Persbericht,
Utrecht, 1 november 2007

Jaarbeurs Utrecht, zaterdag 17 en zondag 18 november

De Venema T-shirt Collectie is een verzameling van zo'n vijfhonderd vintage rock T-shirts, bij elkaar gespaard over een periode van bijna dertig jaar door Willem Venema uit Rotterdam. Venema (1952) geniet vooral bekendheid als programmeur en concertorganisator van het boekingsbureau The Alternative. Hij organiseert popconcerten en festivals voor bands uit binnen- en buitenland. Willem behoort tot de oprichters van Lowlands en is samen met Jan Smeets verantwoordelijk voor Pinkpop. Zijn befaamde T-shirt collectie is een van de attracties op de komende VerzamelaarsJaarbeurs 2007, op zaterdag 17 en zondag 18 november in Jaarbeurs Utrecht.
Willem is een verwoed verzamelaar, hij spaart van alles. Op popgebied platen, boeken, memorabilia, posters en cd's. Maar ook schilderijtjes en tijdschriften, in zijn geval 'geïllustreerd populair'. Hij beschouwt verzamelen als een gezonde, ontspannende hobby.

Tijdloos
Zijn collectie T-shirts is een prachtig voorbeeld van hedendaags verzamelen. Op dit moment staan vintage kleding, schoenen en accessoires volop in belangstelling. Er worden collecties aangelegd van jaren zeventig design zonnebrillen, handtassen, sneakers en spijkerbroeken. Daaruit blijkt dat verzamelen op zich een tijdloze hobby is, alleen de voorwerpen die verzameld worden veranderen. De VerzamelaarsJaarbeurs is daarvan het levende bewijs.


Allereerste T-shirt
,,Toen ik twee jaar werd, ontvingen mijn ouders mijn allereerste T-shirt van een zuster van mijn moeder die al eind jaren vijftig de benen had genomen naar Amerika, ze belandde uiteindelijk in Canada'', vertelt Willem. ,,Op mijn eerste T-shirt stond dan ook 'TORONTO'. Bij dat T- shirt hoorde een soort matrozenmuts. Een eerste aanwijzing dat T-shirts iets met Amerika en het leger te maken zouden kunnen hebben''.

'Grijze haren'
,,Ergens midden jaren zestig kreeg ik van een oudere neef een T-shirt met daarop een schip met een grote L (Big L), dat de activiteiten moest promoten van een zeezender annex piratenzender die ergens buiten de territoriale wateren lag en fantastische popmuziek uitzond. Veronica op 192 deed dat ook wel, maar toch werd daar de uitzending regelmatig vervuild met Gert & Hermien en dat was toch echt iets anders dan de première van Revolver van de Beatles. Te vaak per dag kreeg je de 'grijze haren' voor je kiezen. Het dragen van een T-shirt van Radio London was dan ook niet alleen leuk, het stond ook voor een keuze in de popmuziek. Helaas heb ik beide shirts niet meer''.

'De blits' maken
,,Eigenlijk is het net als met het verzamelen van tijdschriften; het betreffende product is nooit gemaakt om te bewaren, laat staan te verzamelen. Toch komt er met alles een moment waarop het woord verzamelen opeens van toepassing is. Ik kan me niet herinneren dat er T-shirts te koop waren bij de eerste popconcerten die ik bezocht, dat deed er destijds helemaal niet toe. Wel kon je natuurlijk 'de blits' maken met een (p)op-art shirt of nog liever een shirt van The Who waarin die twee zaken bij elkaar kwamen. Zo'n jasje gemaakt van een Engelse vlag was natuurlijk het summum, dat gaf op school een reden om naar huis gestuurd te worden vanwege het aanstootgevende, dan wel provocerende karakter. Een veel te strakke broek met uitlopende pijpen, zoals je die kon kopiëren van de hoesjes van met name The Kinks, kon nog net op de HBS waar ik naar toe ging''.

Schoolembleem
,,Diezelfde HBS verplichtte de scholieren om tijdens gymnastiek een T-shirt met korte mouwen te dragen met het schoolembleem daarop. De hockey - of voetbalclub hanteerde veelal een T-shirt met lange mouwen en het embleem van de club, net als bij de profs. Ik kan me ook niet herinneren dat er bij de eerste, wat 'ingewikkeldere' popconcerten sprake was van het verkopen van concertsouvenirs, merchandising. Noch bij de concerten die ik zag van Nederbeat groepen, noch bij bands als Soft Machine of Iron Butterfly. Wel bestonden er hippe shirts met Che Guevara erop of Mao, maar die hadden niets met muziek van doen''.

