ChristenUnie
Slob: regeringsverantwoordelijkheid vraagt commitment van
coalitiepartners
Slob: regeringsverantwoordelijkheid vraagt commitment van coalitiepartners
dinsdag 05 januari 2010 09:00 De grote opgaven waar het kabinet dit
jaar voor staat, vragen een onvoorwaardelijk commitment van de drie
coalitiepartners. Wanneer dat ontbreekt, loopt de coalitie in dit
kalenderjaar vast - en dat zou onnodig en onverantwoord zijn. Dat zei
Arie Slob, fractievoorzitter van de ChristenUnie in de Tweede Kamer,
tijdens een nieuwjaarsreceptie op het partijbureau in Amersfoort.
Hieronder de volledige tekst van Slob's nieuwjaarsspeech, waarover
onder anderen het Nederlands Dagblad vandaag bericht:
,,Beste ChristenUnie-vrienden en vriendinnen,
Fijn dat we elkaar vanmiddag tijdens deze nieuwjaarsreceptie op het
partijbureau kunnen ontmoeten. Op de verjaardag van André Rouvoet -
wat een timing. Het jaar 2010 is inmiddels haar vierde dag in gegaan.
Wat zal dit jaar ons politiek gaan brengen?
Laat ik beginnen met te zeggen dat we 2010 goed starten, door in de
allereerste maand van het jaar als ChristenUnie ons tienjarig jubileum
te vieren. De voorbereidingen daarvoor zijn in volle gang. Ik verheug
me op ons jubileumfeest, 30 januari a.s. in het Beatrixtheater in
Utrecht. We mogen dan als ChristenUnie onze zegeningen tellen én ook
stil staan bij het unieke van een ChristenUnie: broers en zussen in
het geloof die ook op het publieke terrein Jezus Christus willen
navolgen. Ik hoop dat we dit nooit als een vanzelfsprekendheid zullen
ervaren. Want dat is het niet en mag het ook nooit worden. Geweldig
dat we in Nederland als christenen ons in de ChristenUnie politiek
hebben kunnen verenigen om vanuit ons geloof invloed uit te oefenen op
het bestuur van ons land en de samenleving. Om, zoals onze
Unieverklaring zo mooi aangeeft, 'gelovig luisterend naar het Woord
van God en met een open oog voor de werkelijkheid te zoeken naar Zijn
wil'. Ons daarbij ook te laten aansporen door Gods opdracht om Hem
lief te hebben en ook onze medemensen.
We hebben het nodig dat we deze missie van de ChristenUnie naar elkaar
toe levend houden en ook dat we voortdurend op die manier naar elkaar
en het functioneren van de ChristenUnie kijken. Zeker nu we in veel
opzichten een politiek zwaar en onzeker jaar zijn ingegaan. Want dat
zal het jaar 2010 zijn. Wat zullen de gemeenteraadsverkiezingen ons
gaan brengen? Hoe zal de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen
verlopen? Wat gaat er met velen van ons persoonlijk gebeuren? Tijden
van naderende verkiezingen zijn ook in dat op zicht onzekere tijden.
Ik kan uit eigen ervaring spreken.
Er zal dit jaar veel van ons gevraagd worden. Van de mensen op het
partijbureau, van de Tweede en Eerste Kamerfractie (zowel de
Kamerleden als onze medewerkers), van onze bewindspersonen en hun
politiek assistenten, van onze lokale en provinciale bestuurders. Van
iedereen binnen de ChristenUnie op de plaats waar hij of zij gesteld
is. De druk op de ChristenUnie zal in het komende jaar groter worden.
Het zal er voor ons op aankomen. Met de verkiezingsleus 'Stabiel,
betrokken, ChristenUnie' hebben we willen uitdrukken wie en wat we
willen zijn. Dat zal wel voortdurend waargemaakt moeten worden. En dat
kan alleen maar als onze basis sterk en stabiel is.
