GroenLinks
Persvrijheid in Italië... zowaar ik Sargentini heet
Afgelopen zaterdag kwamen tienduizenden Italianen bijeen om te
demonstreren voor persvrijheid. Het Piazza del Popolo in Rome stond
vol.
De persvrijheid staat onder druk in Italië. President Berlusconi is
een mediatycoon die met zijn bedrijf Mediaset de meeste commerciële
tv-zenders van Italië in handen heeft. Als regeringsleider is hij ook
nog eens verantwoordelijk voor de publieke zenders van de RAI. Als
kranten kritische stukken over hem plaatsen (bijvoorbeeld over het
gebruik van overheidsvliegtuigen om dames naar feestjes te brengen),
dan spant hij een rechtszaak tegen ze aan. Journalisten voelen zich
bedreigd in hun vrije nieuwsgaring en doen meer en meer aan
zelfcensuur.
Waarom maak ik me - als Nederlandse Europarlementariër - nu zo druk om
die persvrijheid in Italië?
Update: Ik was afgelopen zaterdag in Amsterdam bij de Italianen in
Nederland die ook bijeen kwamen voor de persvrijheid. Ze maakten er
een filmpje van.
Ik mag dan wel Sargentini heten, maar ik spreek niet eens Italiaans.
Toch is Berlusconi's mediamacht een zaak die mij aan het hart gaat.
Een vrije, pluriforme pers is de basis van een goede democratie.
Italië is lid van de Europese Unie. Wij laten ons in Europa voorstaan
op ons democratisch gehalte (ik heb het even niet over Raad van
Ministers en het democratisch gat). We dragen de democratie uit op het
wereldtoneel. Het streven naar democratisering is de basis voor ons
ontwikkelingsbeleid voor Afrika. Als landen lid willen van onze club
leggen we ze langs de lat van democratie en mensenrechten. Als dan een
land in ons midden een loopje neemt met de persvrijheid en, sterker
nog, een regering haar bevolking bewust in onwetendheid laat, dan
staan we met zijn allen met onze broek op de knieën.
Legio zijn de rapporten van Europese waarnemers bij verkiezingen in
bijvoorbeeld Afrika waarin gesteld wordt dat het niet kan dat de
regeringspartij alle zendtijd opeist in de campagne terwijl de anderen
partijen het nakijken hebben. Wij vinden dat soort verkiezingen niet
helemaal free and fair (diplomatieke taal voor oneerlijk). We kunnen
toch niet met ons vingertje blijven zwaaien in Afrika als we in Europa
een oogje toeknijpen voor Berlusconi? En hoe kunnen we nieuwe
lidstaten als Bulgarije en Roemenië aanzetten tot het naleven van
Europese wetten als we de Italiaanse regering haar gang laten gaan?
De Europese ministers schrikken terug voor acties tegen een van hun
naaste collega's. Ze kunnen een procedure starten wegens schending van
de mensenrechten, waarbij Italië tijdelijk z'n stemrecht verliest in
de Raad van Ministers. Dat heet een artikel-7-procedure. Daarnaast kan
de Europese Commissie een richtlijn opstellen tegen mediaconcentratie,
waarmee de bundeling van zenders in handen van Berlusconi opgebroken
wordt. Het begint allemaal met een debat in het Europees Parlement om
de Raad en de Commissie tot actie aan te zetten. En dat gaat deze week
gebeuren. Daniel Cohn-Bendit en ik geven woensdag 7 oktober een
persconferentie over de situatie in Italië. Donderdag 8 oktober
debatteert het Europarlement erover.
Dat doen we omdat ook Italianen recht hebben op een vrije pers, omdat
dat de basis is van een goed functionerende democratie en omdat we dat
ook in ons buitenlandbeleid willen kunnen uitdragen.
Trouwens, je kunt hier de petitie tekenen voor persvrijheid in Italië.
Of kijk nog eens naar mijn optreden bij De Zomer Draait Door in juni
tijdens de verkiezingscampagne, waarin ik Wim van de Camp van het CDA
opriep om Berlusconi aan te spreken op zijn gedrag.
5 oktober 2009 15:18