Nieuw-Vlaamse Alliantie


Helga Stevens komt zelf met voorstel van decreet om toegankelijkheid te realiseren (26/10/07)

Uit het Rolstoelrapport bleek hoe erg het gesteld is met de toegankelijkheid in Vlaanderen. Geen nieuws voor Helga Stevens. In maart lanceerde zij de actiewebstek www.ontoegankelijk.be en een blunderboek om de situatie aan te klagen. De getuigenissen stroomden toen binnen en de winkelketen Blokker werd uitgeroepen tot de eerste winnaar van de ontoegankelijkeidsprijs.

Nochtans bestaan er in ons land al meer dan 30 jaar (!) regels omtrent toegankelijkheid. Onder meer gemeentehuizen, gebouwen bestemd voor het uitoefenen van de eredienst, bejaardentehuizen, inrichtingen voor sport, handelszaken en horecabedrijven met een publieke oppervlakte groter dan 150 m2, parkeerruimten, openbare toiletten, bankgebouwen, schoolgebouwen en stationsgebouwen vallen onder het toepassingsgebied. Als deze regels effectief in de praktijk waren toegepast, dan was Vlaanderen een modelstaat geweest op het vlak van toegankelijkheid.

En daar knelt het schoentje. Er zijn wel toegankelijkheidsnormen, maar in de praktijk worden bouwaanvragen niet getoetst aan deze normen. Het probleem is gekend. Op de federale interministeriële conferentie voor personen met een handicap van 29 november 2004 werd (nogmaals) vastgesteld dat wij flinke achterstand hebben opgelopen in vergelijking met onze Europese buren. De wet van 17 juli 1975 en het uitvoeringsbesluit van 9 mei 1977 betreffende de toegankelijkheid van gehandicapten tot publieke gebouwen bleven dode letter. Minister VAN BREMPT, expliciet bevoegd voor toegankelijkheid, herhaalt vandaag haar al jaren oude belofte dat er een nieuw toegankelijkheidsdecreet komt. Maar geactualiseerde normen zijn nutteloos indien de handhaving, de praktische opvolging van deze verplichtingen, zoals tot op heden te wensen overlaat.

Daarom dient Vlaams volksvertegenwoordiger Helga Stevens nu zelf een voorstel van decreet in. Dit voorstel van decreet strekt er toe dat de bestaande regelgeving omtrent toegankelijkheid effectief wordt toegepast. Zeker in kleinere gemeenten met een beperkt personeelskader en relatief weinig stedenbouwkundige aanvragen die getoetst moeten worden aan de regelgeving staat de praktijk ver van de theorie. Maar ook grote steden scoren slecht. De regelgeving is op het veld zeer slecht gekend bij de ambtenaren van de diensten ruimtelijke ordening van de gemeenten, maar ook bij architecten, ingenieurs, enz.

Nochtans bestaan er al jarenlang in elke provincie adviesbureaus toegankelijkheid. Deze adviesbureaus voorzien informatie, technisch advies, onderzoek & ontwikkeling en vorming omtrent toegankelijkheid. Deze organisaties toetsen op vrijwillige basis aanvragen aan de regelgeving inzake toegankelijkheid.

Door alle bouwaanvragen betreffende voor het publiek toegankelijke ruimtes vanaf een bepaalde grootte te laten toetsen door provinciale entiteiten die gespecialiseerd zijn in de regelgeving betreffende toegankelijkheid wil Helga Stevens toegankelijkheid in de praktrijk realiseren.

Dit voorstel van decreet is geïnspireerd op een initiatief van de adviesbureau toegankelijkheid van de provincie Antwerpen (CTPA). Het Centrum Toegankelijkheid Provincie Antwerpen was pionier om de vrijblijvende adviesfunctie meer te formaliseren. Het adviesbureau spoort gemeenten aan om een gemeenteraadsbesluit uit te vaardigen waarbij de gemeente zich engageert om alle stedenbouwkundige aanvragen voor publiek toegankelijke ruimtes door het adviesbureau te laten toetsen aan de toegankelijkheidsnormen. Dit advies wordt bekostigd door de provincie Antwerpen.

De resultaten van de procedure zijn volgens het Centrum Toegankelijkheid Provincie Antwerpen zeer positief. De gemeenten volgen de adviezen van het adviesbureau goed op, waardoor toegankelijkheid in de praktijk wordt omgezet. Waar men eerst geconfronteerd werd met veel negatieve adviezen houden veel architecten na enige tijd automatisch rekening met de toegankelijkheid om een eventuele weigering en dus vertraging te ontlopen. Bouwheren en architecten gaan zich ook steeds beter op voorhand inlichten over de geldende normen. Daartoe wordt ook voldoende informatie voorzien door het adviesbureau.

De extra personeelskost is volgens Helga Stevens beperkt, zeker als men daar tegenover de directe resultaten van deze procedure plaatst voor een grote groep mensen in onze samenleving. Een toegankelijke samenleving is niet alleen belangrijk voor rolstoelgebruikers. Het verhoogt ook merkbaar het comfort van de persoon die tijdelijk in het gips zit, van keline kinderen, de vader/moeder met de kinderwagen, de consument met zware boodschappentassen en uiteindelijk betreft het ons allen als we wat ouder worden.

Helga Stevens wil dit toegankelijkheidsadvies nu verplicht maken voor alle bouwaanvragen voor publieke ruimtes vanaf een bepaalde grootte en veralgemenen voor gans Vlaanderen. U kan het vergelijken met het advies van landschappen en monumenten dat ook verplicht is in welbepaalde dossiers. Daartoe zou in elke provincie een entiteit moeten aangeduid worden die deze taak op zich neemt. Deze taak toevertrouwen aan de bestaande adviesbureaus toegankelijkheid die reeds veel expertise hebben op dit vlak lijkt een voor de hand liggende keuze.

Zo kan Vlaanderen de draad oppikken waar deze 30 jaar geleden werd gelost. Als de regelgeving nu effectief wordt toegepast kan onze samenleving er over 30 jaar volledig anders uitzien, comfortabeler voor iedereen. Het voorbeeld van de Verenigde Staten toont aan dat dit geen onrealistische wensdroom is.

Auteur:
Vlaams parlementslid
Helga Stevens

Meer informatie:
Contactpersoon: Piet De Bruyn, woordvoerder
Telefoon: 02 219 49 30
Fax: 02 217 35 10
E-post: piet.debruyn@n-va.be
Url: www.n-va.be