Het mag niet alleen bij woorden blijven. Dat past ook niet bij de
ChristenUnie. Zowel lokaal, provinciaal als landelijk loopt de
ChristenUnie daarom niet weg voor het nemen van verantwoordelijkheid.
Ook niet in moeilijke tijden. We zullen wel onze achterban daarin mee
moeten nemen. Bijvoorbeeld als het gaat om de meerwaarde van de
ChristenUnie in de regering. Te vaak hoor ik nog zeggen 'Wat
realiseert zo'n ChristenUnie nu eigenlijk?'. Mensen zien dat niet
altijd. Enthousiasme voor regeringsdeelname van de ChristenUnie kan
dan zomaar wegzakken. Ook hebben we van tijd tot tijd last van beelden
die van dit kabinet en ook van de ChristenUnie worden neergezet. En
als ChristenUnie zijn we vaak te bescheiden in het uitdragen van onze
politieke successen. We willen ons niet groter maken dan we zijn. Nu
pleit ik niet voor een ChristenUnie-offensief in onbescheidenheid.
Maar wel: meer uitdragen van de punten die de ChristenUnie in deze
tijd als regeringspartij weet te realiseren. Wetend hoe onze positie
een aantal jaren geleden was, vind ik het iedere dag nog indrukwekkend
wat we als kleine regeringspartij kunnen realiseren. Zeker ook als je
beseft dat Nederland na het toetreden van de ChristenUnie niet opeens
christelijker is geworden. In tegendeel zou ik haast zeggen.
Maar wat is er desondanks allemaal niet losgekomen, als het om het
gezinsbeleid gaat - om maar een voor de ChristenUnie aangelegen
onderwerp te noemen. De waarde van het gezin wordt in deze
regeerperiode steeds meer gezien en gewaardeerd. Daar hebben we al die
jaren daarvoor als ChristenUnie, maar ook onze voorgangers GPV en RPF,
altijd voor geijverd. We zien het nu terug in het beleid. Ik noem u
een paar zaken. Zonder de ChristenUnie zou er geen kindgebonden budget
voor gezinnen met een smalle beurs gekomen zijn. Voor deze gezinnen is
het een zeer noodzakelijke aanvulling op de kinderbijslag. Zonder de
ChristenUnie was de overdracht van de algemene heffingskorting (door
Femke Halsema smalend de 'aanrechtbelasting' genoemd) al lang
verdwenen. Nu kunnen gezinnen met jonge kinderen er nog steeds gebruik
van maken, en er in vrijheid voor kiezen de kinderen thuis door een
van beide ouders te laten verzorgen. Zonder de ChristenUnie hadden
bijstandsmoeders geen vrijstelling van sollicitatieplicht gekregen.
Zonder de ChristenUnie was de flitsscheiding niet afgeschaft en was er
geen verplichting tot ouderschapsplan gekomen in situaties van
echtscheiding waarbij jonge kinderen betrokken zijn. Zomaar een greep
uit wat we op dit terrein realiseren. Neemt u van mij aan dat dit met
partijen als GroenLinks, VVD of D66 op de plaats van de ChristenUnie
in de regering, nooit gerealiseerd was.
Dat geldt ook voor wat er op het terrein van medische ethiek plaats
vindt. Na jaren van oorverdovende stilte wordt er weer over de Wet
Afbreking Zwangerschap (WAZ) gesproken. Het is weer een onderwerp.
Abortus provocatus wordt niet meer alleen gezien als dé 'oplossing'
voor ongewenste zwangerschap. Wie had dat in de tijd van 'Paars'
gedacht? Hoewel onze speelruimte in een coalitie met CDA en PvdA
politiek gezien niet groot is, doen we wat we kunnen. Zo is de
overtijdbehandeling is inmiddels onder de WAZ gebracht. Er is geld
gekomen voor de opvang van tienermoeders. Het VBOK-huis in Gouda kon
daardoor openblijven. Er is een dam opgeworpen tegen het mogelijk
vrijgeven van de zogenaamde Pil van Drion. Er is meer geld en aandacht
gekomen voor palliatieve zorg. Ik begrijp het ongeduld. We zouden nog
zo graag veel meer doen. Maar onderschat niet de waarde van deze
zaken. Politiek gezien moet hier keihard voor geknokt worden. En neemt
u ook hier van mij aan: met een partij als GroenLinks, VVD of D66 op
de plaats van de ChristenUnie in de regering, was dit nooit
gerealiseerd.
