PvdA Rotterdam
Column
Koninginnedag, mijn moeder en dochter
Do 24 Apr 2008 - Muzeyyen Birinci-Doganer
Koninginnedag, mijn moeder en dochter
Mijn moeder heeft op t.v. altijd alle bijzondere gebeurtenissen rondom
het koninklijk huis gevolgd De troonwisseling, de huwelijken, de
geboorten en de sterfgevallen.
Koninginnedag was elk jaar voor haar een bijzondere gebeurtenis en ze
zat altijd voor de t.v., dit terwijl ze heel weinig verstond. Ze
genoot ervan dat de koningin zo met haar man en kinderen onder de
mensen kwam. De man van Beatrix, zoals ze hem altijd heeft genoemd,
vond ze elk jaar steeds meer achteruit gaan. Toen de man van Beatrix
stierf belde ik haar op om het te vertellen. Mijn moeder was toen in
Turkije. Ze werd verdrietig, net als toen Juliana stierf.
Omdat ik gelijk de eerste week van mei tentamens had, zat ik met
koninginnedagen meestal te leren op mijn kamer, terwijl zij
gekluisterd aan de buis zat te kijken. Net als voor velen was
koninginnedag voor mij een vrije dag. Waar de koningin met haar gezin
heenging vond ik niet interessant. Als ik voor een kopje thee
binnenkwam moest ik altijd even meekijken. Het was bijzonder om haar
zo gelukkig voor de t.v te zien zitten. Ze had ook altijd één van haar
mooiste jurken aan. Ben je er op gekleed mam? vroeg ik pestend. Geen
Nederlander zou ooit kunnen vermoeden dat een oudere Turkse vrouw, die
amper de taal sprak, zo genoot van de koningin, haar gezin en de
koninginnedagen. Ze vierde het op haar manier.
Inmiddels studeer ik allang niet meer, woon niet meer bij mijn ouders
en heb zelf een gezin.
Mijn dochtertje van zes en een half deed mij de afgelopen
koninginnedag denken aan de koninginnedagen bij mijn moeder thuis
vroeger Het was heel bijzonder om te zien hoe zij, op haar manier,
invulling gaf aan de koninginnedag, net als mijn moeder. Haar kleine
hartje sloeg twee keer zo snel op deze dag. Haar school is vernoemd
naar de koningin. Ze is er trots op.
Ze stond s ochtends gelijk heel blij op. Want, het is feest vandaag
mam, de koningin is jarig! Eigenlijk is ze in de winter jarig maar we
vieren het vandaag omdat het lekkerder weer is, vervolgt ze.
Meteen wilde ze naar buiten om te kijken of het al gevierd werd. Ze
was blij toen ze paar vlaggen zag hangen. Mam mam, wij moeten ook een
vlag hangen, waarom heb je toch geen vlag mam, vraag het aan de
buurman, hij heeft misschien ook een vlag voor ons. Denkend aan mijn
moeders huis, heel lang geleden, deed ik de t.v. aan, ook om aan haar
feestelijke stemming tegemoet te komen. Kijk lieverd, daar is de
koningin, met haar gezin. Vol enthousiasme en spanning zat ze
gekluisterd aan de t.v en keek een half uurtje.
Terwijl ze ook steeds weer naar buiten kijkt vraagt ze onophoudelijk:
komt ze ook bij ons mam, ik wil dat ze ook hierheen komt, laten wij
dan daarheen, waar ze nu zijn gaan, mam. Kom mam, ik wil de koningin
in het echt zien.
Ik stel haar voor naar de braderie in de wijk te gaan, daar is ook
feest. Maar eerst gaat ze, in een snel tempo, een klein vlaggetje
tekenen, rood, wit en blauw, knippen en plakt dit op haar oranje
T-shirt dat ze speciaal voor deze dag uit de kast haalt en aantrekt.
Vrolijk huppelt ze naar het wijkfeestje. Als ze ziet dat haar
klasgenootje niets oranje aan heeft vindt ze dat dat niet kan, want
het is koninginnedag. Het wijkfeestje stelt haar enigszins teleur, ze
vindt het niet feestelijk genoeg. Maar op haar manier huppelt ze rond
met haar zelfgemaakte vlaggetje op haar linkerborst en haar blije
hartje daaronder. Een soortgelijke blijdschap zoals ik die jaren
eerder bij haar oma zag. En ík heb haar dat allemaal niet geleerd. Wat
ben ik trots op haar, denk ik.
Enkele dagen later komt ze gefrustreerd thuis van de speelplaats. Mam
mam, n paar jongens lieten ons niet doorfietsen, ze vroegen of we
Turks waren, en we mochten niet doorfietsen als we Turks zouden
praten, en we praatten gewoon Nederlands hoor! En wat is er mis met
Turks praten mam? Tig vragen had ze in haar kleine hoofdje waar ze
antwoorden op probeerde te vinden. Lieverd, het is nu zo doorgedraaid
dat iedereen altijd en overal maar Nederlands moet praten, blijkbaar
op de speelplaats ook, vinden die jongens, jij spreekt én goed Turks
en goed Nederlands, wees daar maar blij om, vertelde ik haar enigszins
verdrietig. Want ik wil haar zulke dilemmas besparen en wil dat haar
hartje altijd blij en spontaan klopt.
Maar van wie moet dat dan mam. Van de politiek, lieverd. Maar mam, wij
zijn toch ook gewoon Nederlands, want wij wonen toch ook in Nederland
en we praten toch ook Nederlands, jij moet ze dat maar vertellen, die
jongens waren echt vervelend. Na tien minuten stilletjes voor zich
uitstaren, springt ze op. Ze heeft zelf in haar hoofdje een verklaring
gevonden voor het gedrag van de jongens. Kijk mam, die jongens zijn
gewoon jaloers, want wij spreken Nederlands en Turks, dus twee talen,
zij spreken alleen Nederlands, en ik spreek ook Engels, my name is
Beliz, en ik ga nog meer talen leren.
Ik herkende de uitdaging in haar ogen en vervloekte dat wij/zij
gevoel. Haar kleine hartje had een nieuwe ervaring opgedaan, een
bittere ervaring, zonder dat ze er om had gevraagd.