Bij de poetsdoeken
,,En hoe hard ik er ook over nadenk, ik weet niet meer precies wat mijn eerste muziek gerelateerde concert- of bandshirt is geweest. Bewaren was niet aan de orde. Als kleren 'op' waren gingen ze bij de poetsdoeken, naar de voddenman of in de vuilnisbak. Eind jaren zeventig kwam ik in contact met Herman Brood & His Wild Romance. Door een samenloop van omstandigheden ging ik me ontfermen over de fanclub. Op die manier kwam ik in aanraking met de merchandising, die ik ging beheren. Een Groningse fan en manusje-van-alles drukte het witte logo met verf op zwart shirts. Op het hoogtepunt van de Broodmanie droeg volgens mij half Nederland het bekende shirt in al z'n varianten, o.a. met zwarte letters op een wit shirt, volgens Herman meer voor de dames''.

Om het lijf gegoten
,,Brood zelf had aanvankelijk een pesthekel aan het 'lipje' in de nek, maar al snel ook aan de mouwtjes, omdat die te strak onder de armen zaten. Een shirt moest voor hem per definitie om het lijf gegoten zitten, niks XXXXL zoals Snoop Dog ze draagt. Dus gingen die mouwtjes er met de schaar nog voor de wedstrijd radicaal af en hield je vanzelf het model 'Baretta' over, naar de Amerikaanse tv serie over de detective met diezelfde naam, al dan niet met V-hals''.
,,De vraag naar Broodshirts werd zo belachelijk groot dat onze leverancier Siem Akkerman het niet meer aan kon en vroeg of we die dingen niet zelf konden bedrukken. De shirts kwamen van de Nederlandse Vlaggen nog wat in Dokkum of zo. Akkermans deed z'n best om die shirts zo goedkoop mogelijk in te kopen. Dat werden tenslotte grote partijen die helemaal uit Pakistan en andere ver weg gelegen oorden kwamen. Destijds hadden wij natuurlijk geen idee dat daar kinderarbeid en andere onrechtvaardige uitbuiting aan ten grondslag lag''.

Vlokprint
,,Op een gegeven moment had Siem zelfs een volstrekt nieuw drukprocédé: de vlokprint. Zachte haartjes die in de lijm geschoten werden, met als resultaat een soort fluweelachtig opdrukje, al snel uitgevoerd in allerlei kleuren. In die tijd hadden we ook geen flauw idee hoe gevaarlijk het eigenlijk was om shirts te printen met inkt of nog gekker met die vloktroep. Hele nachten werd er doorgeprint met de vlokmolen, talloze tegelijk. De damp van de inkt en de vlokken ging via je neus natuurlijk rechtstreeks naar je hersenen, een ongezond verhaal; maar ja, wist jij veel destijds. Gewoon na de arbeid een keer extra je neus snuiten toch?''.

Merchandiser
,,Enfin, de fanclub deed fantastische zaken en verkocht soms vier - tot vijfhonderd shirts per dag. En zo werd ik van student merchandiser, compleet met uniform, ook zelf geprint natuurlijk. Van T-shirts werd het vanzelf scarfs bedrukken, dat zijn van die sjaaltjes om een band mee toe te zwaaien, tourjacks voor de crew, en waarom ook maar niet meteen aan de fans verkocht?. Hoeden erbij, petten en zo werd 't een hele winkel. De opbrengst werd onduidelijk verdeeld tussen de band, management, tourorganisator en andere scharrelaars. Van concessies, het betalen voor een plaatsje in de concertzaal of op de gang was nog geen sprake''.