Als we het over GroenLinks, D66 en VVD hebben, dan hebben we het ook
over partijen die de bijl aan de wortel van christelijke organisaties
leggen. Zie wat er in steden als Amsterdam en Haarlem gaande is. In
dat opzicht was de discussie over de Algemene Wet Gelijke Behandeling
(AWGB) in het kabinet een hele spannende. Hier ging het onder meer
over het recht van christelijke organisaties om hun eigen
personeelsbeleid te kunnen blijven voeren. Een voor de ChristenUnie
uiterst principiële zaak. Na maanden van kabinetsberaad heeft het
kabinet uiteindelijk laten weten dit recht ongemoeid te laten. Dacht u
nu echt dat dit ook de uitkomst zou zijn geweest als de ChristenUnie
niet in de regering had gezeten? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Er mag dankbaarheid zijn voor wat we als ChristenUnie in de afgelopen
drie jaar hebben kunnen realiseren. Maar we zijn er nog niet. Ons
wacht nu een zwaar politiek jaar, mede vanwege de heroverweging die
zal gaan plaatsvinden. Het komt er ook voor het kabinet op aan.
Het kabinet hoeft zich niet te schamen voor de resultaten die het in
de inmiddels bijna drie jaar van zijn bestaan geboekt heeft. Neem de
pagina in NRC/Handelsblad van afgelopen zaterdag over de wijzigingen
in het belastingstelsel die per 1 januari zijn doorgevoerd. Ik heb die
pagina meegenomen. Zie de tussenkoppen:
- Steun voor 'zwakke' groepen en stimulering van goed gedrag
- Schoon en zuinig wonen en rijden wordt beloond
- Schenken en erven goedkoper
- Ondernemers en zzp-ers zijn beter af
Prachtig kabinetsbeleid. Helemaal ChristenUnie, zeg ik erbij.
Helaas sneeuwen dit soort resultaten nog veel te veel onder. Het imago
van het kabinet is ondanks alles wat er aan mooie en noodzakelijke
dingen gebeurt, nog steeds niet goed. Er blijft een beeld hangen van
besluiteloosheid en onderlinge meningsverschillen. Voor een deel ook
toegespitst op controverses tussen CDA en PvdA. Soms wordt dit beeld
ook gevoed door leden van het kabinet. Denk aan de interviews van
zowel Balkenende en Bos in de kerstnummers van Elsevier en Vrij
Nederland. Dat kunnen we het komende jaar niet hebben.
In deze tijd mag verwacht worden dat het kabinet doet waartoe het
geroepen is: het land door een tijd van ernstige financiële en
economische crisis heen helpen. Er moet een onvoorwaardelijk
commitment zijn aan deze coalitie en aan het gezamenlijk aanpakken van
de grote opgaven waar we voor staan. Dat zal niet makkelijk zijn in
een tijd van verkiezingen, maar als dit commitment ontbreekt lopen we
- als we niet oppassen - dit kalenderjaar als coalitie vast. Dat is
niet nodig en zou in deze moeilijke tijd ook onverantwoord zijn.
Het zal duidelijk zijn dat 2010 veel van ons zal vragen. Het zijn geen
makkelijke maar wel uitdagende tijden. We mogen ons echter geborgen
weten in Gods vaderhand. Hij is onze Heer, Hem behoren wij toe. Dat
geeft rust en zekerheid. Oók in moeilijke tijden. Ik wens u allen Gods
onmisbare zegen toe voor het inmiddels nieuw begonnen jaar.''
Tags
Arie Slob