"Waren de Katharen Khazaren?"

groepje geschiedenistudenten prikken luchtbel van 2 sektes door

AMERSFOORT, 20060915 -- "Waren de Katharen Khazaren ?" Een klein groepje Mormoonse en Geschiedenis studenten meent het Boek van Mormon in de Klassieken op dezelfde datum teruggevonden te hebben, nee niet in Amerika maar in Rusland. Deze wereldschokkende ontdekking bleef zo goed als onopgemerkt Nu ze echter met een aanvullende theorie komen met de titel: "Waren de Katharen (een Gnostisch geloof uit Zuidoost Frankrijk uit de 11e eeuw) Khazaren (een Joods volk in Zuidoost Rusland uit de 7e-10e eeuw) vallen alle pseudo Gnostici en modieuze Katharen "kenners" over hen heen. groups.msn.com/MormonsHistoricalRevival.nl


Zo worden op het forum van de toonaangevende Nederlandstalige site over de Katharen: www.katharen.be hevige aanvallen op hun theorie geplaatst, maar hun het recht op weerwoord onthouden.

Hun volledige theorie met onderbouwende bijlagen staat op hun eigen site: groups.msn.com/MormonsHistoricalrevival.nl

Waren de Katharen Khazaren ?
Ketterse uitleg Boek van Mormon werpt licht op een mysterieus middeleeuws volk

Franse Katharen, uit 12e eeuw waren Russische Khazaren uit de 11e eeuw.

Deze theorie, is voor zover bekend, nog niet door iemand gelanceerd en nog verre van acceptatie door gereputeerde historici. Nico de Jongh - Mormons Historical Revival.

Khazaren (700-1016 nC)

Karaïtische Synagoge in Litouwen

Er heeft ooit een echt Joods Keizerrijk bestaan: Khazarië, van 700-1016nC in Zuid Rusland, tussen de Don en de Wolga. Al in de 5e eeuw werden ze tussen de Gothen vorsten aan het hof van Atilla de Hun gesignaleerd. Ook is er een reisverslag van de monnik van Dutmar uit de volgende eeuw, die het over blonde mensen heeft, die op Gothen lijken. Dit en teksten uit het boek van Mormon geven mij de overtuiging, dat de Khazaren geen Turken waren, zoals de historici zeggen, maar Gothen.
Hun rijk, dat de Moslim expansie achter de Kaukasus hield, strekte zich uit van de Donau tot de Kaspische Zee en van de Zwarte Zee tot ongeveer Kiev. Er heerste godsdienstvrijheid en het opperste gerechtshof bestond uit Christenen, Moslims en Joden. Deze Godsdiensten zijn om de beurt met intervals van ongeveer 30 jaar staatsgodsdienst geweest, met als voorloper waarschijnlijk het Manichese of Pauliciaanse geloof. De bekering tot Jood van Kagan Bulan, na de zgn "Chazaarse polemieken" was rond 740nC.
(De deelnemende Christelijke priester kan geen Pauliciaan geweest zijn, omdat hij de boeken van Mozes als woord van God accepteerde).

De Khazaren gaven militaire steun aan de Maygaren bij hun inval in Hongarije. Sindsdien was Cazzari de Europese naam voor de Khazaren.
Ook hun onderwerping van de Bulgaren en de anexatie van het Sasanietse Albanie, toen nog in de Kaukasus in 629nC is voor deze studie van groot belang.

Uiteindelijk werden ze in 1016 door de Russen en Byzantijnen gezamenlijk verslagen en velen vluchtten naar de Noord-oostelijker wonende, ingelijfde, Volgaren / Bulgaren, dat 5 jaar weerstand tegen de gouden mongoolse horden bood en door Gengis Khan wijselijk onafhankelijk gelaten werd als het Khanaat Kazan, dat ook al protectie bood aan Joden en Paulicianen (Al dan niet Bogomils of Kathari genoemd). De Karaitische Joden gingen ook westwaards naar Polen, waar ze bekend werden als Askenazische Joden. De Manichese en Pauliciaanse Christenen zwermden, volgens oude fragmenten uit de kerkgeschiedenis als ketters=Ketzers=Khazars over Europa: Gazari en Cathari in Duitsland en Frankrijk, Bogomielen (Bulgaars voor "Gods vrienden") in Bulgarije en als Paterines in Italië. Zelfs de Albigenzen en Waldenzen zouden dezelfde oorsprong hebben.