'Ruildeals'
,,Begin jaren tachtig, toen het verkopen van concertsouvenirs een grote vlucht nam, kwam de gemiddelde zaalhouder al snel op het idee om geld te vragen voor de verkoopplaats. Als concertorganisator in spe, bleef het bij Double You Concerts aanvankelijk beperkt tot 'ruildeals': geen geld voor een stand, maar na afloop van het concert een aantal gratis shirts voor de werkers, stagehands, security en het kassapersoneel. Professionele merchandisingbedrijven als Bravado, Brockum en Winterland, het exploitatiebedrijf van wijlen Bill Graham, de Amerikaanse concertpromotor, vonden het geen probleem om te 'swoppen' als ze op die manier onder het staangeld uit konden komen''.
''Het regende T-shirts. Als organisator kreeg je na afloop van de show een stapel in je handen geduwd met de mededeling 'for you guys' om te verdelen. Soms zelfs shirts speciaal gemaakt voor de crew of met een bedankje er al opgeprint. Duitse, maar ook Engelse promoters lieten gewoon hun eigen shirts met bandnamen erop maken, om reclame te maken voor hun eigen bedrijf of het betreffende concert. Niemand die er een probleem van maakte toen ik zelf shirts liet maken voor mijn eerste AC/DC concert. Men vond het te gek: ruilen joh?''

Matpartij
,,Met de snelle groei van deze lucratieve bijhandel, probeerde iedereen zijn melkkoe te beschermen, hetzij door het deponeren van de rechten, dan wel door de verkoop ervan door derden op voorhand contractueel te verbieden. Het kwam ook voor dat het eigen personeel van een band 'illegale wederverkopers' buiten de poorten van het concert in kwestie zelf aanpakte, hetgeen wel eens kon uitlopen op een echte matpartij''.
''Uiteraard anticipeerden de 'groten der aarde', lees: de Stones met hun machinerie, op deze gang van zaken door allerlei regulerende maatregelen te treffen. Zo stond er al snel een advocaat klaar met een bataljon deurwaarders compleet met vrachtwagens om de illegale handel in beslag te nemen en af te voeren ter vernietiging, bijgestaan door 'de sterke arm der wet ', de lokale politie werd gesommeerd op te treden omdat de wet werd overtreden, die stond opgesteld rondom de Kuip of bij de grote stadionconcerten''.

'Swagman'
,,Het slangwoord in de Engelse rockbusiness voor een merchandiser is 'swagman'. De souvenirverkoper was vaak een losvormig, dan wel wormvormig aanhangsel van een band, een vriendje of een huurling en steeds vaker een routinier, ingehuurd door een merchandisingbedrijf. Stond er vroeger bijna niks op een shirt over de maker of de licentiehouder, nu stond er steeds vaker een heel verhaal op over copyrights. Helaas wilde de swagman naar aanleiding van dit soort professionele ontwikkelingen in de pop ook niet langer meer 'swopman' zijn. En het weggeven van shirts werd steeds meer een zaak tussen de productiemanager van de band en de voorman van de laad - en losploeg''.

De lol er af
,,Eigenlijk kun je stellen dat voor mij de lol er af was, toen je bij het Feyenoord stadion voor het eerst met je creditcard kon betalen, niet alleen omdat het assortiment van merchandising artikelen inmiddels reusachtig was, maar ook omdat de prijzen de pan uitrezen. Was het aanvankelijk begonnen met een souvenir shirtje om het product of de band te promoten, nu kon je complete leren jacks, horloges etc. kopen''. ,,En de prijzen werden steeds gekker. Toen er shirts verkocht werden voor 75 tot 100 gulden had ik het persoonlijk gehad. Af toe had ik nog wel eens een shirt gekocht, maar nu voelde het allemaal anders aan. Ik vond het een beetje lijken op het uitbrengen van vinyl plaatjes, te veel, te kostbare varianten op hetzelfde thema, uitsluitend met het oogmerk de portemonnee of creditcard van de hardcore fan te plunderen''.

Krijgertjes
,,Sommige 'krijgertjes' vond ik hartstikke mooi en stoer om te dragen. Net zoals Indianen een hele serie scalpen aan hun riem verzamelen en daarmee konden tonen dat ze je rauw lusten, zo kon je met een T-shirt laten zien dat je er ook bij geweest was, een soort kleur bekennen. In de tweede helft van de jaren tachtig was ik nogal eens bij concerten in Londen en keek mijn ogen uit. Bij Echo & The Bunnymen in de Royal Albert Hall zat een fan naast mij mee te zingen: hij droeg een T-shirt van Motorhead. Dat was thuis ondenkbaar, destijds''.

