Groen!

Brussel, 1 maart 2007

Groen! vraagt sterker federaal armoedebeleid.

Alle uitkeringen moeten boven de Europese armoedegrens

Vandaag vieren de OCMWs in Brussel hun verjaardag. 30 jaar OCMW: Applaus voor ons publiek luidde cynisch de vooruitnodiging. Uit eerlijke schaamte verdween de ondertitel. Misschien verdienen armen applaus omdat ze overleven onderaan onze maatschappij? Zeker verdienen sociale werkers en OCMW-raadsleden een steuntje. Maar het federale beleid verdient allesbehalve applaus, en zeker geen dag waarin ze zichzelf bewieroken. De voorbije jaren hebben we sociaal stappen achteruit gezet.

De OCMWs zijn opgericht als laatste vangnet voor wie onvoldoende inkomen heeft uit arbeid of sociale zekerheid. Zij moeten iedereen een leven garanderen dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid. Zij moeten lokaal mee sociale grondrechten garanderen. Maar zij botsen op een gebrekkig federaal armoedebeleid.

De gaten in onze sociale bescherming groeien angstwekkend. De studie van het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) toont deze week nog hoe onze sociale bescherming verzwakt tegenover de Europese koplanden. Vooral onderaan op de sociale ladder, bij de laagste uitkeringen, is dat voelbaar en neemt de armoede snel toe. Dat weten de lokale OCMWs. De kloof tussen werkenden en uitkeringstrekkers groeit. De uitkeringen hinken achterop op de stijgende welvaart, in heel de sociale zekerheid. In de gezondheidszorg stegen de bijdragen van patiënten tot 25%. De kinderbijslagen verloren de voorbije kwarteeuw 30% aan welvaart.

Het leefloon liep een welvaartsachterstand van 15% op en blijft te laag voor een menswaardig leven. Deze federale regering voerde de verhoging verder uit die paars-groen nog besliste, maar voegde daar weinig of niets aan toe. Ook de wettelijke pensioenen behoren intussen tot de laagste van Europa. Idem voor de werkloosheidsuitkeringen, waar de regering een inhaaloperatie weigert om het activeringsbeleid niet te bemoeilijken. In vele OCMWs is de grens tussen een positieve activering, die mensen kansen geeft, en een disciplinering met sancties flinterdun.

Groen! wil het leefloon en de minimumuitkeringen integendeel stapsgewijs verhogen, zodat binnen enkele jaren geen enkele uitkering nog lager is dan de Europese armoedegrens. Minimumuitkeringen die lager zijn dan de Europese armoedegrens zijn een aanfluiting van de menselijke waardigheid, aldus Dirk Geldof en Mieke Vogels.

Ook op andere beleidsdomeinen hebben OCMWs nood aan een sterker federaal armoedebeleid. Nog nooit ging bij kwetsbare gezinnen een zo groot deel van hun inkomen naar woon- en energiekosten, vaak meer dan de helft van het leefloon. Verder dan een symbolisch experiment met huurbemiddelingscommissies geraakt deze regering niet. Ondertussen blijven woonprijzen stijgen. Groen! wil dat een volgende federale regering werk maakt van een maximumfactuur voor huur. Ondertussen stijgen ook de wachtlijsten voor schuldbemiddeling.

Zeker in de steden botsen de OCMWs op een falend asielbeleid. De daling van de officiële asielaanvragen betekent niet dat minder mensen hun geluk in ons land komen zoeken. De derde-wereld-armoede in onze steden groeit en overstijgt de mogelijkheden van OCMWs. Dringende medische hulp is al wat de federale overheid terugbetaalt. Vele OCMWs worstelen met het falende federale beleid: geen enkele stad kan op eigen kosten alles opvangen, maar de nood blijft. Ondertussen (over)leven deze mensen in onze steden, doen ze beroep op voedselbedelingen, huren ze bij huisjesmelkers, vaak verstoken van de menselijke waardigheid, ondanks de OCMW-wetgeving.

Overigens krijgt ook de armoede van mensen mét papieren steeds meer kleur. Het falende integratiebeleid, met blijvend hoge werkloosheid voor allochtonen, maakt van vele migranten stilaan de nieuwe generatie-armen van de 21ste eeuw.

De festiviteiten rond 30 jaar OCMW geven dan ook een erg dubbel gevoel. Al wie lokaal de resultaten van de sociale verkilling probeert op te vangen via het OCMW verdient een schouderklop. Al wie beroep moet doen op het OCMW, verdient nog betere hulp dan vandaag. Maar dit federale beleid verdient bijzonder weinig applaus. Men kan moeilijk feesten als de sociale bescherming verzwakt. Armoede is geen prioriteit. Meetbare doelstellingen ontbreken. De ongelijkheid groeit. De sociale bescherming verbrokkelt. Het leefloon gaat van recht naar gunst. Na 30 jaar moeten OCMWs meer dan ooit roeien met te korte riemen tegen de gevolgen van het neo-liberaal beleid in.

Als de cliënten van de OCMWs en de sociale werkers één cadeau verdienen voor 30 jaar OCMW, is het een ander federaal beleid, dat werk wil maken van meer gelijkheid, meer rechtvaardige fiscaliteit en een warmere samenleving, besluiten Dirk Geldof en Mieke Vogels.

Mieke Vogels, Fractieleidster Groen! Vlaams Parlement Dirk Geldof, OCMW-raadslid Groen! Antwerpen