Line-up Ribs en Blues 2009 krijgt vorm


Canadees spektakel en Americana op Ribs & Blues

RAALTE, 20090211 -- De Canadese rock `n roll, rockabilly en show- en spektakelact Big John Bates & the Voodoo Dollz, de Amerikaanse Blasters en de engelse band Hokie Joint zijn de volgende 3 namen die voor het Ribs & Bluesfestival tijdens Pinksteren in Raalte zijn geboekt. Waar de Canadezen een overweldigende kruising tussen een Vaudevillerevue en de Rocky Horror Pictureshow, gemixt met garageblues, punk en rockabilly brengen, zijn de broertjes Phil en Dave Alvin weer helemaal terug met de Blasters, een van de meest invloedrijke Americana-bands van de tachtiger jaren.

"We hebben de reputatie dat we een sexy show met veel humor brengen", zo is de nuchtere omschrijving van Big John Bates. Vele honderden optredens sinds 2000 in meer dan 13 landen bewijzen dat het publiek niet genoeg van het spektakel kan krijgen. Stel een jongere Tom Waits voor, ondersteund door de witte contrabas van Caroline, de wilde buikdanseres. De drummer introduceert met gepaste snelheid de opkomst van de Voodoo Dollz Bombshell Betty en Lil' Baby Chaos. Die het podium onveilig maken als onder meer sexy nonnen, verleidelijke Tahiti-danseressen, ondeugende schoolmeisjes of ruige cowgirls. Bates groeide op in West-Canada met old blues en dark jazz. Als muzikale voorbeelden noemt hij zelf onder meer Howlin' Wolf, Cab Colloway, 16 Horsepower, Jon Spencer's Heavy Trash, Gogol Bordello, The Legendary Shack Shakers, White Stripes en AC/DC maar bewandelt nu een route die van `blues-based rock 'n roll' naar garageblues, rockabilly en horror-punk voert.

De 5-mansformatie Hokie Joint uit Colchester zegt de levensader van de blues van nieuw bloed te willen voorzien en slaagt daar wonderwel in. Dankzij bijvoorbeeld de scheurende, elektrische mondharp van Giles King (die dit kunstje eerder bij Ian Siegal opvoerde) en de energieke vocalen van Jojo Burgess. De felle en klaaglijke zang van Burgess doet denken aan Gordon Downie van de Tragically Hip, een band aan wie Hokie Joint verwant is.
Het veelgeprezen debuutalbum `The Way It Goes... Sometimes', verschenen in november, bevat ook een bewerking van een Charley Patton-song, één van de godfathers uit de oude Mississippi Delta. Variatie volop dus, precies wat de oude blues nodig heeft wil ze tot de verbeelding blijven spreken van de massa.
De Nederlandse muziekpers reageerde meer dan positief. Zoals Revolver begin dit jaar: `Blues die geen platgetreden paden bewandelt. Op de een of andere manier heeft dit collectief een benadering weten te vinden die nieuw en toch herkenbaar is. Een eigen identiteit heet zoiets."
En de kenners van Oor waren in januari al even enthousiast: `Op het debuut van Hokie Joint blijkt pas goed wat voor beestachtig goede harmonicaspeler Giles King is. De band gaat er voor de volle honderd procent tegenaan en exploreert bezield de uithoeken van de blues. Van Wolf tot Waits, van stevig stompend titelnummer tot delicate juweeltjes.' En in het blad Gitaris wordt dat nog eens dunnetjes overgedaan: `Een erg fijn debuutalbum met ronkende, groovende neo-blues. Meng de smerige mondharmonica van Lester Butler, de songs van The Paladins en de countrybluesfeel van Keb Mo' en je komt aardig in de buurt. Britblues leeft. Waarvan akte.'

The Blasters worden beschouwd als een van de meest invloedrijke Americanabands tijdens de jaren '80. Met albums als `American Music' uit 1980 (in 97 met 6 nieuwe tracks opnieuw uitgebracht door HighTone), `The Blasters', `Over There: Live At The Venue, London', `Non Fiction' en `Hard Line' (sinds kort ook allemaal op cd verkrijgbaar in de Rhino-verzameling `Testament') en een uitermate dynamische live act bouwden de broers Dave en Phil Alvin en hun gevolg aan een grote reputatie. Ondanks een beperkt commercieel succes groeiden de Blasters uit tot een rolmodel voor heel wat groepen.
Maar zoals dat in de beste families wel eens gebeurt, raakten ook de broertjes Alvin op elkaar uitgekeken en dat betekende uiteindelijk het einde van de band in de jaren 90. Het nieuwe millennium betekende de terugkeer van de Blasters. Dave en Phil streken alle plooien glad en de Blasters konden in hun originele bezetting, zonder de ondertussen overleden Lee Allen, weer de internationale podia op. Het House of Blues in Los Angeles had in 2002 de primeur van een overdosis opzwepende rock `n roll, R & B en blues, zeg maar `American music'. Blaster-klassiekers als `Long white Cadillac', `Cryin' For My Baby', `I'm Shakin', `Too Tired', `I Wish You Would', `Sadie's Back In Town' en `One Bad Stud' prijken nog steeds op de setlist bij de vele optredens die volgden. In Raalte treedt de band aan in de volgende samenstelling: Phil Alvin - Vocals and guitar, John Bazz - Bass, Keith Wyatt - Lead guitar en Jerry Angel - Drums.

Van de 11 bands die tijdens de beide Pinksterdagen (31 mei en 1 juni) op het zoals altijd vrij toegankelijke festivalterrein de Domineeskamp in hartje Raalte bij het 13e Ribs & Blues festival optreden, zijn er nu 10 bekend. The Fabulous Thunderbirds (VS), Dana Fuchs (VS), Cuby & Blizzards (NL), Rhytm Chiefs (NL), Danny Bryant's RedEyeBand (UK), Samuel Eddy (IRL) en Eric Sardinas & Big Motor (VS) waren al eerder vastgelegd.