Individuele vrouwenemancipatie zorgt voor economische zelfstandigheid
20/02/2009 08:58
Kali Coaching
ROTTERDAM - Streefcijfers van het emancipatiebeleid worden niet gehaald, blijkt uit de Emancipatiemonitor 2008. Schrikbarend dat maar slechts 43% van de vrouwen economisch zelfstandig is -een maandinkomen hoger dan 899 euro-. Uitgangspunt van het Emancipatiebeleid 2008 - 2011 (Meer kansen voor vrouwen) was 60% in 2010, een percentage dat waarschijnlijk mede door de economische crisis niet gehaald gaat worden.
Het goede nieuws is dat het aantal vrouwen met een baan van meer dan twaalf uur per week fors is toegenomen - van 53 procent in 2005 tot 59 procent in 2008. Of dat reden tot groot enthousiasme is, is de vraag. Want deeltijd is de norm in Nederland. Maar liefst 70% van deze 59% werkende vrouwen werkt in deeltijd; er wordt dus veel minder gewerkt dan op het eerste gezicht lijkt en ook veel van de werkende vrouwen zijn niet economisch zelfstandig.
De weg naar economische zelfstandigheid gaat via individuele emancipatie. Vrouwen stimuleren te herkennen wat zij werkelijk willen en hoe ze hun talenten kunnen inzetten. Door ze te inspireren hun keuzevrijheid te gebruiken en bewust te maken van de idealen die in Nederland heersen. Vrouwen hebben net zoveel keuzevrijheid als mannen, maar ervaren het vaak niet als zodanig. Vrouwen zijn veel minder dan mannen gewend van zichzelf en dus van hun eigen talent uit te gaan. En ook de Nederlandse idealen liegen er niet om. Volgens de Emancipatiemonitor wordt een fulltime baan voor moeders door maar liefst 40% van de bevolking afgekeurd. Voor vrouwen met nog geen schoolgaande kinderen wordt niet werken of een baan van hooguit drie dagen als ideaal gezien. Voor moeders van schoolgaande kinderen geldt de deeltijdbaan eveneens als ideaal.
In veel organisaties komen de kwaliteiten van vrouwen onvoldoende tot hun recht. Als vrouwen geen opvallende high potentials zijn, worden hun talenten en mogelijkheden niet herkend. Ook vrouwen zelf onderkennen vaak niet wat zij met hun talent te bieden hebben. Zodra dit wel het geval is, zullen vrouwen ook met meer plezier gaan werken en er meer belang aan gaan hechten: hun potentieel wordt gezien en aangeboord. Dan wordt zelfverwezenlijking een haalbaar doel en wordt het ook eenvoudiger zorg uit te besteden: er is immers een goede reden voor.
Vrouwen moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Om te doen wat ze zelf willen en niet wat de omgeving of 'de norm' van hen verwacht. Natuurlijk kan die wens de zorg voor kinderen zijn, maar driekwart van de werkende vrouwen zou meer uren willen werken als de voorwaarden daarvoor aanwezig zijn (Emancipatiemonitor 2008). Flexibele werktijden, thuiswerken en verlof kunnen opnemen voor een ziek kind zijn de belangrijkste voorwaarden.
Daarnaast moet iedereen in de maatschappij - mannen én vrouwen -de verantwoording nemen voor het oplossen van tekort aan arbeidskrachten dat eraan komt met de huidige ontgroening en vergrijzing - crisis of geen crisis. Het is niet voor niets dat het emancipatiebeleid is gericht op 60% economisch zelfstandige vrouwen - ze zijn hard nodig. Het is te makkelijk om naar de overheid te wijzen en zeggen dat die het maar moet oplossen - ieder individu in een maatschappij heeft een verantwoording voor die maatschappij. Het is ook te makkelijk om achterover te leunen omdat er toch een crisis is, en er te weinig banen zijn. Onbenut potentieel gebruiken kan juist een mooie economische stimulans zijn. Bovendien zijn er nog steeds banen, en ontstaat het tekort aan goede arbeidskrachten onherroepelijk in de komende decennia.
Het gaat er dus niet alleen om goede voorwaarden te scheppen. Het gaat net zo goed om individuele emancipatie: om beperkende patronen te doorbreken en om bewustwording van de eigen keuzevrijheid van vrouwen. In die ontwikkeling, en in het stimuleren van die ontwikkeling, ligt uiteindelijk de sleutel tot de economische zelfstandigheid die het kabinet nastreeft.
Shanti Jhakry, oprichtster Kalicoaching; coaching en advies op het gebied van diversiteit en vrouwelijk talent