Katharen (1100-1329)

Montsegur

De eerste Katharen (de naam stamt pas uit de 19e eeuw ) werden tussen 1012 en 1020 in Zuid Frankrijk gesignaleerd, maar pas vanaf 1100 waren ze overal in de Languedoc en de Pyrineeën aanwezig, met steden en burchten op de Monte Alba en Montsegur.
Hun godsdienst was niet Joods, maar Gnostisch Christelijk: Pauliciaans.
Ze werden door de Rooms Katholieke Pausen en bisschoppen bestreden en er werd een kruistocht tegen de Albigenzen georganiseerd in 1209.
In 1329 werd de laatste Kathaar (= ketter) verbrand.

Weinig overeenkomsten tussen Khazaren en Katharen

Voor zover ik weet is er door Historici nog nooit verband tussen deze twee groepen gelegd: De Khazaren woonden in Rusland, de Katharen in Frankrijk.
De eersten waren van Turkse komaf, de tweede van Franse en Italiaanse.
De Khazaren waren bekeerde Joden en de Katharen Gnostische Christenen.

Wel wordt er door de Joodse wereldconspiratisten wel eens hetzelfde verband gelegd, maar dan via de Caballa.
Alsook door de 7e dags adventisten vanwege de sabatsviering.
Ook is bekend, dat het Kathaarse geloof veel overeenkomsten vertoont met de Paulicianen en dat van de Bogomielen uit de Balkan, al zijn wij de eersten die er in geslaagd zijn de verhuizing of migratie aan te tonen via deportaties en asielen.

Maar de moderne Franse schrijvers over de Katharen staan een onafhankelijke lokale ontwikkeling voor van de Paulicianen, Bogomils en Katharen; Een even onwaarschijnlijke opvatting, alsdat het Calvinisme een product van eigen Hollandse bodem zou zijn, zonder contact met de Lutheranen in Duitsland.

Ook de Khazarenkenners hebben dit punt miskend, omdat zij verward zijn in een verhitte discussie over de afkomst van de Russische Joden.

Onze theorie, die gebaseerd is op onze ontwarring van het boek van Mormon, waar een Zoram (Zoroaster), als volgeling van Lehi (Jeremia) in Zarahemlah (Khazaria) een nieuwe godsdienst sticht rond 550vC.

Dit Parthische en Sasanietse geloof in Mazda van goed en kwaad (Joods dus) wordt gezien als de voorloper van alle dualistische Gnostische stromingen, zoals de Paulicianen en Manicheeers, die reeds in de 1e eeuw nC een, nog bestaande, kerk bouwden in Karakach in Albanie, dat toen in modern Azerbeidjan lag. Dit Albanie bleef het laatste bolwerk van de Sasanieten, met het Farsisme als staatsgodsdienst.

Deze recente foto (juli 2000) van de Kish Kerk in de Sheko regio van Azerbeidjan, de oudste kerk van de hele Kaukasus, dateert mogelijk uit de 1e of 2e eeuw nC. Het was de zetel van de Kaukasiaanse Albanese Gis Episcopaat, gesticht door Sint Yelyses, wat bewijst, dat de Albanen de eerste christenen waren. (Essenen)
(van Armeense Nationalisten site)

Albanie in de Kaukasus

In de eerste eeuw nC was de huidige Armeense enclave in Azerbeidjan: Nagoro-Karabach autonoom Oblast deel van de provincie Artsakh, die behoorde tot het toenmalige Albanie in de Kaukasus een bolwerk van het Sasanietse koninkrijk, waar men naast de Mazda godsdienst van Zaratoestra in alle vrijheid het Paulicisme beleed.
De Azerbeidjanen claimen, dat Zaratorstra in hun gebied geboren is rond 550vC

De zeer godsdienstvrijheidslievende Khazaren anexeerden in 625nC, samen met de Kok(Goth)Turken, dit Albanie, waarbij de Sasanietse edelen en geestelijken naar Karakach vluchtten, waar de dualistische geloven zich mengden en de Paulicianen tot grote bloei kwamen in een gebied van de Oeral tot de Euphraat en diep in Anatolie.

