PvdA Rotterdam


Een buschauffeur moet heel wat in huis hebben

Vr 7 Dec 2007
Een buschauffeur moet heel wat in huis hebben

Op uitnodiging van buschauffeur Hannes de Graaf ging ik op 30 oktober jl. een dagje met hem mee op de bus. Bijna vier weken daarvoor hadden we afgesproken om deze dag te plannen omdat Hannes zich druk had gemaakt over mijn opmerking in de Metro om langdurige werklozen in te zetten om het chauffeurstekort bij de RET snel te verhelpen.

Vroeg in de ochtend, terwijl ik mijn jas aandoe gaat de telefoon om 06.15. Het is Hannes. Hij vraagt waar ik blijf. Ik vraag: we hebben toch om 06.39 afgesproken? Hij vraagt of ik het haal. Ik zeg ja en vertrek per auto naar Stadhuis. Daar staat hij al in de regen te wachten. We lopen over de Hofplein door naar de halte 2027. We komen er aan en onze PW busje staat er nog niet. Het is aardig donker nog en ik schiet een foto van de bushalte. Dan komt ons busje en worden we gebracht op de Kleiwegremise.

Daar nemen we koffie, ik loop door naar de koffieruimte en maak kennis met alle aanwezigen die druk bezig zijn om hun dagschema door te nemen. Er worden grapjes gemaakt en flink gelachen. De dag begint al mooi. Het duurt lang voor Hannes ook naar de koffiekamer komt. Hij heeft geen tijd meer om koffie te drinken, want Radio Rijnmond heeft zijn tijd gebruikt voor een interview.

We lopen meteen naar zijn bus. De bus die hij moet hebben staat er niet. Dan maar een andere bus van het oude type, de 800. Hij loopt de bus in en kijkt of het een beetje acceptabel uitziet. Ik kijk mee. De bus is schoongeveegd, maar echt schoon is het niet. Hygiëne is een punt noteer ik voor mezelf tussen mijn oren.

Dan loopt hij naar buiten en controleert of de bus nog heel is, geen kapotte koplampen e.d. Dan neemt hij plaats achter het stuur en zet allerlei apparatuur aan en begint met instellingen: de klok, zijn navigatie, zijn route van vandaag die niet vast is want hij gaat Inter-linen. Hij lijkt net een piloot voor het vertrek, denk ik op dat moment. Terwijl hij nog aan het invoeren is maak ik nog wat fotos van hem en de garage. We kunnen eindelijk vertrekken uit de remise. We gaan de snelweg op richting Station Schiedam, daar begint onze dag vandaag op de bus.
Onderweg komen we een collega tegen met pech en Hannes gaat kijken wat er aan de hand is.

Op Station Schiedam hebben we daardoor geen tijd om even uit te stappen en we rijden meteen door om de eerste reizigers op te halen. Iedereen komt lachend binnen en zegt netjes goedemorgen, jong en oud. Later als we als buslijn 38 Rotterdam inrijden slaat de stemming om bij de Rotterdamse reizigers. Ze glimlachen minder en zeggen niet eens goedemorgen. Hannes blijft volhouden en iedereen wordt toch vriendelijk begroet. Ik maak er een opmerking over en hij zegt: ja dat is opvallend he?

Op de terugweg zitten we vast in de spits. Het is druk en het weer wisselt af: regen, zon, regen en zo gaat het de hele dag door. In de hele ochtend is het ons niet gelukt om op tijd aan te komen. We lopen telkens uit door drukte, wegwerkzaamheden en soorten passagiers. Moeders met kinderen vragen meer tijd voor het in en uitstappen, als ouderen instappen, moet er gewacht worden tot ze zitten omdat ze anders kunnen vallen. Dan rond 9 uur hebben we 14 minuten om een kopje koffie te drinken. Dat doen we dan snel. En daar gaan we weer.

We praten heel veel onderweg. Over van alles en nog wat. Over mijn werk als raadslid, waarom ik de politiek in ben gegaan. Over Hannes en zijn jeugd, waarom hij buschauffeur is geworden en nog veel meer dingen. En over werk, overuren die zich opstapelen en net op dat moment komt er een bericht binnen. De RET zoekt chauffeurs die willen overwerken voor de zaterdag de hele dag en zondag. Ik sla deze keer even over, zegt Hannes.

