NP3rsbe
richt
tentoonstellingstitel: The Art and Collections: Caldic Collectie on DISplay kunstenaars: David Batchelor, Willie Cole, Nancy Dwyer, Andres Serrano, Esmé Valk
tentoonstellingsperiode: 21 september t/m 15 november 2009 openingstijden: donderdag t/m zondag van 14.00 tot 18.00 uur en 24 uur per dag zichtbaar vanaf de St. Walburgstraat
Vanaf 21 september toont NP3 de laatste kunstcollectie in de reeks. Na de Achmea Collectie, de Verbeke Foundation en de NP3 collectie is nu een selectie kunstwerken uit de Caldic Collectie in DISplay te zien. Onder de titel 'The Art and Collections' neemt NP3 'de kunstcollectie' en het 'collectioneren' onder de loep. Bedrijfs- en privécollecties die normaliter voor het grote publiek verborgen blijven en zelden aan een groot publiek gepresenteerd worden, zijn nu te zien in de tentoonstellingsetalage van NP3 die 24 uur per dag zichtbaar is vanaf de St. Walburgstraat. De Caldic Collectie van Joop van Caldenborgh, oprichter van het chemiebedrijf Caldic BV, is een van Nederlands belangrijkste particuliere verzamelingen van moderne en hedendaagse beeldende kunst. De Caldic Collectie is met name bekend om zijn schilderkunst, fotografie, kunstenaarsboeken en de beeldentuin op het landgoed Clingenbosch in Wassenaar. Momenteel wordt in DISplay de aandacht van de nieuwsgierige voorbijganger onder andere opgeëist door een grote stoel opgebouwd uit tientallen damespumps van de kunstenaar Willie Cole. Maar ook het werk van Esmé Valk, een serie van drie tv's met de titel: 'Are you lonesome tonight?'. In eerste instantie zijn ze herkenbaar met uitzendingen van 'late night shows' als Oprah Winfrey en Tel Sell. Van dichtbij wordt echter duidelijk dat de gehele serie bestaat uit drie gebreide tv hoezen die tot in de kleinste details perfect zijn uitgevoerd. Deze presentatie van de Caldic Collectie is uniek. Zelden worden werken als verzameling onder de noemer 'Caldic Collectie' gepresenteerd, zoals nu het geval is in de etalage van NP3. Met 'The Art and Collections' biedt NP3 het publiek een kijkje in de vaak voor het grote publiek niet toegankelijke kunstcollecties, doet ze onderzoek naar hedendaagse manieren van collectioneren en maakt ze een start met haar eigen experimentele collectie. Komt het voort uit passie of is het een investering. Is het zinvol om als experimenteel kunstpodium een eigen collectie te starten? En wat levert dit op voor de kunstenaar? Is het tijd om alles eens drastisch om te gooien, weg met het traditionele collectioneren van gangbare formaten, van houdbaar werk in alle traditionele disciplines? Is het in een tijd waarin de curator al als kunstenaar en maker wordt gezien, en de tentoonstelling als kunstwerk, het collectioneren van louter kunstwerken nog wel relevant? Of is het in deze tijd van recessie de redding van de kunstenaar en kunstwereld? Waarom vraagt een bedrijfscollectie de kunstenaar niet om haar werknemers een jaar lang maandelijks op een andere manier te confronteren met kunst dan gebruikelijk is? Niet middels een aangekocht schilderij, ets of sculptuur maar door een 'site specific', of beter nog, een 'werknemer specific' werk te laten maken? Veel kunstcollecties onderschatten de mogelijkheden en de potentie van hedendaagse beeldende kunst en dat is jammer. Want hoe behouden we met dergelijke terughoudendheid belangrijke hedendaage kunstontwikkelingen en cultureel erfgoed voor de toekomst?