Wat verklaard kan worden omdat zowel de stichter van het Manicheïsme (Mani) als de herstichter van het Paulicianisme (Silvanes) in families van de Elkesaieten (Essenen zoals Yelyses) geboren werden.
In dit verband is het tekenend dat de Koran Jezus Issa ( Esseen) noemt en dat de Paulicianen (...) zalig verklaard worden in Soetra..

Reeds in 656 vestigde de herstichter van de Paulicianen Silvanes (genoemd naar een discipel van de apostel Paulus) een congregatie in dit broeinest van geloven en sekten in Kibossa.
Toen de Khazaarse Kagan zich in 740nC tot het Jodendom bekeerde werden de Paulicianen als enige echte (Puritijnse) Christenen beschouwd, vanwege hun Sabatsviering.
Ook onder de Byzantijnse keizers was Leo III (de Ikonensmijter) een Pauliciaan en Leo IV een Khazaar.
Onder keizer Constatijn Copronymus werden in 750nC de Paulicianen al op vrijwillige basis in de Balkan (Albanië) gevestigd.

Toen het Khazaarse Rijk begon af te brokkelen en Albanie onder Byzantijns bewind kwam, werden de Paulicianen vervolgd en gedeporteerd. Er zijn 2 deportaties bekend, de 1e in 872nC naar de Balkan onder Basil I en de 2e in 970 voor militaire doeleinden naar het Thracische gebied in Bulgarije door John Tzimisces, waar ze door de Europeanen Khazaren genoemd bleven worden ( Cazzars, Gazari) en hun Pauliciaans gelovigen door de Bulgaren naar hun priesters Bogomils (Gods vrienden) werden genoemd.
Door hun enorm bekerings succes onder de Bulgaren, soms bij 10.000 tegelijk, werden ze door paus Innocentius vervolgd en uitgeroeid.
Na de val van het Khazaarse rijk in 1016nC begon hun trek als Gazari naar het westen, evenals dat van de Khazaarse Askhenazi Joden.
In de12e eeuw gaf Frederil II assiel in Duitsland aan de Gazari, een Duitse naam voor de Khazaren, die later ook in Italiëvoor Catharen gebruikt werd.

Bogomielen (1000-1400nC)

In de tiende eeuw ontstond in Bulgarije de Kerk der Bogomils, de Bulgaarse naam voor de Pauliciaanse priesters ('zij die door God bemind worden'). Hun beweging verspreidde zich in de loop van twee eeuwen over Servië, Bosnië, Macedonië en Klein-Azië. In de twaalfde eeuw stichtte de macedonische monnik Basil een Bogomielse gemeente in Constantinopel. Hij werd onder valse voorwendsels bij keizer Alexius I uitgenodigd en verbrand nadat hij geweigerd had zijn eigenzinnige geloofsopvatting te herzien.
In de twaalfde eeuw ging Kulin, de Ban van Bosnie met 10.000 onderdanen over tot het Bogomilisme. De Orthodox Katholieken onder Innocentius III trachten hen zonder succes uit te roeien. De ketterij verdween toen de Turken het gebied veroverden, wellicht naar het godsdienstvrije Khanate Kazan onder Gengis Khan

Aan het begin van de twaalde eeuw vluchtten de Khazaarse Joden, Paulicianen en Bogomilds stroomopwaarts langs de Donau in westelijke richting.Hierbij moeten we denken aan de champagne- streek, het Rijnland, Milaan en de Languedoc( maar ook b.v. in Utrecht!).

Op het Kathaarse concilie van Saint-Felix-de-Caraman (in Languedoc) weidde de Bogomielse bisschop Niceas van Niquinta 7 Kathaarse bisschoppen

In Bosnië, Albanië en Bulgarije bekeerden veel Slavische Christenen zich tot de (Soennitische) Islam. Soms om de eigen positie te verbeteren, maar ook omdat de Islam aansloot op de speciale geloofsrichting die vooral in Bosnië veel aanhang had. Veel Bosniërs waren Bogomielen, volgelingen van de Gnostisch Christelijke stroming van de Pàulicianen, die nauw verwant was aan de Katharen in Zuid Frankrijk, die door de Katholieken in de 12 en 13 e eeuw uitgeroeid waren. Zij zagen de Turken als bondgenoten tegen de agressieve Roomse Kerk, die ook in Bosnië huis had gehouden. Ondanks incidentele intolerantie, leefden Moslims, Christenen en Joden voor honderden jaren in vrede met elkaar in Bosnië.

