"Het gaat goed met mij"
Capelle helpt Pakistan
Naar aanleiding van de Tsunami eind 2004 heeft de gemeenteraad een
gift gedaan aan de Samenwerkende Hulp Organisaties. Na de aardbeving
in Pakistan is er voor gekozen een bedrag beschikbaar te stellen aan
de stichting Capelle helpt Pakistan. Deze stichting richt zich op de
bouw van een ziekenhuis en de daarbij behorende infrastructuur. Ze
tracht draagvlak te creëren binnen de Capelse samenleving om dit
project te adopteren. De stichting werkt nauw samen met de Pakistaanse
ambassade. De stichting Capelle helpt Pakistan informeert u over de
laatste stand van zaken. Deze informatie is ook te lezen op de
gemeenteraadspagina in de IJsselpost van woensdag 7 november.
Help ons om dat doel te bereiken! Dat was en is de opdracht, die de
Capelse Stichting Capelle helpt Pakistan, die speciaal werd opgericht,
aan plaatselijke hulpverleners heeft gegeven.
Doordat veel echtgenoten tijdens de aardbeving zijn omgekomen, moeten
hun vrouwen de middelen krijgen om in de toekomst een eigen inkomen te
verwerven. Zij moeten zelf kostwinner worden! Dit gebeurt door het
aanleren van beroepsvaardigheden. Bovendien hebben vrouwen
traumatische ervaringen opgedaan, die zij op de één of andere manier
een plek in hun leven moeten geven. Psycho-sociale hulp is
noodzakelijk.
Bijna ieder kind heeft een ouder, kennis of vriend verloren. Om het
zelfvertrouwente vergroten wordt er dagopvang aangeboden voor de
kinderen. Jongeren volgen computercursussen. De computers zijn door
overigens door een andere instantie ter beschikking gesteld.
Het is de bedoeling dat uiteindelijk 180 vrouwen en 360 kinderen en
jongeren via de centra voor vrouwen en kinderen in drie dorpjes in
Noord-Pakistan worden bereikt.
Het project is nu bijna halverwege:
* 90 vrouwen volgen vaktrainingen (naai- en borduurlessen,
aanleggen groententuinen);
* 66 kinderen zitten in de dagopvang;
* 57 jongeren volgen computercursussen.
Een slachtoffer van de ramp, de jonge vrouw Wagma, zegt het als
volgt: Ik maaktede verwoesting van het medisch centrum in Abbottabad
mee. Ik was daar, omdat mijn moeder de dag ervoor was geopereerd. Ik
zag de angst en ik hoorde het gillen van de patiënten. Ik zag mensen
sterven. Dat vergeet je niet gauw. Ik werd fobisch en depressief. Ik
had nachtmerries en kon niet slapen. Ik droomde over sterven en over
dode mensen in witte lakens.
Later, nadat zij langere tijd het centrum voor vrouwen en kinderen had
bezocht, vertelde zij: Ik voel me alsof ik opnieuw geboren ben.
Een Capelse betrokkene las over deze drie centra en concludeerde:
Het lijkt een druppel op een gloeiende plaat het initiatief lijkt te
verdampen het geld lijkt niet te helpen. Deze informatie toont het
tegendeel: druppels hebben effect!
Gemeente Capelle a/d IJssel