Gemeente Waddinxveen
Burgemeester Cremers preekt in Victorkerk
Burgemeester Bert Cremers is door het bestuur van de Victorkerk
gevraagd het woord te voeren tijdens de dienst van afgelopen zondag.
Deze ontmoeting is een van de activiteiten in het kader van de
kennismaking van de burgemeester met Waddinxveen.
Hieronder leest u zijn preek.
Preek burgemeester Cremers, Sint Victorkerk, zondag 25 oktober 2009
Â
Dames en heren,
Â
Het is mij een eer tot u te mogen spreken, op deze zondag, in deze
mooie kerk die zo een manifeste plaats inneemt in de geschiedenis van
Waddinxveen. U zult begrijpen, ik sta hier als burgemeester. Het is
niet aan mij hier vrij mijn gedachten te laten gaan over god of
godsbesef of u te onderhouden over katholieke moraal en ethiek. Zeker,
ik ben als katholieke jongen grootgebracht, heb in missen gediend,
zandlopers betreden, en geroken aan de verlokkingen van het
missionarisschap. Die jaren liggen echter ver achter mij.
Als vertegenwoordiger van de lokale overheid wil ik u wel graag mijn
gedachten laten delen over een tweetal kwesties, die zowel de kerk als
de gemeente aangaan en alle mensen beroeren, ongeacht hun hoedanigheid
als burger dan wel parochiaan.
Â
De eerste is de zorg, de onrust, zelfs de angst die velen in onze
maatschappij in hun greep houdt. Wij leven in onzekere, onrustige
tijden. Ons leven is de afgelopen decennia sterk veranderd. De crisis
heeft onze zorg hierover versterkt. Globalisering heeft niet alleen
grenzen, maar ook oude zekerheden doen verdwijnen. Banen voor het
leven bestaan niet meer. Onze buurten kennen meer levensstijlen dan
ooit tevoren. Nieuwe godsdiensten doen hun intrede en tegelijk heeft
de secularisatie veel mensen hun ethische ankers ontnomen.
Veranderingen in communicatietechnieken vinden sneller plaats dan wij
met onze 20e eeuwse geest kunnen bijbenen. Wij skypen en hyven, maar
het verlangen naar echt menselijk contact neemt er alleen maar door
toe. Wij zijn dol op onze kinderen en kleinkinderen, maar het
natuurlijk samengaan van jong en oud lijkt verdwenen en buurten
blijken heel vaak onvermogend jongeren bij te staan in hun groei naar
volwassenheid. Voor wie nu de gebeurtenissen in de Zuidplas volgt is
dat misschien wel de grootste zorg. In welke maatschappij leven wij
als wij onze eigen jongeren als onze grootste bedreiging zien?
Â
Zorgen zijn terecht, en met een realistische blik de toekomst bezien
alleen maar verstandig. Maar wat wij zien is dat onze zorgen worden
gebruikt om onrust aan te wakkeren, pessimisme te verbreiden en
vijandsbeelden te versterken. Wij zien een snelle opkomst van
populistische stromingen. Zij beloven allemaal eenvoudige en snelle
oplossingen voor ingewikkelde vraagstukken. Geen buitenlander mag nog
hier komen, maar wij mogen natuurlijk wel onbeperkt naar het
buitenland. Oude rechten zijn onaantastbaar, ook als de omstandigheden
fundamenteel anders zijn dan toe ze bevochten werden.
Â
Velen zoeken in situaties als deze steun en zekerheden in het woord
van God, in kerken zoals de uwe. Maar tegelijk worden door vrijwel
eenieder de verwachtingen ten aanzien van de overheid, nationaal en
lokaal, aangescherpt. Ik vraag u als gelovigen en als burgers niet mee
te drijven in deze zee van onrust, niet mee te jagen op makkelijke
schijnoplossingen, niet mee te huilen met de wolven in het bos en het
paniekgezang der sirenen te weerstaan.
U zult in uw mensbeeld en uw geloof vertrouwen kunnen vinden dat zo
hard nodig lijkt. Als dat tekort schiet kunnen we in simpele feiten
dat vertrouwen ook vinden, voorbij de beperkingen van geloof en
ongeloof.
Â
Hoe snel ontwikkelingen ook mogen gaan, het is niets vergeleken met de
aardverschuiving die de telecommunicatie en modern transportwezen
bracht in het leven van onze 19e eeuwse voorouders. Hun levensruimte
veranderde van het dorp naar het land. En wat te denken van onze
ouders en grootouders die in de 20e eeuw twee oorlogen en een
verwoestende crisis overleefden, de auto zagen komen, huiselijke
arbeid gemechaniseerd, de vrouw bevrijd, radio en tv, de computer in
de huiskamer.
Wij âjong en oud- hebben nooit zoveel welvaart gekend, zoveel jaren te
leven gehad, zoveel mogelijkheden.
Een boodschap van trots en vertrouwen, van relativerend en rustgevend
leiderschap, van verbondenheid en betrokkenheid is wat wij nodig
hebben in deze tijden. Het is mijn taak als overheidsdienaar en uw
burgervader die boodschap over te brengen. Ik doe een beroep op u die
boodschap vanuit uw eigen overtuigingen te steunen en evenzeer uit te
dragen. Een ding is immers niet veranderd: alleen samen kunnen wij
onze samenleving verbeteren.
Â
En dat brengt mij op het natuurlijk bondgenootschap tussen kerk en
overheid. U hebt eerder in deze dienst God om vergeving gevraagd en
gevraagd ruimte in uw hart te maken,
Â
âOmdat ik geen ruimte voor gemeenschap maak met al wie eenzaam is,
arm, ontheemd en ziek, geen welzijn en geen zorg meer deelâ
Â
En precies daarin zijn kerk en overheid op elkaar aangewezen, als het
gaat om het bestrijden van isolement, het signaleren van
maatschappelijke vraagstukken. Het is het beleid van de overheid
iedereen een kans en een plek te geven, iedereen mee te laten doen aan
onze samenleving binnen zijn of haar beperkingen. Dat kan een overheid
alleen als zij zich open stelt voor de kennis, de signalen, de
hulpvragen vanuit gemeenschappen als de uwe. Uw kennis, uw vrijwillige
inzet voor buren en leden van uw parochie, uw betrokkenheid bij de
medemens zijn onmisbaar voor een succesvolle aanpak van
overheidszijde. Wij â gemeente en parochie - zijn partners. Wij hebben
elkaar nodig. Ik sta hier voor u met een simpele vraag: ik
burgemeester Cremers, wethouder Gerts, de gemeente Waddinxveen willen
een betere samenleving. Helpt u ons daarbij. Want zonder uw hulp kan
het niet.