Ook de afkomst van het woord Ketzer wordt zowel door Khazaar als Kathaar kenners geclaimd, wat logisch is omdat zij dezelfden waren

Overeenkomsten Bogomilen en Katharen

Geknipt naar bijgevoegd proefschrift van Bart Rosseels).

Een deel van de auteurs over de Katharen menen dat het kathaarse geloof een artificiële doctrine is, die in het westen werd ingevoerd door de bogomilen vanaf de tweede helft van de twaalfde eeuw.

Ademar van Chabannes verwijst in zijn kroniek naar de activiteiten van "manicheeërs" in Aquitanië van 1018 tot 1028. Ze hadden een monastiek voorkomen, mochten bepaald voedsel niet eten en verwierpen het doopsel, het kruisteken, de heiligen, het huwelijk, de katholieke Kerk. De monnik Heribert van Perigord schreef in een brief dat de ketters niet deelnamen aan missen, het kruis weigerden te vereren of te communie te gaan, geen vlees aten, weinig wijn dronken en honderden kniebuigingen per dag maakten. In 1025 werden in Arras ketters veroordeeld omdat ze de waarde van kerkelijke sacramenten en de transsubstantiatie ontkenden. Ze volgden de geboden van Christus en de apostelen en sloten andere boeken uit. Dit betekent ongetwijfeld dat ze van de bijbel enkel de evangelies, de Handelingen van de apostelen en de Paulusbrieven aanvaardden. Andere kenmerken van de ketterse bewegingen uit de elfde eeuw waren het iconoclasme, het docetisme en het doopsel door handoplegging.[289]

Deze opsomming van de kenmerken van de ketters doet onmiddellijk denken aan de bogomilen, maar de bronnen vertellen ons niets over de origine van de ketters. in de ketterijen in het westen vanaf het jaar Duizend. De opkomst van de eerste ketterijen in het westen vond immers plaats tussen de getuigenissen van Cosmas en Euthymios van Peribleptos, toen de kosmologische mythe van de bogomilen nog volop in ontwikkeling was. We kunnen dus vaststellen dat in het westen vanaf het jaar Duizend allerlei ketterijen ontstonden, die alle kenmerken van de bogomilen overnamen, behalve het kosmologisch dualisme, dat bij de bogomilen nog niet volledig ontwikkeld was. De gegevens dat de leer van de bogomilen sterk geleek op het geloof van de westerse ketters in de elfde eeuw en dat er contact was tussen oosterse en westerse ketters in de twaalfde eeuw, suggereert een eerder contact in de elfde eeuw. In de bronnen over deze ketterijen wordt vaak geschreven over hun ketterleiders, die vaak magische krachten toegedicht krijgen. Misschien waren dit bogomilische missionarissen? De suggestie van Frassetto dat de westerse ketterijen van de elfde eeuw gemeenschappen van ontevreden christenen onder leiding van bogomilische missionarissen waren, kunnen we echter niet met zekerheid vaststellen.[291]

Contact tussen bogomilen en katharen

In het midden van de twaalfde eeuw ontstond (waarschijnlijk uit de vroegere westerse ketterijen van de elfde eeuw) een georganiseerde ketterij, het katharisme. De belangrijkste kenmerken van de katharen waren het dualisme, ascetisme en de afwijzing van de orthodoxe traditie. Ze hadden dus net dezelfde kenmerken en doctrines als de bogomilen. . De ketterij werd in het westen ook de "Bulgaarse ketterij" genoemd.[292] Deze elementen wijzen op contact tussen bogomilen en katharen. Pas in het midden van de twaalfde eeuw vinden we duidelijke bewijzen voor de penetratie van het bogomilisme in West-Europa. De eerste katharen in Europa worden vaak gesitueerd in 1143. Op een proces tegen hen vertelde de kathaarse bisschop van Keulen dat ze hun geloof ontvangen hadden vanuit het Byzantijnse rijk. De enige ketters in het Byzantijnse rijk die de katharen konden beïnvloed hebben, waren de bogomilen. Dit is dus het eerste bewijs van contact tussen katharen en bogomilen.[294]