ABBA
,,Voor mensen in de business zelf waren de rites en mores minder duidelijk. De directeur van Mojo droeg een tourjack van ABBA, terwijl ABBA eigenlijk helemaal niet zo cool was op dat moment. Maar van die jacks waren er misschien twintig gemaakt, dus dat was zeer exclusief en bovendien kon iedereen dan mooi zien dat je de promoter van ABBA was geweest. Nog meer indruk maakte je met zo'n jack als je eigen naam er ook nog eens dik opgeborduurd stond, oftewel als het 'embroidered' was''.

Earring crew
,,De Earring crew droeg glimmende Amerikaanse tourjacks met tijgers in die sjieke uitvoering. De Brood crew droeg steevast bomberjacks, in marineblauw met veel zakken, een vlokprint op de rug en hun naam op de borst. Bij de ene act was een shirt met ingezette mouwen in een andere kleur het allernieuwste, bij andere acts, vooral in de 'metalen' en andere legeringen, was een hele buik vol met ongedierte of Teutoonse voorstellingen jé van het. Ook deden bedrukte poloshirts hun intree. Ik ben nooit echt stuk geweest van 'een buik vol'. Ik ben meer geporteerd van een klein printje op de borst of een aanstootgevende intelligente tekst op de rug''.

Het museum in
,,Tot één van mijn persoonlijke topcreaties reken ik wel het in een baldadige bui bij elkaar gebrainstormde Claw Boys Claw shirt 'VOLKOMEN KUT'. Dankzij dit shirt burgerde 'kut' als krachtterm snel in om te pas te onpas gebezigd te worden. De sublieme letterkeuze was aan de zanger Peter Te Bos, tevens professioneel ontwerper Teboskin, zeer toevertrouwd. De gehele 'styling' van zijn band bewaakte hij op die manier met eigen hand en ontwerp. In 1994 betrok ik Peter bij het verzinnen van wat items voor het Lowlands festival en dat doet ie nu nog: elk jaar een complete collectie shirts voor de medewerkers en het gebruikelijke festival publieksshirt. Deze ontwerpen zijn ongelofelijk en kunnen mijns inziens zo elk museum in''.
,,De shirts die ik kreeg werden meestal eerst gedragen tot de gaten er invielen of tot ik er zelf op uitgekeken was. Ik heb nooit echt iets gehad met worn-shirts of gebleekte spijkerbroeken, dus het hele vintage idee ontgaat mij een beetje. Maar ik ben mij ervan bewust dat er een kleine moord gepleegd wordt voor een origineel Ramones shirt met logo, laat staan een crew model''.

Verstoppen
Het ontwerp van zo'n beetje alles wat met de 'styling' van The Ramones te maken had, kwam van een vriendje van de band, Arturo Vega, een neonkunstenaar uit New York. Tijdens tournees speelde die tevens voor lichtman, maar overdag was hij druk doende om zoveel mogelijk 'swag' aan te rukken om 's avonds bij de concerten te verpatsen. Zijn specialiteit was om duizenden shirts buiten het zicht van de diverse douanes te houden door ze te verstoppen in de flightcases met de backline''.

Mooi tijdsbeeld
,,Al mijn shirts heb ik eigenlijk een beetje door toeval bewaard op stapeltjes in de kast, tot ik mijn huis moest verbouwen. Toen bleek dat een muizenfamilie haar toevlucht had genomen tot mijn geïmproviseerde sectie 'festivalshirts'. Deze grijze plaag had door Parkpop, via Pinkpop naar Lowlands een tunnel geboord met aan het einde een reuzennest. Onherstelbare schade. Bij diezelfde verbouwing kwamen overal stapels shirts tevoorschijn en ik realiseerde mij dat de hele handel eigenlijk een mooi tijdsbeeld vormde en dat het jammer en zonde zou zijn, als ik de boel zou weggooien. Ik heb vervolgens plastic opbergkratten aangeschaft en de shirts afzonderlijk in plastic verpakt om verdere schade zoveel mogelijk te beperken. Het probleem is natuurlijk wel het volume van een dergelijke collectie. Het zijn nu eenmaal geen postzegels''.

