Warchild


War Childs Frank Velthuizen in Afghanistan

1 mei 2009 -

Naam: Frank Velthuizen
Leeftijd: 36
Nationaliteit: Nederlands
Was: Projectcoördinator in Oeganda
Is nu: Hoofd programma-ontwikkeling in Afghanistan

War Child in Afghanistan:

* Werkt aan kindvriendelijke scholen

* Verbetert toegang tot onderwijs van werkende kinderen
* Bouwt aan lokale partnerorganisaties

Je bent na 3,5 jaar Oeganda naar Afghanistan gegaan, hoe was dat? Nadat ik over de prachtige besneeuwde bergtoppen vloog en aankwam in Kabul, merkte ik meteen het grote verschil in aanwezigheid van militairen. Overal rond de luchthaven en in de stad zie je veiligheidsmensen. Al bij aankomst realiseerde ik me dat dit een compleet nieuwe ervaring zou worden.

"Al bij aankomst realiseerde ik me dat dit een compleet nieuwe ervaring zou worden."

Wat zijn de grootste verschillen tussen beide landen? Vooral de cultuur en de veiligheid. De slechte veiligheidssituatie merk je in de beperking om te reizen. Langs de weg zie je veel borden met waarschuwingen voor bernbommen. De verwoeste huizen staan zij aan zij, stille getuigen van al die jaren vechten. Ook het klimaat is natuurlijk compleet anders. De kinderen kunnen hier drie maanden niet naar school, omdat er geen verwarming is en het hier 25 graden kan vriezen overdag.

In een jongensschool die ik in mijn eerste dagen bezocht, kon ik meteen kennis maken met de plaatselijke Mullah, de geestelijk leider, en de leiding van de school. Ondanks de taalbarrière voelde ik me meteen welkom. Zij vertelden dat het nu relatief rustig was, maar de angst dat de "Taliban tourists" weer terug zouden komen in hun dorp was groot. Mijn collega vertelde me later, dat hij toch echt "terrorists" bedoelde.

"De kinderen kunnen hier drie maanden niet naar school, omdat er geen verwarming is en het hier 25 graden kan vriezen overdag."

Merk je veel verschil tussen de Afghaanse en Oegandese kinderen en hoe zij door de oorlog beïnvloed zijn?
De Afghaanse kinderen worden veel meer beschermd. Waar de Oegandese kinderen in de vluchtelingenkampen rondrenden, moeten de Afghaanse kinderen direct na school naar huis vanwege de vele gevaren. Dit maakt na-schoolse activiteiten erg moeilijk. Ze krijgen maar 3 uur les en die willen we in tact houden. Verder gaan hier veel minder kinderen naar school en is kinderarbeid een veel groter probleem! Maar....als je eenmaal met de kinderen bezig bent en ze eenmaal los komen, dan zijn alle kinderen overal dezelfde creatieve, lol makende deugnieten.

Kun je iets vertellen over hoe je er woont en werkt? Ik werk in Herat, heel anders dan Kabul, om maar te zwijgen over Lira in Oeganda! Herat is conservatiever, wat je meteen in het straatbeeld terugziet, met veel meer vrouwen in boerka's. Ook hier is het onveilig, deze week alleen al hadden we een paar zelfmoordaanslagen op een overheidskantoor, een bom zelfs verstopt in een kunstbeen van een gehandicapte man.

Vrije tijd beperkt zich tot vrijdag en zaterdag, zondag werken we hier gewoon. Voor sociale bezigheden kijken we uit naar de vrijdag als we volleyballen op de compound van het Rode Kruis, zonder twijfel het hoogtepunt van de week!

Het werk gaat goed, alleen het personeel spreekt nauwelijks Engels. Daarom ben ik begonnen met een cursus Dari, zodat ik direct met de mensen kan communiceren. Ook heeft de kleermaker mijn maten opgenomen, zodat ik wat onzichtbaarder mee kan naar onze activiteiten in het veld.