De Franse kruisvaarders die bekeerd waren tot ketter, richtten ook in Frankrijk een kettergemeenschap op. De ketters werden er meestal "Bulgaren" genoemd. Via Frankrijk verspreidde de ketterij zich in de Provence, waar ze maar liefst vier bisschoppen kregen, in Carcassonne, Albi, Toulouse en Agen.[297] Het verhaal van Anselmus zou wel eens een heel waarheidsgetrouw beeld kunnen geven van de verspreiding van de ketterij. ."

Papa Nicetas, "die bisschop was van de ketters in Constantinopel", kwam naar Lombardije en wijdde Marcus tot bisschop in de ordo van Drugunthia. De ordo is de opeenvolging van bisschoppelijke wijdingen in een gemeenschap van ketters, die begonnen was bij de apostelen. Elke ordo vormt zo een aparte ketterse Kerk. Marcus werd als bisschop erkend in heel Lombardije, Treviso en Toscane. Volgens het Tractatus de hereticis werd Marcus door Nicetas voor de eerste maal tot bisschop gewijd; volgens De heresi Catharorum in Lombardia was Marcus aanvankelijk gewijd in de ordo van Bulgaria en wijdde Nicetas hem opnieuw ditmaal in de ordo van Drugunthia. De missie van Nicetas in het westen beperkte zich niet tot Noord-Italië. Nadat hij Marcus tot bisschop van Lombardije had gewijd, trok hij naar Zuid-Frankrijk, waar hij op een kathaars concilie te Saint-Félix alle aanwezigen opnieuw doopte. "De Kerk van Toulouse bracht papa Niquinta naar het kasteel van Saint-Félix, en een grote menigte van mannen en vrouwen van de Kerk van Toulouse en van de andere naburige Kerken verzamelden daar om het consolamentum te ontvangen dat de heer papa Niquinta begon te verlenen."[303] Daarna wijdde hij vijf mannen tot bisschop. Niquinta was de vertegenwoordiger van de ordo van Drugunthia en zijn missie had tot doel alle katharen in deze gemeenschap op te nemen. Niquinta is dus ongetwijfeld dezelfde persoon als Nicetas uit de vorige twee bronnen. Het verslag van het concilie geeft 1167 als datum voor deze gebeurtenissen. Dit wordt echter tegengesproken door Anselmus, die beweert dat Marcus en zijn vrienden de ketterij van Napels naar Lombardije brachten in ongeveer het jaar 1174.[304] De missie van Nicetas moet dus na 1174 hebben plaatsgevonden, tenzij Anselmus zich van datum heeft vergist. Misschien hadden kopiisten het oorspronkelijke document verkeerd gelezen en stond er niet 1167, maar 1176.[305]

Wat was het resultaat van de missie van Nicetas in het westen? Zijn missionering was aanvankelijk een groot succes: alle kathaarse bisschoppen lieten zich opnieuw door hem wijden in de ordo van Drugunthia. Nadat Nicetas was teruggekeerd naar Constantinopel, probeerde de ordo van Bulgaria de schade te herstellen.

Bogomilse literatuur

De slavisten van de negentiende eeuw kenden aan de bogomilen een grote rol toe in de creatie, vertaling en verspreiding van apocriefe werken. Deze opvatting wordt echter niet bevestigd door de beschikbare bronnen. Turdeanu heeft de werken, die traditioneel aan de bogomilen toegeschreven werden, kritisch bestudeerd en kwam tot de conclusie dat slechts twee bekende apocriefe werken het predikaat "bogomilisch" verdienen: Interrogatio Iohannis en Visio Isaiah. Van deze beide werken was enkel Interrogatio Iohannis integraal het product van de bogomilen. Visio Isaiah bestond al lang vóór de tijd van de bogomilen, maar werd door hen bijgewerkt, zodat het een bogomilisch karakter kreeg. Waarschijnlijk werden, naast dit werk, nog andere bestaande apocriefe werken door hen overgenomen, bijgewerkt en verspreid, maar Turdeanu heeft geen andere werken gevonden, waarin hij met zekerheid de invloed van de bogomilen kan bespeuren.[308]

Chronologie van het dualisme

Sommige auteurs wijzen erop dat alle bronnen over het bogomilisme getuigenis afleggen van het gematigd dualisme. Het absolute dualisme werd onder de bogomilen niet beleden. Deze auteurs beweren meestal dat het absolute dualisme van de katharen niet afkomstig was van de bogomilen, maar van de paulicianen.[353] De ordo van Drugunthia was de pauliciaanse Kerk, de ordo van Bulgaria de bogomilische Kerk.