VerzamelaarsJaarbeurs
,,Tijdens de verbouwing had ik een keer aan afspraak bij mij thuis met Cas Bosland, de organisator van de VerzamelaarsJaarbeurs en Cas zag al die kisten staan. Het idee om de hele verzameling eens tentoon te stellen voor publiek was snel geboren, maar dat moet je natuurlijk wel een beetje organiseren. Ik had totaal geen overzicht en had me er nooit echt in verdiept.
Door mijn bemoeienis met Claw Boys Claw kwam ik aanraking met een paar jongens uit Nijmegen die bij concerten de shirts voor ons verkochten. Zij vormden al snel een merchandisingbedrijf genaamd 'Thanx''.

Kindershirtjes
,,Deze toegewijde rock & roll beesten vol talloze goede, creatieve ideeën heb ik overal en zo vaak mogelijk bij concerten en festivals betrokken. Op Pinkpop staan ze nog steeds en ik kon indertijd de populariteit van bands die op Lowlands speelden na afloop afmeten aan de verkoop in hun stands. Een groep als De Heideroosjes viel mij aanvankelijk alleen op omdat ik hun shirt geweldig vond. Helaas blijkt dat shirt nu in mijn collectie te ontbreken! Thanx bedacht en maakte na het festival op verzoek van de organisatie en medewerkers kindershirtjes voor de thuisblijvertjes. Mijn dochter vond het na een week zonder papa geweldig om zo'n shirt te krijgen. Haar collectie bestaat nu uit één doos''.

Eén grote chaos
,,De meeste shirts draag ik tegenwoordig vooral als onderhemd. Op vakantie draag ik nog wel eens een shirt op het strand, om hip te blijven. Bij de gedragen shirts, kwaliteit 'worn', ontbreekt bij mij veelal het labeltje in de nek, daardoor weet ik nu niet altijd meer van welk merk het shirt is. Ook de maat is dan natuurlijk zoek. De maatvoering van de shirts is een grote chaos, want small is niet altijd small en extra small is soms wel heel erg klein na een wasbeurt''.

Rare merkjes
,,Het grootste aantal shirts in mijn collectie is gedrukt op het T-shirt merk Screen Stars, een Amerikaans design dat in Europa door het bekende merk 'Fruit of the Loom' in licentie wordt vervaardigd. BESCO is eveneens goed vertegenwoordigd, maar ik heb ook talloze rare merkjes in de kraag gezien zoals PwP of Oh Shirt. Een beetje gedragen shirt is niet makkelijk meer terug te vouwen in een zakje, omdat de onderkant meestal het model aanneemt van een plooirokje. De lengtematen worden soms vermeld, vooral bij shirts van hiphop acts. Het materiaal is meestal 100% katoen, maar er zijn ook gevarieerde combinaties van materialen, waarbij het katoen gemengd is met wol of plastic. Zwarte, blauwe en rode shirts verkleuren en niet alleen als je ze in de zon legt''.

Nieuwe generatie shirts
,,Inmiddels dient zich een nieuwe generatie shirts aan, onlangs door Jack Johnson geïntroduceerd tijdens zijn meest recente tour. Het betreft hier shirts gemaakt van hennep, milieuvriendelijk en nooit uit een land met kinderarbeid. Het embroidered shirt is op z'n retour. Een andere nieuwe trend is de lagere prijzen voor de shirts. Met name internetbands gebruiken het shirt weer waarvoor het ooit bedoeld was: ter promotie. Op het SXSW-festival in Austin werden niet alleen complete cd's weggegeven, maar ook shirts; alleen een verdwaalde hippie en natuurlijk het festival zelf vroeg er nog geld voor''.

Eén oogopslag
,,Ik kan het nooit laten om waar ook ter wereld even langs de kraam met T-shirts te lopen, in één oogopslag heb je een behoorlijk beeld van het evenement en de bands die er optreden. Tot mijn favoriete kledingstukken behoorde lange tijd een T-shirt met lange mouwen zonder iets erop, dat ik van Mark Knopfler kreeg bij het eerste concert dat ik ooit met Dire Straits deed. Ook een blauw overhemd zonder kraag van Robert Palmer koesterde ik tot het uiteenviel.

