Coupletten en refreinen herkennen om muziekdata te comprimeren
Geplaatst: 02 April, 2008
Een mens herkent in popmuziek moeiteloos de overgang van couplet naar
refrein. Computers met eenzelfde hoorvermogen zouden audiobestanden in
de toekomst flink kunnen indikken. TU/e-promovendus Michael Bruderer
onderzocht daarom hoe mensen precies het verschil waarnemen.
Het popnummer Let it be van The Beatles is zodanig grijsgedraaid, dat
iedereen het nummer minstens deels kan meezingen of neuriën. De meeste
luisteraars horen ook tussen welke twee 'Let it be's' het couplet
overgaat in het refrein. Onze hersenen herkennen die overgang
schijnbaar moeiteloos; zelfs als de uitvoering niet perfect is. Voor
computers is dit bij lange na niet zo gemakkelijk.
Vandaar dat dipl.ing. Michael Bruderer in zijn promotieonderzoek
bekeek hoe mensen dit voor elkaar krijgen. Wat zijn voor hen de
belangrijkste signalen dat muziek een overgang maakt? Het onderzoek
werd uitgevoerd met in het achterhoofd het herkennen van structuren in
muziek door software. Bruderer: "Als je de structuur van een
muziekstuk kent, kun je niet alleen van nummer naar nummer springen,
maar ook direct naar een refrein gaan. Verder bevat popmuziek veel
herhaling. Dat zou je kunnen gebruiken om een audiobestand in te
dikken."
Bruderer: "We hebben eerst gekeken hoe proefpersonen de muziek opdelen
en welke muzikale signalen ze daar bewust en onbewust voor gebruiken.
Vooral veranderingen in klankkleur en tempo en ritme kwamen naar voren
als sterke signalen." Ook ging de promovendus na hoe goed bestaande
muziektheoretische modellen de grenzen die door de proefpersonen
werden waargenomen, kunnen voorspellen. Een wijziging in klankkleur,
een rust en een lange noot tussen twee korte kwamen naar voren als
indicatoren.
Michael Bruderer (1978, Zwitserland) deed zijn promotieonderzoek aan
de J.F. Schouten School for User-System Interaction Research, met
financiële ondersteuning van Philips Research Europe. Hij promoveert
op 10 april.
Technische Universiteit Eindhoven