De katharen waren aanvankelijk, zoals de bogomilen, gematigd dualistisch. De eerste absolute dualisten in het westen vinden we pas terug in 1177, na de missie van Nicetas. De kathaarse bisschoppen in het westen waren aanvankelijk gewijd in de ordo van Bulgaria, de gemeenschap van gematigde dualisten. De missie van Nicetas had tot doel alle westerse ketters op te nemen in de ordo van Drugunthia en dus van hen absolute dualisten te maken. Zoals we eerder hebben gezien, kende zijn missie in Zuid-Frankrijk een blijvend succes: de Zuid-Franse katharen bleven absolute dualisten.[356]

Ketterse rituelen

De katharen en de bogomilen verwierpen de orthodoxe sacramenten, die niet tot de verlossing leidden. In de loop der tijd ontwikkelden ze hun eigen rituelen, die de orthodoxe sacramenten vervingen.

Consolamentum

Het katharisme (en het bogomilisme) was een sacramenteel geloof: verlossing werd bereikt door toediening van een sacrament, het consolamentum. Het belangrijkste doel van de missie van Christus lag erin dit sacrament aan de mensheid te schenken.[375]

Rituelen en praktijken

Naast de grote ceremonies hadden de katharen nog enkele vaste rituelen. Waar de grote ceremonies duidelijk afgeleid zijn van de gebruiken bij de bogomilen, is dit voor de kleinere rituelen minder zeker. De katharen hielden bij het vasten en bij andere praktijken geen rekening met zon-, feest- en heiligendagen, behalve om schandaal te vermijden, zoals Anselmus van Alessandria zegt. Hun ware geloof verbergen was een kenmerk dat de katharen blijkbaar hadden overgenomen van de bogomilen, hoewel er minder de nadruk wordt op gelegd dan in de bronnen over de bogomilen.

Conclusie

Toen rond 620nC de Khazaren het laatste bolwerk van het Zoroastrisme van de Sasaniden in Kaukasus Albanie anexeerden, ontstond een smeltkroes van de Joodse, Orthodoxe, Zoroastrische, Manicheistische, Elkasaietse, Esseense en Jacobietse geloven waaruit Silvanus kort daarop zijn Paulicisme hervormde. Het greep snel om zich heen in Anatolie en Perzie. Na de bekering van de Khazaren in 740nC tot het Jodendom werd het Paulicisme wegens hun sabatsviering, het Staatschristendom van Khazaria.

Onder de Khazaarse keizers op de Byzantijnse troon (Leo de Ikonensmijter) vestigden de Pauliciaanse boeren zich na 750nC in de Balkan, dat ze ook Albania gingen noemen. Met de terugkeer van de Orthodoxe keizers werden de Paulicianen 2x naar Thracie gedeporteerd als buffer tegen de Bulgaren, die hun Bogomils (mannen van God) noemden.

De Khazaren werden na de inval van de Maygaren in Hongarije in Europa bekend onder de naam Cazzars. De naar de Balkan getransporteerde Paulicianen werden in het bulgaars Bogomils ( vrienden van God) genoemd. Na de val van de Khazaren zwermden de Joden als Akenazi en de Pauliciaanse Christenen naar het westen, waar ze de oude naam Cazzar terugkregen, verbasterd als ketzer en gazari, wat in Italië zelfs de naam voor Katharen werd. Na de kruistocht tegen de Katharen, sijpelden deze weer terug naar de geboeden, waar Bogomils en Paulicianen nog gedoogd werden: Bosnie en Khanate Kazan.

laatste bijgewerkte versie 15.09.06 Nico de Jongh



Ingezonden persbericht

vrijdag 15 september 2006