Federale regering Belgie
Toespraak Verhofstadt - 1ste mei - MR
(2007-05-01)
Persdienst van de Eerste Minister
EMBARGO TOT 11 UUR
Toespraak van Eerste Minister Guy Verhofstadt op "la journée du
Mouvement Réformateur du 1er mai".
Jodoigne, 1 mei 2007
Beste Didier,
Beste vrienden,
We zijn nu bijna aan het einde van de tweede legislatuur van Paars.
Acht jaar paars. Acht jaar liberalen in de regering. Acht jaar maakten
wij het verschil in deze regering. En de resultaten mogen gezien
worden. De balans wordt stilaan indrukwekkend. Acht jaar op rij hadden
we een begroting in evenwicht. Dat lijkt evident vandaag. Maar in 1999
hield iedereen dit voor onmogelijk. Al jaren op rij hebben we een
economische groei die hoger ligt dan het gemiddelde van de Eurozone.
En ook dit jaar voorspellen de banken een hogere groei dan verwacht.
Dit zijn geen abstracte cijfers. Achter deze economische groeicijfers
zitten bloeiende bedrijven, nieuwe bedrijven ook. Nog nooit zijn
zoveel nieuwe ondernemingen in ons land opgestart. En ook het
vertrouwen in onze economie is groot. Zowel bij producenten als bij
consumenten. De werkloosheid is gedaald met een vijfde tegenover 1999.
Van 9 naar 7,5 procent vandaag. En dat betekent meer dan vier miljoen
driehonderdduizend mensen aan het werk.
Vier jaar lang heeft de oppositie ons beschimpt en uitgelachen met
onze belofte om 200.000 nieuwe banen te creëren. Vandaag horen we de
oppositie nauwelijks meer. Want we hebben onze belofte gehouden.
200.000 nieuwe jobs werden gerealiseerd.
Beste vrienden,
Een socialistische vice-premier zei vorige week op televisie dat deze
regering niet sociaal genoeg is geweest. Sommigen zien dat als het
ultieme bewijs dat deze regering te liberaal was. Het is juist dat ze
liberaal is geweest. Het is ook juist dat deze regering misschien niet
socialistisch genoeg is geweest. Maar het is niet juist dat ze niet
sociaal is geweest? Integendeel. Dankzij Sabine Laruelle hebben
zelfstandigen voor het eerst een volwaardig sociaal statuut. Hun
pensioen is verhoogd, hun kinderbijslag is opgetrokken en ze werden
allemaal verzekerd tegen kleine risico's. Ik stel u de vraag. Is dat
niet sociaal? Dankzij Armand De Decker is onze bijdrage voor
ontwikkelingssamenwerking gevoelig verhoogd. Dankzij Hervé Jamar werd
de sociale en fiscale fraude eindelijk kordaat aangepakt. Dankzij
Gisèle Mandaila ging meer aandacht naar gezinnen en gehandicapten. En
dankzij Didier Reynders betaalt een gemiddeld gezin vandaag
vierduizend euro minder belastingen dan acht jaar terug. Dat is de
grootste belastingsverlaging in de geschiedenis van België.
Beste vrienden, misschien is dit beleid niet socialistisch, maar het
is wel sociaal en liberaal. En het is dat sociale en liberale beleid
dat we willen verder zetten de komende vier jaar. Want de uitdagingen
blijven groot. Bijvoorbeeld in de auto-industrie. We hebben de
voorbije jaren tegenslag gekend. Een heel aantal jobs zijn in de
auto-assemblage verloren gegaan. Ik denk aan Ford Genk. Ik denk aan
Volkswagen Vorst. Maar in tegenstelling tot vroeger, in tegenstelling
tot Renault Vilvoorde zijn de fabrieken niet gesloten, niet over de
kop gegaan. Integendeel. Zij kregen nieuwe modellen. Nieuwe hoop. Mede
dankzij de inspanningen van de regering. En ik ben momenteel hard
bezig met Opel. Het is niet gemakkelijk. Maar ik hoop na Ford en
Volkswagen voor de derde maal een tweede Renault Vilvoorde te
vermijden.
Beste vrienden,
De voorbije acht jaar hebben we de toekomst voorbereid. We sloten het
Generatiepact af. We zorgden er voor dat meer mensen langer zullen
werken. Dat is nodig om de vergrijzing en de sociale zekerheid
betaalbaar te houden. Maar we moeten ons geen illusies maken, hiertoe
zal één Generatiepact niet volstaan. We moeten doorgaan met hervormen.
