de natuur, dichter dan die van de mens. Mensen projecteren graag tal van emoties en gevoelens op dieren. Ze staan symbool voor menselijke eigenschappen: 'zo stom als een rund', 'een geheugen als een olifant' en 'trots als een pauw'. We zien graag iets menselijks in het dier. Ze fungeren vaak als symbool bij ons streven om de natuur alle ruimte te geven en alle levensvormen te respecteren.' Haar plastieken vormen als het ware een spiegel van de natuur in zijn adembenemende schoonheid én in zijn huiveringwekkende confrontatie.

De installaties van Barbara Polderman worden opgebouwd uit een mix van materialen. De basis en onderlagen bestaan uit metaal, gips, papier-maché en polyesterhars. De bovenste lagen werkt ze uit met textiel, met repen stof, doeken, tapijtdelen, meubel- en gordijnstoffen, stropdassen en andersoortige linten, die de beelden een visuele rijkdom verlenen. Het is haar streven om alles samen te laten vloeien tot een vanzelfsprekend geheel. Om werk te maken dat als persoonlijk, maar ook als herkenbaar kan worden ervaren.

Einde persbericht