Als we op het eindpunt aankomen heb ik 17 minuten pauze zegt Hannes: Nou mooi niet, we zijn weer te laat en de tijd is al aardig ingekrompen. Hannes heeft nog net even tijd voor een bezoek naar de WC, zijn enige mogelijkheid vandaag, is later gebleken. Het viel me al op dat er nauwelijks water of limonade werd gedronken. Ik heb de hele dag niemand van de RET chauffeurs een slokje water zien nemen. Als je normaal drinkt moet je ook normaal naar de wc voor een plasje. Dat is dus niet te doen zo. Mogelijke nierproblemen nemen ze op de koop toe.

Dan gaan we weer verder weer een rondje Schiedam met lijn 38. Heen en weer, heen en weer. Geen tijd om even de benen te strekken, al met al zit je toch 9 uur achter het stuur. Hannes zet regelmatig de rugleuning van zijn stoel recht of helt een beetje als compensatie voor de beweging die hij nodig heeft. Het is in ieder geval elke keer een andere spier die de klappen opvangt zegt hij. Knap hoor na 9 uur, weinig drinken, weinig eten, weinig bewegen nog zo geconcentreerd je werk doen en erin slagen om geen ongelukken te krijgen.

En dan zitten we muurvast bij het Centraal Station. We kunnen geen kant uit. Horen we later dat er een bommelding is geweest en ontruiming van CS. We lopen gigantisch uit in de tijd en de dienstregeling loopt in de soep. Bushaltes zijn vol met wachtende reizigers.

Later komt Rob onze fotograaf aan boord, we maken fotos, we kletsen wat en Rob stapt later uit. Op Station Schiedam staat de cameraman van RNN7 ons op te wachten. Hij rijdt een poosje met ons mee en we hebben het over van alles en nog wat. We hebben even 5 minuten tijd en die wordt gebruikt om Hannes te interviewen. Mijn interview doen we later op een ander moment. Ik heb instructies gekregen om geen passagiers te laten fotograferen en te laten filmen. Dat doen we dus ook niet. Alleen ik en Hannes zijn in beeld.

Terugblik
De bus die wij op die dag gebruikten was niet echt schoon aan het begin van de dag. Deze moet eens een goede poetsbeurt krijgen, want reizigers mogen toch wel een schone bus verwachten. Een veegbeurt is niet genoeg. Papiertjes en blikjes zijn niet meer in de bus te vinden, maar in alle hoeken blijft vuil achter en de vloer was echt vies.

Het viel me op dat de RET-medewerkers allemaal verschillend gekleed gaan. Ik zag iemand met een mooie blauwe pak en stropdas, dan iemand met groene broek en vest, dan weer iemand die donkerblauwe broek en blauw hemd aanheeft, dan weer iemand met een RET bloesje en een spijkerbroek. De medewerkers zeiden dat het komt omdat ze nog niet allemaal het goede uniform hebben gekregen. En dat terwijl herkenbaarheid en uniformiteit van belang zijn.

In de koffiehoeken staan automaten vol snoep en koek. Ik zou graag zien dat de chauffeurs lekker vers fruit mee kunnen nemen voor in de bus. Een appel houd je alert!

Maar het belangrijkst dat ik heb meegekregen is dat de werkomstandigheden van buschauffeurs schrijnend zijn. Geen fatsoenlijke pauzes, vechten tegen de klok in en in de spits om op tijd te zijn, veel stress en daarnaast moet ook nog je werkgever vertegenwoordigen, want achter het stuur ben jij het gezicht van je werkgever, dus blijven glimlachen, aardig en behulpzaam blijven, boze en chagrijnige mensen opvangen als je laat op de halte bent en vooral je geduld niet verliezen. Aardig en collegiaal blijven naar je collegas toe, bereid zijn om diensten te ruilen en vooral klaarstaan als je wordt gevraagd om over te werken of je vrije dag ervoor in te leveren. Bij de RET is het ziekteverzuim nu 13%, dus je moet een hoop voor je zieke collegas over hebben. Tijdelijk is alles te doen en op te vangen, maar niet als het al maanden duurt. Dit moet de RET echt snel oplossen..

Je moet wat in huis hebben wil je je werk goed doen en ook nog eens ervan genieten als buschauffeur bent bij de RET.

Ook Hannes heeft een verslag van deze dag geschreven. Zijn verhaal kunt u hier lezen.

Naar aanleiding van deze dag heeft Birsel Gülmüs schriftelijke vragen gesteld aan het stadsbestuur over het gebruik van oude voertuigen, afspraken over het schoonmaken van rijtuigen en de invoering van de nieuwe bedrijfskleding.