We moeten doorgaan met het veilig stellen van de toekomst. Het
immobilisme van de christen-democraten zou rampzalig zijn voor ons
land. De oude recepten van de socialisten al evenzeer.
Alleen sterke, vernieuwende, liberale ideeën bieden een oplossing. Zo
hebben we nood aan een nieuwe belastingshervorming. De concurrentie
wordt immers niet kleiner, maar groter. We moeten onze belastingen
nogmaals vereenvoudigen, verlagen en verschuiven. Weg van de lasten op
de arbeid naar heffingen op consumptie en vervuiling. Op die manier
maken we onze productie en onze arbeid goedkoper, terwijl we
tegelijkertijd iets doen aan de grootste uitdaging, de opwarming van
de aarde.
Maar dit is niet de enige hervorming die we de komende jaren willen
doorvoeren. Meer mensen moeten aan het werk. We moeten van de
werkloosheidsuitkering een echte werkloosheidsverzekering maken. Wie
zonder werk valt, krijgt meer. Voor wie geen inspanningen levert,
beperken we de uitkering in de tijd. Een werkloosheidsuitkering mag
nooit een werkloosheidsval worden. Activeren is en blijft de
boodschap.
We moeten ook het concept van de loopbaan durven hervormen. Vandaag
werkt iedereen achtendertig uur per week, vijfenveertig jaar lang. Dat
is niet meer van deze tijd. Zowel werknemers als werkgevers vragen om
meer flexibiliteit. Daarom moeten we de loopbaanrekening invoeren,
waarbij niet aantal jaren maar het totaal aantal uren dat men heeft
gewerkt als uitgangspunt geldt. Mensen zullen hoe dan ook langer
moeten werken. Maar ze zullen hun arbeid flexibeler kunnen indelen, op
maat van hun gezin, op maat van hun persoonlijke wensen.
Beste vrienden,
Onze economie doet het goed. Onze beurs slaat het ene record na het
andere. Ondernemingen maken recordwinsten. En dat leidt ook tot hogere
lonen. Dat is op zich positief. Het is teken dat het goed, heel goed
gaat met onze bedrijven. Maar we zien ook de afgunst groeien. Sommigen
roepen vandaag zelfs op om de winsten en salarissen te beperken. Zij
willen een graaitaks invoeren op de hogere lonen. Ik vind dat absoluut
niet de goede methode. Afgunst helpt niemand vooruit. Meer nog, voor
we het goed en wel beseffen zitten we opgezadeld met een nieuwe
belasting, terwijl we de voorbije jaren nu net de crisisbelasting en
de tarieven van 55 en 52,5% hebben afgeschaft. De afgunst helpt
niemand vooruit. Wat we integendeel wel moeten eisen, is dat elke
werknemer kan meegenieten van de goede resultaten die we thans boeken.
Dat zou pas rechtvaardig zijn. Met andere woorden we willen geen
graaitaks op sommige kaderleden, maar wel het invoeren van een bonus
ten voordele van alle werknemers. Het zijn zij werknemers én
kaderleden die samen voor die betere resultaten en hogere winsten
gezorgd hebben.
Concreet pleit ik voor een meer resultaatsgebonden verloning. Een
percentage van het loon zou hierbij afhankelijk zijn van bepaalde
doelstellingen zoals omzet, winst, kwaliteit of klantentevredenheid.
Die doelstellingen kunnen per onderneming, groep, vennootschap,
vestiging of afdeling bepaald worden. De werknemer zelf zou dit
resultaatsgebonden bonus op drie manieren kunnen opnemen: ofwel cash,
ofwel via aandelen of via een aanvulling op de tweede pensioenpijler.
Maar ook een combinatie van drie manieren is mogelijk. Dit is niet
zomaar een idee, beste vrienden. Dit is een voorstel die wij,
liberalen, op de volgende onderhandelingstafel zullen leggen.
Beste vrienden,
Nog veertig dagen scheidt ons van de verkiezingen. Veertig dagen om de
bevolking te overtuigen van het goede werk dat we hebben geleverd.
Veertig dagen om de onterechte kritiek van de oppositie te weerleggen.
Veertig dagen, beste vrienden, om te bewijzen dat de liberalen het
beste programma hebben. Dat liberalen de beste ideeën hebben. Dat
liberalen de enigen zijn die ons land zullen hervormen, die ons land
klaar zullen stomen voor de toekomst. Samen met Didier en Louis kan ik
zeggen: wij liberalen zijn er klaar voor.
Ik dank u.