vvd
23-7-2008
The winner takes all of wat Obama van Mark Rutte kan leren
Barack Obama heeft de voorverkiezingen in de Democratische Partij
gewonnen.
Daarmee bepaalt hij hoe de strijd met zijn Republikeinse tegenstrever
John McCain wordt gevoerd, wie kandidaat voor het vice-presidentschap
wordt, wat het verkiezingsprogramma wordt en wie er, in het geval van
zijn overwinning, minister, staatssecretaris, ambassadeur of
topambtenaar wordt. Obama en niemand anders staat aan het roer. The
winner takes all. Hillary Clinton kan slechts genadebrood eten. Zij
heeft weliswaar, met een klein verschil in geregistreerde
Democratische kiezers en met een te overzien verschil in kiesmannen,
verloren, maar verloren is verloren. Hillary heeft een "uphill
struggle" gevoerd. Ze ging door diepe dalen, maar klouterde steeds
weer op. Net als haar man en oud-president Bill is zij een "comeback
kid". "Never, ever give in", is hun motto. Doorvechten tot de laatste
mogelijkheid. Hillary is hard, ambitieus en rancuneus. Ze gaat door
het vuur voor haar ambities en ze vergeet en vergeeft nooit. De Monica
Lewinsky affaire van Bill was vernederend en pijnlijk, zowel in
persoonlijk als publiek opzicht, maar Hillary bleef achter Bill staan
omdat het opbreken van hun ijzeren team als centraal machtsapparaat in
de Democratische Partij anders uiteen zou zijn gevallen. Hiermee zou
ook Hillary geen basis voor haar ambities meer hebben en dat was, via
het ambt van Senator voor New York, het presidentschap. De hoofdprijs.
Helaas, "Obama takes all, Hillary has to fall" (vrij naar ABBA). Obama
staat onder grote druk om met Hillary een "ticket" te vormen. Hij als
kandidaat-president heeft jongeren, young urban professionals,
gekleurden, progressieven en moderne open-minded, internationaal
denkende Amerikanen achter zich gekregen. Hillary kreeg vooral steun
onder de blanke working class, vrouwen, hispanics en het
partij-establishment. Die laatste categorie is echter nooit loyaal. De
zgn. "super delegates" gingen overstag toen Hillary onder de gewone
kiesmannen op achterstand kwam te staan. Een combi Obama - Clinton
lijkt electoraal ijzersterk. Echter, Obama haalt hiermee een
wraakzuchtige, eerzuchtige en hyper-ambitieuze
kandidaat-vice-president binnen. Hillary zal zowel in de
presidentscampagne als in het Witte Huis met Obama concurreren. Zij
zal haar nederlaag nooit echt aanvaarden. Hillary accepteert geen
troostprijzen. Ze zal zich opmaken voor de presidentsverkiezingen van
2012. Ze zal een niet te vertrouwen factor in Obama's entourage
vormen. Omdat Hillary begin 60 is zal zij niet een tweede termijn voor
Obama kunnen afwachten om daarna alsnog haar slag te slaan. Ze is dan
begin 70 en hoewel leeftijd voor Ronald Reagan en voor John McCain ook
geen onneembaar obstakel is gebleken, zal zij als "one term candidate"
verzwakt aan de race beginnen. Tevens tracht Hillary haar eeuwige
jeugd als campagnewapen in te zetten. Dat lukt je beter halverwege de
60 beter dan begin 70. Hillary zal dus, wat er ook gebeurt, in 2012
weer vechten voor de Democratische nominatie voor het presidentschap.
Kortom, Obama moet niet bezwijken onder de verleiding van een
dream-team of de druk van het partij-establishment en de nog steeds
actieve Clinton-machtsmachine. Hij moet het zelf doen. "The winner
takes all. A leader does not share leadership." Er bestaat geen goede
nummer twee. Hillary Clinton is de Rita Verdonk van de Amerikaanse
politiek. Als je haar een vinger geeft, dan neemt zij je hele hand.
Obama moet Mark Rutte maar eens bellen.
Woensdag 23 juli 2008
VVD