Socialistische Partij
SP Alkmaar :: Weblog
donderdag 15 januari 2009
Vredesplatform en Alkmaar hebben al een langdurige relatie
Hoort bij: dagelijkse werkelijkheid door Matt Delahaij om 8:52 uur
Het vredesplatform is vorige week nieuw leven ingeblazen. Sinds de
Amerikaanse invasie in Afghanistan is het Vredesplatform al actief.
Kerken, IFOR, Groen Links, Internationale Socialisten en SP hebben
elkaar daar op het punt van de vrede gevonden. Sommige aanwezigen van
toen kenden elkaar al veel langer. Zij hebben ook vorm gegeven aan het
eerste vredesplatform in Alkmaar.
Het grijze verleden
Alkmaar is geen stad waar mensen actief zijn om de actie zelf. Er moet
iets op het spel staan. Als er dan ook iets op het spel staat dan
worden tegenstellingen aan de kant gezet en de koppen bij elkaar
gestoken. In 1982 werd het noodzakelijk de handtekeningenacties tegen
de kruisraketten vorm te geven. Pax Christi, InterKerkelijk
Vredesberaad, IFOR, CPN, PSP, PvdA, PPR en FNV hebben toen in
gezamenlijkheid vorm gegeven aan het platform.
Nieuw elan
Na de aanval op the twintowers in New York kreeg de regering Bush een
rode waas voor de ogen. Het waren toen Groen Links en de SP die de
koppen bij elkaar staken. De oorlog in Afghanistan werd een belangrijk
actiepunt. De dreigende invasie in Irak werd een tweede
hoofdonderwerp. Mient Jan Faber, de grote man van het IKV ten tijde
van de kruisraketten, was voorstander van deze invasie. Zijn visie was
volgens andere vredesactivisten te beperkt. Te veel geredeneerd vanuit
het westers wereldbeeld.
Waarom Irak nooit kon slagen
Tijdens een van de eerste vergaderingen in 2002 verwoordde een van de
deelnemers zijn motivatie als volgt.
Er zijn anderhalf miljard moslims op deze wereld. Een aanval op Irak
en op de stad Bagdad zal door Sadam Hoessein als een aanval op de
islam worden genoemd. Velen van deze moslims zullen vergeten zijn dat
Sadam Hoessein ooit de Islam heeft bestreden.
Tien procent van de moslims zal zich persoonlijk aangesproken voelen.
Dat zijn honderdvijftig miljoen mensen. De rest van de moslims zullen
dit wereldwijd afdoen als een van de vele politieke gebeurtenissen.
Van deze hondervijftig miljoen mensen zal tien procent zich
persoonlijk beledigd voelen, de rest vindt dat te ver gaan.
Van deze vijftien miljoen mensen zal tien procent zeggen dat de
islamitische wereld moet ingrijpen. De rest zal vinden dat dit te ver
gaat. Van deze mensen zal tien procent vinden dat ze zelf iets moeten
doen. De rest krabt hierbij achter de oren.
Van deze anderhalf miljoen mensen zal tien procent zeggen dat het een
jihad is en dat zij willen sterven in de strijd. De rest vindt dat je
dan wel heel grote woorden gebruikt.
Van deze honderdvijftigduizend mensen zal tien procent een
zelfmoordaanslag willen plegen. De rest vindt dat nou niet de juiste
manier om een jihad vorm te geven.
Van deze vijtien duizend mensen zal tien procent daadwerkelijk zo'n
aanslag voorbereiden en plegen.
Deze vijftienhonderd mensen zullen zo'n aanslag voorbereiden en hebben
daar per aanslag vijf personen voor nodig.
Dat zijn 300 cellen en driehonderd aanslagen. Elke aanslag zal vijf
jongeren zo ver brengen dat zij ook een aanslag willen plegen. Dat
zijn vijftienhonderd aanslagen. Elke aanslag zal minimaal tien mensen
het leven kosten. Als er elke week een aanslag plaatsvindt, betekent
dit dat de inval in Irak ons de komende 28 jaar opzadelt met
zelfmoordaanslagen waarbij minimaal honderdvijftig duizend onschuldige
mensen om het leven komen. Elke volgende militaire ingreep zal een
vergelijkbaar gevolg hebben.
Deze voorspelling uit 2002 is helaas meer dan uit gekomen. Het westen
grijpt in, de bevolkingen van het Midden Oosten (inclusief Israel) ,
het Indisch schiereiland en Indonesie betalen de tol.
Afghanistan een onzeker avontuur
Hoe meer we weten van Afghanistan, hoe meer we weten dat Afghanistan
niet bestaat. Het is de naam die aan een gebied is gegeven. Het gebied
is een bufferzone waar meerdere volken wonen. Elk volk kiest voor haar
eigen mensen. Het land Afghanistan is hierbij een loos begrip. Elk
volk realiseert zich dat macht over het gehele gebied economische
voorspoed voor de eigen groep betekent. Wie de macht heeft zal
baantjes toespelen aan zijn eigen mensen. Deze volken gedragen zich
cultureel zoals we dat uit het verleden kennen van keltische clans.
Het grensgebied in Pakistan is feitelijk een Afghaanse enclave die ten
tijde van de Brits-Chinese opiumoorlogen in de negentiende eeuw door
de Afghaanse koning voor honderd jaar in protectoraat aan de Britten
is uitgeleend. Een onherbergzaam gebied, alleen toegankelijk vanuit
Afghanistan. De Taliban, die afkomstig is uit dat gebied, hebben deze
overeenkomst met Pakistan voor 100 jaar verlengd en garandeerden zich
van een veilige vluchthaven. Afghanistan is een gebied waar elke clan
die de macht heeft automatisch bestreden wordt door een tijdelijk
verbond van de andere clans. De Taliban werd niet bestreden omdat zij
Taliban was, maar omdat zij aan de macht was. De huidige regering is
met een zelfde lot bezegeld.
Palestijns conflict is niet met geweld op te lossen
Het reele gevaar dat onder Hamas de Gaza een magneetfunctie heeft voor
extremisten uit diverse landen is groot. Door isolatie en economische
wurggreep heeft Israel de bevolking van de Gaza in de armen van de
Hamas gedreven. Door geweld te gebruiken tegen Hamas versterkt zij
haar aanhang onder met name de jongeren in de Gaza. Elke extra dag dat
het geweld voortduurt betekent dat de bedreiging voor de inwoners van
Israel groter wordt en dat het directe leed aan de inwoners van de
Gaza nog verder de grens van het absoluut ontoelaatbare overschrijdt.
De kinderen van vandaag die onder dit geweld opgroeien in de Gaza,
zullen dusdanig getraumatiseerd zijn dat zij vol wrok de volgende
generatie Hamasstrijders zullen voortbrengen.
De onmacht die dit buiten de grenzen van Israel en de Gaza oplevert,
onder met name islamitische jongeren, zal een gelijksoortig effect
opleveren.