Warchild


"Als er een plek is waar kinderen ons nodig hebben, is het hier"

Country Representative van Midden-Oosten Andres Gonzalez was de afgelopen drie dagen in Gaza. Al bij de eerste stappen in 'De Strook' wordt Andres duidelijk dat onze hulp hier hard nodig is. Hij bezoekt lokale organisaties waarmee we een programma kunnen starten. Interview met een geroerde landendirecteur.

Hoe was het reizen naar Gaza en in de strook? Country Representative van Midden-Oosten Andres Gonzalez
De Gaza-strook binnen gaan, is voor internationale hulpverleners en journalisten een enorme opgave. De grens is zonder twijfel de strengste ter wereld. Door alle veiligheidsmaatregelen (inclusief high tech scan systemen) lijkt het alsof je een science fiction film binnenstapt. Twee weken geleden ondernam ik mijn eerste poging om Gaza binnen te gaan. Ik werd geweigerd, omdat mijn paspoort "beschadigd" zou zijn. Oke, het was nat geworden door de regen, dat die dag met bakken uit de hemel kwam, waarin wij uren moesten wachten. Patricia, voormalig head of mission van het Rode Kruis en onze adviseur, mocht wel door. Ik moest, gefrustreerd en teleurgesteld, terug naar Jerusalem en opnieuw door de papiermolen. Met mijn nieuwe paspoort en het reisdocument dat War Child heeft gekregen voor 6 maanden, word ik nu wel doorgelaten.

Wat viel je op toen je binnen ging?
Over een afstand van slechts een paar meter verandert de wereld compleet...ongelofelijk. Ditzelfde gevoel heb ik maar één keer eerder meegemaakt; 7 jaar geleden toen ik vanuit Mozambique de grens met Zuid-Afrika over stak. Maar niet zo heftig als deze keer: van een normale, ontwikkelde maatschappij naar extreme armoede. En dat over een afstand van 100 meter. Van de normale realiteit naar iets totaal onwerkelijks.
Op het moment dat je de eerste stap in Gaza zet, betreed je een verlaten bufferzone. Tijdens de wandeling, die uren lijkt te duren, kijk ik om me heen en dwalen mijn gedachten af. Waarom is hier zoveel haat? Waarom al dat lijden? Waarom die totale vernietiging? Zonder antwoorden stap ik uiteindelijk in de taxi die op ons staat te wachten.

Hoe was de sfeer?
Het viel me op dat mensen heel open praten over hun levens en de verschrikkingen die ze hebben meegemaakt. Maar de mensen in Gaza geloven niet dat ze nog een toekomst hebben. Ze hebben geen hoop dat ze ooit meer worden dan puppets-on-a-string in een toneelstuk dat door anderen wordt geregisseerd. Ze hebben wel geleerd met hun situatie te leven. Ik kan het natuurlijk moeilijk inschatten in de paar dagen dat ik er ben, maar het gevoel van `overleven' leeft heel sterk. Je voelt het overal.

Wat denken de lokale organisaties waarmee wij wellicht gaan werken van de situatie?
Overal hoor je hetzelfde: de kinderen hebben geen hoop. Ze geloven niet in een toekomst voor zichzelf. De lokale organisaties werken allemaal met erg toegewijde mensen. Ondanks dat ze erg kritisch zijn over de huidige situatie, zien ze zichzelf ook als onderdeel van de oplossing. Ze willen graag aan de gang. Een van de directeuren vertelde me: "We krijgen veel bezoek van hulporganisaties, maar wanneer kunnen we beginnen?"

Wat kunnen wij doen?
Meer dan de helft van de 1,5 miljoen inwoners van de strook, is jonger dan 18. Het leven in oorlog heeft hen ernstig beïnvloed. Ze leven met constante angst, voor hun eigen leven, dat van hun familie en vrienden, angst om hun huis en bouwland te moeten verlaten. Veel kinderen zijn ermee geboren, ze kennen niks anders. Patricia sprak een moeder in een van de platgebombardeerde gebieden: "Mijn zoontje was doodsbang tijdens de aanvallen. Ik vertelde hem dat de vliegtuigen tomaten gooiden, in plaats van bommen. Dat hielp, het maakte hem een stuk rustiger." Ik was erg geraakt door de manier waarop deze moeder omging met haar verschrikkelijke situatie.
War Child heeft gesproken met lokale organisaties die theater gebruiken om kinderen hun gevoelens te laten uiten, hun spanningen te kanaliseren en hen een sprankje hoop te geven. We willen ook kinderen helpen die het slecht doen op school, omdat ze zich niet kunnen concentreren en getraumatiseerd zijn door de recente oorlog. Zodra we de benodigde fondsen hebben, kunnen we starten. Als er een plek op de wereld is waar kinderen een War Child-programma nodig hebben, is het hier.