Blondie
,,Een crew shirt van de Parallel Lines tournee van Blondie vind ik ook nog steeds mooi. Een ander dierbaar shirt is het beroemde en gewilde T-shirt van The Red Hot Chili Peppers, voordat het sokkenverhaal ging lopen, dat Thanx destijds van de Peppers mocht maken en verkopen. Hoewel ik het eigenlijk nooit meer draag. Alhier ook tentoongesteld een hele range van Teboskin. gemaakt in opdracht van Lowlands. Een gelegenheidsshirt voor winnaars van een of andere wedstrijd om zoveel mogelijk volk naar de Foxtrot tent op Lowlands te lokken voor een avondje volksrepertoire, het Concert Des Levens, draag ik van alle shirts het langste en het zit nog steeds het beste. Mijn favoriete poloshirt is het shirt dat de brandwacht van Lowlands speciaal door Thanx liet maken''.

Ronduit lelijk
,,Ronduit lelijk zijn de fantasieloze shirts van het jaarlijkse Parkpop. Prompt kreeg ik dit jaar voor het eerst sinds 25 jaar geen shirt, een omissie die werd gecompenseerd door een shirt in eigen productie van Coca Cola ter gelegenheid van hetzelfde evenement. Ook de Pinkpop shirts, hoezeer ik ook verknocht ben aan het festival zelf, zijn meestal lelijk. Engelstaligen fronsen sowieso de wenkbrauwen bij het horen van de naam van het festival en hun verwarring wordt alleen nog maar groter door de kleur van het shirt: roze!''.

Onderverdeeld
,,Mijn nooit weggegooide stapels T-shirts zijn inmiddels al dan niet terecht door de organisator van de VerzamelaarsJaarbeurs gebombardeerd tot 'De Collectie Venema' - het zij zo. Ter gelegenheid van de beurs is die collectie is nu onderverdeeld in de categorieën band shirts, tour shirts, festival shirts, album shirts, muziek gerelateerde shirts, clubs, radio, etc., en non music shirts, dat zijn alle andere, variërend van mijn eigen vrijgezellenavond tot 'End the war in Iraq'. Behalve het klassieke model T-shirt omvat de collectie ook een aantal zgn. 'sweatshirts', een soort trui met opdruk''. Overhemden zijn niet mijn specialiteit, maar poloshirts neem ik bijna altijd aan, omdat die meestal minder opvallend en overal draagbaar zijn, tot en met de golfbaan toe''.


Voor het eerst
,,Een selectie van dit alles is nu voor het eerst te zien op de VerzamelaarsJaarbeurs op 17 en 18 november. De expositie is uitgevoerd door Thanx, de keuze van de shirts is van eigen hand naar eigen inzicht. De Venema T-shirt collectie wordt mede mogelijk gemaakt door Have a Nice Shirt.
Mijn verzameling petten is niet in de collectie opgenomen. Door toeval weet ik soms wie de ontwerper van de shirts is, maar van het gros is dat onbekend omdat het er zelden of nooit bij staat. Mocht iemand additionele informatie hebben, dan stel ik die zeer op prijs om het bijbehorende verhaal van een shirt te completeren''.

Bij opbod
,,Ik ben niet zo fanatiek dat ik op titel of zo spaar, ik weet ook niet wat er in die tweedehands handel omgaat, en naar mijn weten bestaat er ook geen catalogus of iets dergelijks voor deze hobby. Maar wat niet is zal zeker nog komen. Tenslotte zou mijn vrouw het uit oogpunt van ruimtelijke ordening niet heel erg vinden als ik een museum of soortgelijke instantie zou vinden die de hele collectie - met de nodige waarborgen - in bruikleen zou willen nemen. Bij wijze van grote opruiming gaan alle dubbele exemplaren de deur uit. Die zullen tijdens de VerzamelaarsJaarbeurs bij opbod verkocht worden''.

Koningin Wilhelmina Fonds
,, De opbrengst gaat naar het Koningin Wilhelmina Fonds, ook wel bekend als het Kankerfonds. Alle shirts zijn zonder uitzondering nog steeds te dragen, maar vooral ook een zichtbaar bewijs van een pop en jeugdcultuur en daarom een interessant onderdeel van de geschiedenis van de popmuziek'', aldus Willem Venema.

Openingstijden
De VerzamelaarsJaarbeurs is de grootste beurs in Europa op het gebied van verzamelen en vindt zoals altijd plaats in combinatie met de Mega Platen & CD Beurs. De openingstijden zijn op zaterdag 17 november van 9.00 tot 18.00 uur en op zondag 18 november van 10.00 tot 17.00 uur




VNU Exhibitions